=== အမ်ိဳးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ား၏ မယ္ျမ `` ျမန္မာမိန္းခေလးတုိင္းဖက္ေပးပါ ´´ ===

          လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃-ႏွစ္က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာရာ ရခိုင္ျပည္ စစ္ေတြျမိဳ႕တြင္လည္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း တည္ေထာင္ေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသို႕ တႏွစ္တေခါက္ဆိုသလို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ လြန္ခဲ့ေသာ ေလး၊ ငါးႏွစ္ေလာက္က တစ္ေခါက္ သြားရသည္။
          ရန္ကုန္မွစစ္ေတြသို႔ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤျဖင့္ ႏွစ္ညႏွင့္ သံုးေန႔သြားရ၏။ ၄င္းသေဘၤာမွာ စစ္တေကာင္း ကုလား (ေခၚေတာ) မ်ား အစီး အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။ ရခိုင္မ်ား အနည္းငယ္စီးၾက၏။ကၽြႏု္ပ္ သြားေသာအေခါက္၌ ရခိုင္သံုးေလးေယာက္ႏွင့္ ျမန္မာကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာပါ၏။ အျခားတို႔က ကုလားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ရန္ကုန္က ထြက္၍ တစ္ညထြက္ျပီးေနာက္ ကမ္း-လမ္း မျမင္ေသာ ပင္လယ္ၾကီးသို႔ ေရာက္၏။ ပင္လယ္သမုဒၵရာတို႔၏ အံ့ၾသဖြယ္သည္ ၾကီးက်ယ္လွ၏။ သေဘာၤစီးသူတို႔သည္ ကုန္းပတ္သို႔ ထြက္ခါ ပင္လယ္သမုဒၵရာ၏ အညိဳ႕ဓာတ္ကို မျပတ္မစဲ စြဲျမဲၾကည့္ ႐ႈ၍ ေငးေမာ ေနသူေန၊ ေတြးေတာ ေနသူေန ရွိၾကကုန္၏။
          ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ကုန္းပတ္ေပၚသို႕ထြက္ခဲ့ရာ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေပါက္အနီး ေထာင့္တစ္ခု၌ ကုလားလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္ရ၏။ ကုလားမမွာ ေခါင္းျမီးျခံဳ၍ရွိ၏။ ၄င္၏အသားအေရမွာ အတန္ပင္ျဖဴစင္သပ္ရပ္၏။ ထို ကုလားမသည္ ျဖဴစင္ သပ္ယပ္လွသည္၊ အသို႔နည္းဟု အနီးသို႔ မေယာင္မလယ္ ကပ္ၾကည့္ရာ ၄င္း၏ ေယာကၤ်ားကုလားက...
          “ဘယ္ႏွယ့္လည္းဆရာၾကီး၊ ဘယ္သြား မလို႔လည္း၊ ထုိင္ပါအံုးလား၊ ကြမ္းမ်ား-ဘာမ်ားစားရေအာင္ေလ”
ဟု ျမန္မာေရ လည္ပတ္စြာႏွင့္ ႏႈက္ဆက္ေလရာ။


          “ေအာ္-ခင္ဗ်ား ဗမာလို ေကာင္းေကာင္းတတ္သကို။ ဗမာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနဘူးတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ အင္မတန္လည္း ပီတာဘဲ။ ႏို႔ ခင္ဗ်ား မိန္းမေကာ ဗမာစကား တတ္ရဲ႕လား”
ထိုအခါ ကုလားက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၍
          “တတ္လား၊ မတတ္လား ခင္ဗ်ားဘဲ ေမးၾကည့္ေတာ့၊ ေဟး-မယ္ျမ ဒီမွာ ဗမာတစ္ေယာက္ ကြဲ႔၊ စကားမ်ား ေျပာပါအံုး”
ဟု ေဖာ္ေရြစြာေျပာ၏။ မယ္ျမဆိုသူသည္ ထိုအခါမွ ကၽြႏု္ပ္တို႕ဖက္သို႕လွည့္၍ မ်က္ႏွာဖံုးကို အတန္ဖြင့္ခါ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ဆိုသည္ကား--
          “ရွင္ကဘယ္ကလဲ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”
          “ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကလာပါတယ္။ အခုစစ္ေတြကို သြားမလို႕ဘဲ။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘယ္အရပ္ကလည္း အေၾကာင္းပါတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ”
          “ကၽြန္မက ဟသၤာတနယ္ကပါ။ အေၾကာင္းပါတာ တႏွစ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။”
          “ေအာ္ ဟသၤာတနယ္ကလား ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟသၤာတနယ္ကဘဲ။ ခင္ဗ်ား ေနရပ္က……”
          “ကၽြန္မက နိဗၺာန္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ရြာကပါ။ ရွင္ကေကာ-”
          “ဟင္-ကၽြန္ေတာ္လည္း နိဗၺာန္ကဘဲ”
ဆို၍ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္မိရာ သိသလိုလိုရွိ၏။ ၂ ေယာက္သား စိုက္ၾကည့္ၾက၍ မၾကာမီပင္ ကၽြႏု္ပ္ထင္သည့္ အတိုင္း-
          “ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ား၊…ဟာ၊ ဧကႏၱဘဲ..။ နင္ ကိုထြန္း သမီးမယ္ျမ မဟုတ္လား။ နင္ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား။ ငါ-ေမာင္က်ားရယ္ေလ”
          “ေဟ-ေအာင္မယ္ေလးဟယ္။ ေအးဟယ္ ဟုတ္ပါရဲ႕ နင္ကခုဆံပင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔။ ၀လို႕ကိုဟဲ့။ ကတဲ့ဟယ္။ ငယ္ငယ္ကရုပ္ တစက္ကမွ မရွိဘူး။ ေအးဟယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ နင္အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ ငါမၾကာမၾကာ ေတြ႔တယ္။ နင္ရန္ကုန္ မွာေနတယ္ေျပာတယ္။ အခုေတြ႔ရတာ အင္မတန္ ၀မ္းသာတယ္ကြယ္။ တို႕ေက်ာင္းကထြက္သြားတာ ခုဆိုရင္ ၁၂-ႏွစ္ ၁၃-ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ (သူ႔ ေယာကၤ်ားဖက္လွည့္၍) ဒီမွာ အဒူလျမစ္ရဲ႕၊ ဒါဟာ တို႕သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းေနဖက္၊ ကစားဖက္ကြဲ႔။ အင္မတန္ခင္ၾကတယ္။”
          “ေအာ္-ဟုတ္ကလား၊ ေအးေအးေကာင္းတယ္။ ကိုင္း စကားေျပာၾကအံုး” ဟုုဆို၍ထသြား၏။ ဇာတ္ရင္းကို လွန္ရအံုးမည္။ နိဗၺာန္ရြာႏွင့္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာ စပ္ၾကားတြင္ ေလာကဓာတ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ရွိ၏။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေနၾကရာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ နိဗၺာန္ဖက္က၊ ဖိုးေအးၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တတြဲ၊ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာဘက္က မယ္ျမ၊ ဧစိန္၊ သန္းညႊန္႔တို႔ တစ္တြဲ အလြန္ ခ်စ္ခင္ၾက၏။ ကစားအတူ၊ စားအတူသဆို သလိုေနၾက၏။ ၄င္းေက်ာင္း ၆-တန္းတြင္ အတူေနၾက၏။
          ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူစုတြင္ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးၾကီးတို႔အေၾကာင္းကို အထူးေျပာရဦးမည္။ မယ္ျမမွာ ဥာဏ္ေကာင္း၏။ သြက္လက္၏။ ပါးနပ္၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေအးၾကီးမွာကား မယ္ျမ ဥာဏ္ေကာင္းသေလာက္-သြက္သေလာက္-ပါးသေလာက္၊ ဖိုးေအးၾကီးက- ဥာဏ္ထိုင္း၏။ ထံု၏။ ႏုံ၏။ သို႔ရာတြင္ အလြန္ သေဘာေကာင္းရွာ၏။ မယ္ျမက ဖိုးေအးၾကီးကို သစ္တံုးဟု သေဘာထား၏။ သူ႕လက္ေအာက္ ငယ္သားကဲ့သို႔ ခိုင္းေစ၏။ စိတ္မထင္လွ်င္ နားရြက္ ဆြဲျခင္း၊ ထုရုိက္ျခင္းကိုျပဳ၏။ အလြန္အႏိုင္ရ၏။ သို႔ရာတြင္ မုန္းသည္ကား မဟုတ္ေခ်။ မယ္ျမက စားစရာရွိလွ်င္ မိမိက နဲနဲယူ၍ ဖိုးေအးၾကီးကို သူမ်ား ေစာ္ကားလွ်င္ မယ္ျမက ၀င္၍ ခုခံ၏။ မယ္ျမမွာ ဖိုးေအးၾကီးအတြက္ မၾကာမၾကာ ဆရာဘုန္းၾကီးေရွ႕သို႔ ေရာက္ရ၏။
          ဤသို႕ေနၾကရာ ၆-တန္းစာေမးပြဲျပီးသည့္ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္ထြက္ခဲ့၏။ သူတို႕လည္း မၾကာမီဆိုသလို ေက်ာင္းကထြက္ၾက၍ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးၾကီးတုိ႔ ခ်စ္ၾကိဳက္ေနၾကသည္ဟု ၾကားရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္လည္း အျခားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျမန္မာ၇-တန္းဆရာျဖစ္၊ အဂၤလိပ္ ၁၀-တန္း၊ ေနာက္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ႔၏။ ၁၂- ႏွစ္ ၁၃- ႏွစ္ ကြဲၾကျပီးေနာက္ သမုဒၵရာ ပင္လယ္ေၾကာတြင္ မယ္ျမကို ကုုလားမယားအျဖစ္ႏွင့္ ေတြ႕ရၾကဳံရသည္မွာ အတန္ထူးဆန္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္း၏။
          “မယ္ျမရယ္၊ နင္ ဘယ္အျဖစ္ ေရာက္လာတာလဲ၊ နင္ဟာ ေတာ္ပံုေတာ္ပန္းနဲ႔ ေနပါဦး၊ ဖိုးေအးၾကီးေကာ”
         “မင့္လူ ဖိုးေအးၾကီးလား၊ မင္းက လူဟုတ္ၾကီး ထင္ေနသလား၊ ငယ္ငယ္က ႏုံႏုံ၊ ၾကီးေတာ့ သာႏုံေသးတယ္၊ သူ႔ကို မခ်စ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ႏုိ႔ေပတဲ့ လူစတုံးလြန္းလို႔ပါကြယ္၊ ဒီအေကာင္”
          “နင့္ ကုလားကေကာ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူစ ေကာင္းလို႔လဲဟဲ့။” (မခံခ်င္၍ ေဒါသႏွင့္ေမးသည္။)
          “ဟာ မင္းမသိဘူး။ ငါ႔ ကုလားကေလ၊ ခိုဒါ စူးရေစရဲ႕၊ သိပ္လည္တာ၊ ငါေျပာမယ္၊ ဒီမွာၾကည့္၊ သူ အရင္က ႏြားသတ္သမားဆီမွာ ေနရတယ္။ မၾကာဘူး ေမာင္ေရ၊ သူကိုယ္တိုင္ မင္းတို႔ နိဗၺာန္ဘက္က ႏြားသတ္ရုံကို သူေလလံဆြဲ ႏုိင္တာပဲ။ အခု ႏြားသတ္ရုံ ေလလံပိုင္ေမာင္ရဲ႕၊ ႏွယ္ႏွယ္ မမွတ္နဲ႕”
          “ဟင္- ႏုိ႕ နင္ကိုယ္တိုင္လဲ ႏြားသတ္သလား”
          “ဟာ-နင္ရူးသလားဟဲ့၊ ငါကိုယ္တိုင္သတ္မွ ႏြားေသရမွာလားဟဲ့၊ ဘာလဲ မင္းက၊ မင္းတို႔ ဗုဒၶဘာသာတရားနဲ႔ ပါဏာတိပါတာေတြ ဘာေတြ ေျပာခ်င္လို႔ လား။ ေဟ့၊ မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ပါကြယ္။ မင္း သင္ရသေလာက္ ငါသင္ ရတာပါပဲ၊ မဖိန္းပါနဲ႔။ တို႔ က်မ္းစာက စားခ်င္ရင္ သတ္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ကမၻာ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ က်န္းမာေရးဘက္က ၾကည့္ဦး၊ နာ - ေသတဲ့ အသားစားရင္ ေရာဂါ ျဖစ္တတ္တယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကိုု သတ္စားမွ သန္႔ရွင္းတယ္၊ က်န္းမာတယ္၊ နားလည္ရဲ႕လား။ အဲဒါေတြ မင္းတို႕ အဂၤလိပ္ စာေတြ သင္ရတာ မပါဘူးလား”
          “ဟာ-မယ္ျမ၊ နင့္ဟာေတြ လြဲကုန္ျပီ၊ ဒီမွာ”
          ထိုအခါ မယ္ျမက အသံထြက္ေအာင္ရယ္၍
          “ေဟ့- မင္းကငါ႕ကို တရားေဟာမလို႕လား၊ မရဘူးဆရာ၊ ငါကမင့္ကို ေဟာမွာ၊ အဘိဓမၼာ ေတြ ဘာေတြ တပ္မေနဘူး၊ မင့္ကို သတ္တရားနဲ႔ ရွင္းရွင္းေဟာျပမယ္။ မင္းတို႕ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာေတြက သတ္ေတာ့ မသတ္ရဘူး၊ သူတပါး သတ္ေပးေတာ့ ျမိန္ျမိန္ၾကီး စားသလား၊ အလွဴအတန္းရွိရင္ ႏြားသတ္ကုလားကို လာျပီး လက္တို႔ တတ္သလား။ ျပီးေတာ႕ ပူပူေႏြးေႏြး စားခ်င္တယ္ဆိုျပီး ေစ်းေရာက္ေအာင္မွ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ႏြားသတ္ရုံအထိ လာေစာင့္ျပီး လဒေတြလို ဆြဲၾကလုၾကတယ္။ ဘာဗုဒၵဘာသာ လဲကြယ့္ ေျပာစမ္းပါဦး။ ျပီးေတာ့ မင္းတို႕ျမန္မာေတြ အခုတေလာ ၀ံသာႏုစကား အင္မတန္ေျပာၾကတယ္။ ေဟ့ မွတ္ထား၊ ဘာလူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ တရားနဲ႔ ျပည့္စုံရင္၊ ၀တၱရား မလစ္ဟင္းရင္၊ အဲဒါ လူ႕အဖိုးတန္လို႔ မွတ္ထား၊ ေဟာ- အခု ငါ့ေယာက္်ား အဒူလျမစ္ဟာ ေရႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ အခန္႔စား ေမာင္ေရ့၊ ပုိက္ဆံရွွိရင္ ဂုဏ္ရွိတာဘဲ၊ အဖိုးတန္တာဘဲ၊ ငါနဲ႕မရခင္ကထဲက အင္မတန္ ေဖာ္ေရြတယ္။ တို႔မိဘမ်ားက ေငြလိုရင္ သူ ကေတာင္ လာပုိ႔တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲ”
          “ဟဲ့- အဲဒါက ဒါနျပဳတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ နင့္ကို ပိုးေပးတာ၊ အခု အဲဒီ ပုိက္ဆံေတြကို ႏွိမ္ျပီး နင့္ကိုယူတာ မဟုတ္လား”
          “ဒါက ေနာက္မွ ျဖစ္တာ၊ ငါ႔ကို မရခင္ကလည္း ေပးတယ္၊ ရျပီးတဲ့ ေနာက္လဲ ေပးတာပဲ၊ အျဖစ္ကို ေျပာရဦးမယ္၊ ငါကုလားနဲ႔ ရေတာ့ တစ္မ်ိဳးလုံး တစ္ရပ္လုံးက ငါ့ကုိ လက္ညႇဳိး ၀ိုင္းထိုးၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ ငတ္ၾကေတာ့ ကုလားဆီ ငါ႔ဆီကို ဒူးတုပ္ လာၾကရတယ္၊ မင္းတို႔ ျမန္မာမ်ား ဘယ္ေလာက္ ဖ်င္းခ်ာသလဲ ဆိုတာကိုၾကည့္၊ ငါ့မွာ ေရႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ဆုိေတာ့ ငါ့ကို အရပ္က အခု မမျမတဲ့၊ တခ်ိဳ႕က ဘီဘီျမ တဲ့၊ အဲဒါသာ ၾကည့္ေတာ့၊ ပိုက္ဆံဟာ အေရးၾကီးဆုံးပဲဲ။ တို႔ရြာမွာ အခု ကုလားေခတ္ ထေနတယ္၊ ငါ႔ကိုအားက်ျပီး ကုလားေတြကို လိုက္ျမဴ ေနၾကတယ္။ တို႔သူငယ္ခ်င္း ေအးစိန္ေလ လႊတိုက္တဲ့ေကာင္နဲ႔ ရတယ္။ သန္းညြန္႔က ဘုန္းၾကီးလူထြက္နဲ႔ ရတယ္။ အခုသူတို႔က ၿမန္မာလင္ ေတြ ကြာၿပီး ကုလားကို ယူမလို႔ စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ ေခတ္ ေမာင္ေရ႕ ေခတ္၊ မင္းေကာ အိမ္ေထာင္ က်ျပီလား။ မက်ေသး ရင္ ကုလားလို ၀တ္လာခဲ့၊ မင့္ကို အရင္က စခန္းၾကီးေနတဲ့ ဟိုေကာင္မၾကီးရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ရေစ့မယ္ လာခဲ့။ ငါ အာမခံမယ္”
          မယ္ျမ၊ နင္ရူးျပီ၊ ဒီကုလားေတြေၾကာင့္ တုိ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အက်ိဳးယုတ္ရတယ္။ ဒီမွာၾကည့္၊ ငါေျပာမယ္”
         “ေဟ့၊ ေတာ္၊ မင္းတို႔က ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းစြပ္မလို႔လား၊ ၾကည့္စမ္း၊ ခ်စ္တီးေတြဟာ ရပ္ေ၀းက လာျပီး ေငြအား ေၾကးအားနဲ႔ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္။ သူတို႔ ရွိလို႔ မင္းတို႔ လယ္လုပ္ဖို႔ အရင္း ရတယ္။ စပါးေလွာင္ဖို႔ ကုန္ကူးဖို႔ ဆိုလို႔ အရင္းအႏွီး ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေက်းဇူးေတြ မင္းတို႔မသိဘူးလား”
          “ေၾသာ္- သူတို႔ေတြဟာ ေက်းဇူးးေတြလား၊ ႏုိ႔ - ေနပါဦး။ အခုတို႕နယ္က လယ္ေတြ၊ ျခံေတြ၊ အိမ္ေတြ အခု ဘယ္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ကုန္ျပီလဲ”
          “ခ်စ္တီးလက္ထဲ ေရာက္ကုန္ျပီ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေရာက္မွာေပါ့၊ အေရာက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ မင္းက ကုလားကို အျပစ္တင္ ခ်င္လို႕လား၊ မင္းဟာ အဂၤလိပ္စာေတြ ဘာေတြလဲ တတ္တယ္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာလဲ ေနရတယ္၊ မင္းကို ေတာ္လိမ့္မလား ေအာက္ေမ့ မိတယ္၊ မင္းလည္း ခပ္ခ်ာခ်ာ ပါကလား၊ ေဟ့- မင္းျမန္မာေတြ ဖ်င္းလို႔၊ ညံ့လို႔၊ အလုုပ္ မလုုပ္လို႔၊ ေကာက္ခ်င္ လိမ္ခ်င္လို႕၊ အေျမာ္အျမင္ မရွိလို႔၊ ေခၽြတာျခင္း မရွိလို႔၊ ကိုယ့္ ရွိတာထက္ ၾကြားခ်င္လို႔ သိရဲ့လား၊ လူမွာျဖင့္ စားစရာ ဆန္မရွိဘူး၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ပလာတာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထန္းေရဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ ရုပ္ရွင္၊ ျမင္းပြဲ၊ ဘာက်န္ေသးလဲ။
          ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဘာျပဳလို႔သူမ်ား အေပၚမွာ မတရား ခ်ခ်င္ၾကသလဲ၊ အကုန္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ ငါ သိပါတယ္ကြယ္၊ အခု တို႔နယ္က လယ္ေတြ ေျမေတြ ကုလားလက္ထဲ ကို တစ္က်ပ္မွာ ငါးမူး ေျခာက္မူးေလာက္ ေရာက္ကုန္ျပီ။ က်န္တာလဲ မၾကာဘူး ေရာက္မွာပဲ။ ၾကည့္ - မင့္ ျမန္မာေတြ၊ ေရွ႕ကို သာျပီး က်ပ္အုံးမယ္။ အခု ကုလားေတြ သနားလို႔ လယ္ငွား လုပ္ေစတယ္။ အဲ့ဒါကို ေက်းဇူးမတင္ဘူး။ လယ္ငွားခ ေပးခါနီးက်ရင္ စပါးကို ကဲ့ထားတယ္။ ခိုးေရာင္းတယ္။ ကုလားက စိတ္နဲ႔ မာန္နဲ႔ ေတာင္းရင္ မင့္ ျမန္မာေတြက ဆဲတယ္။ ရုိက္ရုိက္ လႊတ္တယ္။ အဲ့ဒါ ေကာင္း သလား။ ဒီလို မရုိးေျဖာင့္တဲ့ သူေတြ ေကာင္းစားမယ္လို႔ ရွင္ေဂါတမက ေဟာသလား။ ေရွ႕ကို ဘာျဖစ္မလဲ သိရဲကလား။ အခု ျမန္မာေတြ ဒီလို ညစ္လို႔ ဆိုးလို႔ ခ်စ္တီးေတြက သူတို႔ကို ေနာင္ဆို လယ္ငွားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ငါမလာခင္ကတင္ပဲ ကုလားေတြကို ေရြးျပီး ငွားေနတယ္သိရဲ႕လား။
         ေရွ႕ကို ၾကံထားပံုကိုလဲ ငါေျပာျပမယ္ဦး။ မၾကာခင္ပဲ ကုလားျပည္က ကုလား အမ်ားအျပား ေခၚျပီး ရြာတည္ေပး လိမ့္မယ္။ ဘယ္ကေလာက္ ဥာဏ္ၾကီးသလဲ မင္းၾကည့္ေတာ့။ ျပီးေတာ့။ အဒူလျမစ္တို႔ လူစုၾကံပံုက ကုလားေတြ ရႏိုင္သမွ် ျမန္မာျပည္မွာ ေခၚထား။ ရသမွ် ျမန္မာေတြကိုယူ။ လင္ခန္း မယားခန္း ေျမာက္ေအာင္ ဆိုျပီး ဇာတ္သြင္း၊ ေမြးလာတဲ့ ကျပားေလးေတြကို ကုလားဇာတ္သြင္း၊ ေနာက္ အၾကာလွဆံုး အႏွစ္ ၅၀-ပဲ။ ျမန္မာျပည္ ဘာျဖစ္မလဲ။ မင္း ေတြးၾကည့္ေတာ့။ ငါကိုယ္တိုင္လဲ ခု ကုလားဇာတ္ သြင္းျပီးျပီ။ အခု စစ္တေကာင္းမွာ အေတာ္ၾကာ ေနျပီးရင္ ဟို အေနာက္ မကာျမိဳ႕ကို အေရာက္သြားမယ္။ ျပန္လာေတာ့ ၾကည့္၊ ငါ့အရပ္ကစျပီး ငါ့ျမန္မာေတြကို ခၽြတ္ျပမယ္”
          “မယ္ျမ နင့္ဟာ လြန္ကုန္ျပီ၊ ငါ- နင့္အျဖစ္ ျမင္ရတာ အင္မတန္ သနားတယ္။ ငါ ေျပာပါရေစဦးဟဲ့”
          “ဘာ-မင္းက ငါ့ကို သနားတယ္ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္လွေသး။ ငါက မင္းကို သနားတာ။ မင္းအခု ပညာ၀န္ လုပ္ေနတယ္။ ငါၾကားတယ္။ ျပီးေတာ့ ၀ံသာႏု အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေနတယ္ၾကားတယ္။ မလုပ္နဲ႔ ဆရာေရ႕။ မင္းျမန္မာေတြ အလကားပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ ပ်က္မွာပဲ။ မင္းတို႔ ေမာရုံသာရွိမယ္။ ငါျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာ လာျဖစ္တာ ေတြးမိတိုင္း ရွက္တယ္။ အခု ခိုဒါအရွင္ ကယ္ေတာ္မူေပလို႕။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အမယ္ေလးဟယ္။ ငါ ကလီဇာတုန္လွတယ္၊ မေျပာခ်င္ပါဘူး။”
          “ကိုင္း-မယ္ျမ၊ ငါလည္း ဘာမွ မေျပာရဘူး။ နင္ခ်ည္း ေျပာတာပဲ။ ခု ငါေျပာလို႔လည္း ရမယ္ မဟုတ္ဘူး။ နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္ ဒီလို ျဖစ္သြားတာ ငါ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ၾကာၾကာ လြဲမွာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ငါယံုၾကည္တယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ နင္သိမယ္။ ကိုင္း- ဒါပဲ၊ ငါသြားမယ္။ ေနာက္မွ လာဦးမယ္”
ဟု ဆို၍ ကၽြႏ္ုပ္ ထခဲ့၏။ ထိုေန႔ညေန ကၽြႏ္ုပ္ ထမင္း မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္သာ ေသာက္၍ အိပ္ရာသို႔ ၀င္ေတာ့၏။ အိပ္၍လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေတြးမိသည္ကား
          “ ေၾသာ္- ဒီလို ျဖစ္ရတာဟာ ကုလားမ်ား ငါတို႔ျပည္မွာ လာေနလို႔ ျဖစ္ရတာ။ သူတို႔ကို အျပစ္ တင္စရာပဲ။ ေနဦး၊ ေနဦး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ အျပစ္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ဒီလို စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ လာခ်င္တိုင္း လာေနတာဟာ ဆိုင္ရာအစိုးရက ခြင့္ျပဳထားလို႔ပဲ။ ဒါျဖင့္ အစိုးရကို အျပစ္တင္စရာ ျဖစ္ေနပါလား။ ေနဦး၊ ေနဦး ေတြးစရာ က်န္ေသးတယ္။ အစိုးရကို အျပစ္တင္ဖို႔မွ ဟုတ္ပါေလစ။ စစ္စစ္မေတာ့ တို႔လူမ်ဳိး ဖ်င္းလို႔ပဲ။ “ဥစၥာရင္းလို ဥစၥာရင္းခဲ” ဆိုသလို ကိုယ့္အက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္လုပ္မွ ရေတာ့ေပါ့။ ငါတို႕တစ္ေတြ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ အခုလို အဖက္ဖက္က ပ်က္စီးရတာပဲ။ ဒါျဖင့္ တို႔လူေတြကို အျပစ္တင္ သင့္တာပဲ။ ေနဦး၊ တို႕လူေတြ ခမ်ာမွာလည္း ပညာဗဟုသုတ မရွိရွာၾကဘူး။
          အားကိုးစရာ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးကလည္း ေကာင္းေကာင္း မရွိရွာၾက ဘူး။ ဒီေတာ့ ပိုမို သိကၽြမ္းတဲ့ ေျမာ္ျမင္တဲ့ လူေတြမ်ားက ေရွ႕ေဆာင္ေပးမွ သိၾကရမွာပဲ။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ သိျမင္တဲ့ လူေတြ ၀တၱရား ပ်က္ေနပါလား။ ဒီလူထဲမွာလည္း ငါတစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္သင့္တယ္ ထင္တယ္။ မိမိ သိကၽြမ္း သိျမင္သမွ်ကို တတ္ႏိုင္သမွ် လူမ်ား နားလည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဖို႕ရွိတယ္။ ငါ ျပဳသင့္သေလာက္ မျပဳရေသးဘူး။ ဒါျဖင့္ တရားခံ လက္သည္အစစ္က ငါ ျဖစ္ေနပါေကာ လား။ ကိုင္း-ဒါျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာ မရွည္ႏွင့္ေတာ့။ ကုလားေတြ၊ အစိုးရေတြ လူေတြကို အျပစ္ဆိုမယ့္အစား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဆိုေပေတာ့။ ဥပေဒသ တစ္ခုလည္း လုပ္ၾကစို႕။
          “ကိုယ့္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္ အမွန္ဆံုးျဖစ္၏။ ကိုယ္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္သာ အျပစ္အကင္းဆံုးျဖစ္၏။”
          ဤဥပေဒသကိုရမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသတည္း။
          ေနာက္တစ္ေန႔ သေဘာၤသည္ စစ္ေတြသို႔ ကပ္ခဲ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ မယ္ျမတို႔ ကုလားလင္မယား ေမာင္ႏွံအား ဆလံမ်ားမ်ား ေပး၍ စ္ိတ္ေလးေလးႏွင့္ ဆင္းခဲ့၏။ ဆင္းခါနီး၌
          “မယ္ျမ ဘယ္အခါမဆို ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ငါ့အိမ္ကို ၀င္ထြက္သြား၊ ေရာ့လိပ္စာယူထား”
ဆို၍ ေပးခဲ့၏။ စစ္ေတြတြင္ ၇-ရက္ တစ္ပတ္မွ် ေနျပီး၍ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့၏။ မယ္ျမတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ျပီးေနာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေသာအခါ ၾကဳံရသည္ကား မယံုႏုိင္စရာျဖစ္၏။
          တစ္ေန႕တြင္ မိန္းမ စုတ္ခ်ာခ်ာ တစ္ေယာက္ လန္ခ်ားႏွင့္ကြ်ႏု္ပ္အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ထိုသူကား မယ္ျမပင္တည္း။ သေဘာၤေပၚတြင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ စိုရႊမ္း ၀ျဖိဳးေသာ အသားတို႔ မရွိျပီ၊ ပါးရုိးေပၚေအာင္ ပိန္ၾကဳံ႕ခဲ့ျပီ။ မ်က္တြင္းက်ေလျပီ၊ ဆံပင္မ်ား ေျခာက္ေသြ႕၍ မသပ္မရပ္ ျဖစ္ကုန္ေလျပီ။ ထိုအားလုံးေပၚတြင္ မၾကည္မသာျခင္း တည္းဟူေသာ စိတ္ညိႇဳးငယ္ျခင္းက တစ္မ်က္ႏွာလုံး တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးအုပ္လ်က္ ရွိေလတကား။
         “ေမာင္က်ားရယ္၊ ငါ့အျဖစ္ ျမင္၀ံ့ေသးရဲ့လား၊ (မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ ေျပာသည္) ငါေတာ့ ေခြးျဖစ္တာပဲ၊ စစ္တေကာင္းကို ေရာက္လို႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာရင္ပဲ သူတို႔ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက ငါ့ကိုမလိုဘူး။ သူတို႔ျပည္က ကုလားမ တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေစတယ္။ ငါ့ကို ကြ်န္လို ထားတယ္။ ငါ့ကို ေမာ္မၾကည့္၀ံ့တဲ့ အဒူလျမစ္ဟာ ငါ့ကို ဆဲဆို ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ့ကို ေျခနဲ႔ေတာင္ ကန္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ငါ့ဇာတိမာန္ ထလာတာေပါ့။ ငါ သူတို႔ကို အကုန္လံုး အဆိပ္ေကၽြး သတ္မယ္လို႔ ၾကံတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ခ်ဳပ္ျပီး ညအခါမွာ သူတို႔ေသတၱာကို ဖြင့္ျပီး တစ္ရာယူ ႏွစ္ရာယူျပီး၊ ကဲ့၀ွက္ထားလို႔ ငါးရာအျပည့္မွာ ငါထြက္ေျပးျပီး သေဘၤာက ထမင္းခ်က္ သမားကို ေငြေပးျပီး သေဘၤာေပးမွာ ပုန္းလိုက္ခဲ့တယ္။ အခု မင္းေပးခဲ့တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ေမးျမန္းလာလို႕ ေရာက္လာတာပဲ”
          “ေအး- နင့္လို မိန္းမမိ်ဳး ၾကာၾကာ လြဲမွား မေနႏုိင္ဘူးဆိုတာ အစကပဲ ငါေျပာ လိုက္တယ္မဟုတ္လား။ ေအးေလကြယ္၊ တစ္သက္တစ္ခါ ဒုကၡဆိုတာ ေတြ႔ရတာေပါ့၊ အခုလို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ျဖစ္လာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာေပ ေတာ့။ ငါ့ဆီမွာ နင္ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါ။ အရင္းအခ်ာလိုပဲ ေအာက္ေမ့တာေပါ့”
          မယ္ျမသည္ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ တစ္လ ကုိးသီတင္း ေနျပီး၍ မိမိ၏အရပ္ရင္း အစ္မထံတြင္ ေနလိုေၾကာင္း၊ လက္တြင္ ေငြ ၃၀၀- က်ပ္မွ် က်န္ေသးသျဖင့္ ေတာအရပ္တြင္ ေကာင္းစြာ ရင္းႏွီး စားေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ပို႔လိုက္ပါ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂- ႏွစ္ခန္႔က ေန႔စဥ္ သတင္းစာၾကီး တစ္ေစာင္၏ ေခါင္းၾကီးပိုင္းတြင္ ပါလာသည္ကား-
          “ဟသၤာတနယ္၊ နိဗၺာန္ရြာသို႔ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးမ်ား ေရာက္ရွိ --- ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာေၾကာင္း၊ ပရိသတ္အစည္ဆံုး ဘုန္းၾကီးပ်ံ မ်ားထက္ စည္ေၾကာင္း၊ ပရိသတ္တို႔ကို ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ ကုမၼာရီအသင္းက ရွာလပတ္ရည္၊ ကြမ္းေဆး၊ လက္ဖက္တို႕ျဖင့္ ဧည့္ခံေၾကာင္း၊ တရားပြဲအျပီး၌ ၄င္းကုမၼာရီအသင္း ဥကၠ႒ ေဒၚျမက ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာသည့္အျပင္ အမ်ဳိး၏ ေစာင့္စည္းမႈတြင္ မိန္းမ မ်ား အေရးၾကီးပံု မိမိ မေစာင့္စည္းသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ပံုတို႕ကို ေျပာျပရာ၌ ပရိသတ္ အလြန္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ၄င္းအသင္းက ယခုအခါ အနီးအနား ရပ္ရြာတို႔သို႔ သြားေရာက္၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေစာင့္စည္းအပ္ေၾကာင္း လိုက္လံ ေဟာေျပာေနၾကေၾကာင္း။
ထို႔ျပင္ မၾကာမီပင္ ၄င္းအသင္းဥကၠ႒ ေဒၚျမ ကမကထ ျပဳ၍ အရပ္ႏွင့္စုျပီးလွ်င္ နိဗၺာန္ဘက္ရွိ ႏြားသတ္ရုံကို ေလလံ အျမင့္ဆုံးေပး၍ ဆြဲယူလိုက္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလာမည့္ႏွစ္အတြက္ အထူးသျဖင့္ ႏြားသတၱ၀ါမ်ား အသက္ ခ်မ္းသာၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း” ပါေလသည္။
          “အင္း- တို႔မယ္ျမၾကီး တယ္ဟုတ္ေနပါကလား” ဟု ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဆိုျမည္လ်က္ သေဘာက်၀မ္းေျမာက္ေက်းဇူး တင္ကာ ျပံဳးလိုက္ မိေလ၏။ ေနာက္ထပ္၍ သတင္းၾကားရသည္ကား၊ လူရုိးဖိုးေအးၾကီးသည္ မယ္ျမကို စိတ္နာ၍ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဇြဲႏွင့္ ေနခဲ့ရာ မယ္ျမ ျပန္ေရာက္၍ ၂ လေလာက္ အရွိတြင္ မယ္ျမက ငယ္ႏိုင္ ျဖစ္သည့္အတိုင္း ဖိုးေအးၾကီးကုိ နားရြက္ဆြဲ ေခၚခဲ့၍ သင့္တင့္ေအးခ်မ္းစြာ လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ၾကေလျပီ ဟူသတည္း။
အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား
၁၂၉၄ ခု (ကိုယ္ေတြ႔၀တၳဳမ်ားမွ) ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပပါသည္။