လမ္းသူရဲေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း

သူတုိ႔ အဖြဲ႕ကုိ ဒီေခတ္ ဒီအခါနဲ႔ ေခၚရမယ္ဆုိရင္ လမ္းသူရဲေတြလုိ႔ ေခၚရမွာပါ။ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး အေပ်ာ္အပါး လုိက္စားၾကတယ္။ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး စၾကေနာက္ၾကတယ္။ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီး သြားလာေနထိုင္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေခတ္အေခၚနဲ႔ ေခၚရမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔ အဖြဲ႕ဟာ တကယ့္ လမ္းသူရဲေတြပါပဲ။ အဲဒီအဖြဲ႕ကုိ ေခါင္းေဆာင္တဲ့သူက “ဂေ၀သီ” တဲ့။ လမ္းသူရဲေခါင္းေဆာင္ “ဂေ၀သီ” ရ႕ဲ အေၾကာင္းက ဒီလုိဗ်။

ဒီအျဖစ္အပ်က္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေဂါတမဘုရားရွင္လက္ထက္က အျဖစ္အပ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိး ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္က ျဖစ္တာပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိ ျပန္ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ယခုကုိးကြယ္ေနတဲ့ ေဂါတမဘုရားရွင္ပါ။ ဘယ္လုိလဲဆုိေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ေကာသလတုိင္းထဲမွာပဲ ေနာက္လုိက္သံဃာေတြနဲ႔ ေဒသစာရီႂကြခ်ီရင္း အင္ၾကင္းေတာတစ္ေနရာမွာ အနားယူတယ္။ အနားယူရင္း ဘုရားရွင္က ၿပံဳးေတာ္မူတယ္။ ဘုရားရွင္တုိ႔ မည္သည္ အေၾကာင္းမရွိဘဲ ၿပံဳးေတာ္မမူတဲ့အတြက္ ဘာေၾကာင့္ၿပံဳးရပါသလဲလုိ႔ အရွင္အာနႏၵာက ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္။

“ခ်စ္သား အာနႏၵာ၊ တစ္ခ်ိန္က ဒီေနရာမွာ အလြန္႔အလြန္ႀကီးမားၿပီး စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ တည္ခဲ့ဖူးတယ္။ ၿမိဳ႕ကႀကီးသလုိ လူေတြကလည္းစံုတယ္။ အဲဒီလူေတြထဲမွာ ဂေ၀သီဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ သူအဲဒီၿမိဳ႕မွာ ဘယ္လုိေနထုိင္ခဲ့လည္းဆုိေတာ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေနထုိင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္လည္းဆုိေတာ့ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မျပဳတဲ့ အေပ်ာ္အပါးလုိက္စားတဲ့ ရႊတ္ေနာက္တဲ့ (ဥပမာ “…စားေသာက္ဆုိင္” ဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကုိ ဘံုအိမ္သာမွာ သြား႐ုိက္ကပ္ထားတာမ်ိဳး စတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေနာက္ေျပာင္မႈမ်ိဳး) အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ရ႕ဲ ေခါင္းေဆာင္ အေနနဲ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ေခါင္းေဆာင္ဆိုေတာ့ သူက အမ်ားထက္ ေခါင္းတစ္လံုးသာရမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူကလည္း အားလံုးနဲ႔ တန္းတူပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လုိ႔သာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတာ သူ႔မွာ တျခားသူထက္ ပုိတဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခုမွ သူ႔မွာ မရွိဘူူး။ ဒီေတာ့ သူစဥ္းစားရပါၿပီ။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါ ဘယ္လုိလုပ္သင့္သလဲ။ ငါ ဘယ္လုိေနထုိင္သင့္သလဲ။ စဥ္းစားတယ္။ အေျဖရတယ္။ အေျဖက “ငါ့အဖြဲ႕ထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ သီလမရွိဘူး၊ ငါသီလေဆာက္တည္လုိက္ရင္ ငါသူတုိ႔ထက္ေတာ့ သီလရွိတယ္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ေလးသာသြားၿပီ” တဲ့။ ေခါင္းေဆာင္ဆုိေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ရင္ တပည့္ေတြကုိ အသိေပးရတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အဖြဲ႕သားေတြကုိ ေခၚလုိက္တယ္။ အဖြဲ႕သားစံုေတာ့ “ငါ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္က စၿပီး ငါသီလေဆာက္တည္ေတာ့မယ္” လုိ႔ ေၾကျငာလုိက္တယ္။ “အစည္းအေ၀းေခၚရျခင္းက ဒါပဲလား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး” တဲ့။ ေမးၿပီေလ။ သူ႔တပည့္ေတြက နည္းနည္းေႏွာေႏွာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ငါးရာႀကီးမ်ားေတာင္ ေရာက္လာတာ။ ေရာက္လာေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး လုပ္တဲ့သူေျပာတဲ့ စကားက ဒီတစ္ခြန္းတည္း။ “ေအး ဒါပဲ” တဲ့။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ဂေ၀သီရ႕ဲ စကားေၾကာင့္ အဖြဲ႕သားေတြ ကုိယ္စီျပန္သြားၾကတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔ အဖြဲ႕သားေတြ ဂေ၀သီဆီေရာက္လာၾကတယ္။
“ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတာတစ္ခုခုဆီသြားၿပီး သားေကာင္ပစ္ရေအာင္”
လာေခၚၾကတယ္။
ဂေ၀သီက
“မေန႔က မင္းတုိ႔ကုိ ငါဘာေျပာထားလဲ”
“သီလေဆာက္တည္မယ္လုိ႔ ေျပာထားတာပဲ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး”
“ေအး ငါသီလေဆာက္တည္ထားၿပီ၊ သီလေဆာက္တည္ထားတဲ့သူဟာ သူတပါးအသက္ကုိ မသတ္ရဘူးကြ၊ ဒီေတာ့ မင္းတုိ႔နဲ႔ ငါမလုိက္ႏုိင္ဘူး”
အဖြဲ႕၀င္ေတြက စဥ္းစားၾကတယ္။ “ငါတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက လုပ္တာဆုိရင္ ေကာင္းတာပဲျဖစ္မွာပဲ” တဲ့။ ဒီမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေရာ ေနာက္လုိက္အေနနဲ႔ စဥ္းစားခ်င္စရာေလး။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ လူကမ်ား “ဒီတုိင္း ေပ်ာ္ပါးရတာ အားမရဘူး၊ ေသာက္စားမယ္၊ ရမ္းကားမယ္ ေဟ့” လုိ႔ ထလုပ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ဆုိရင္ သြားၿပီ။ အဲ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ လူက လုပ္တာဆုိေတာ့ ေကာင္းမွာပဲ လုိ႔ေတြးၿပီး ကုသုိလ္လား အကုသုိလ္လား မဆင္ျခင္ဘဲ လုိက္လုပ္တတ္တဲ့ ေနာက္လုိက္ေတြ ျဖစ္ေနရင္လည္း သြားၿပီ။
“သီလေဆာက္တည္တယ္ဆုိတာ ဘာလုပ္ရလဲ၊ သီလေဆာက္တည္ရင္ ဘာျဖစ္လဲ”
“သီလေဆာက္တည္ရင္ သူ႔အသက္ကုိ မသတ္ရဘူးကြ”
“မသတ္ရင္ ဘာျဖစ္လဲ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး”
“သူ႔အသက္ မသတ္ရင္ ဘ၀ဆက္တုိင္း ဆက္တုိင္း အဆင္းလွတယ္၊ အနာေရာဂါကင္းတယ္၊ အသက္ရွည္တယ္ကြ”
“ေနာက္ေတာ့ေကာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး”
“ပုိင္ရွင္က မေပးတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြ မယူရဘူးကြ၊ အဲလုိ မယူလုိ႔ ရတဲ့ အက်ိဳးတရားကေတာ့ကြာ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တုိင္းမွာ စည္းစိမ္ဥစၥာေပါမ်ားမယ္၊ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာကုိ မင္း၊ မီး၊ ေရ၊ ခုိးသူ၊ အေမြခံသားဆုိး သမီးဆုိးေတြေၾကာင့္ မပ်က္စီးဘူး၊ ကုိယ္လုိခ်င္တာ အလြယ္တကူရႏုိင္တယ္ကြ”
“ေကာင္းလုိက္တာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး”
“ၿပီးေတာ့ကြ၊ သူတပါးသားမယားကုိ မျပစ္မွား မေစာ္ကားရဘူးကြ၊ အဲဒါေလးေရွာင္လုိက္ရင္ ဘ၀ဆက္တုိင္း ဆက္တုိင္း ေဘးရန္ေတြ ၿငိမ္းတယ္ကြ”
“ဆက္ေျပာပါ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး”
“ေနာက္တစ္ခ်က္က လိမ္မေျပာရဘူး၊ အက်ိဳးကေတာ့ လွပညီညာတဲ့ သြားေတြပုိင္ဆုိင္မယ္၊ ခံတြင္းကစလုိ႔ တစ္ကုိယ္လံုး ေမႊးႀကိဳင္ေနတဲ့ အက်ိဳးတရားရမယ္ကြ”
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူက အားႀကိဳးမာန္တက္ ဆက္ေျပာပါတယ္။
“ေနာက္ဆံုး တစ္ခ်က္ကေတာ့ကြာ ေသရည္အရက္ကုိ မေသာက္ရဘူးကြ၊ ေသရည္အရက္ ေသာက္တာကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းအားျဖင့္ ဒီဘ၀မွာလည္း ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ဘ၀ဆက္ဆက္လည္း ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြ ရတယ္ေပါ့ကြာ၊ ဒီ ငါးခ်က္ကုိ ေစာင့္ထိန္းရင္ သီလေစာင့္ထိန္းတယ္လုိ႔ ေခၚတာပဲကြ”
“ေကာင္းပါၿပီ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခုခ်ိန္က စၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးလုိပဲ သီလေဆာက္တည္တယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ပါ”
ေနာက္လုိက္တပည့္သားေတြ ျပန္သြားေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဂေ၀သီက စဥ္းစားတယ္။ သူတုိ႔က ငါးပါးသီလ႐ုိး႐ုိးပဲ ေဆာက္တည္တာ။ ငါက ထူးၿပီးေတာ့ ငါးပါးသီလထဲက ကာေမသုအစား အျဗဟၼစရိယကုိ ေဆာက္တည္မွ ျဖစ္မယ္ဆုိၿပီး ေဆာက္တည္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ႐ုိး႐ုိးငါးပါးသီလအစား ျဗဟၼစရိယသီလကုိ ေဆာက္တည္ေၾကာင္းလည္း ေၾကျငာပါတယ္။ တပည့္ေတြကလည္း
“ဟာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက အျဗဟၼစရိယငါးပါးသီလဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း အျဗဟၼစရိယ ငါးပါးသီလ ေဆာက္တည္မယ္” တဲ့။ ေနာက္လုိက္ တပည့္ေတြက အတူက်င့္ႀကံျပန္တယ္။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဂေ၀သီက ဆက္လက္စဥ္းစားတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆုိတာ တပည့္ေတြထက္ေတာ့ ဂုဏ္တစ္ခု သာေနသင့္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဟာ ေျခာက္ပါးသီလ ေဆာက္တည္ျပန္တယ္။ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ျဖစ္တဲ့ ေျခာက္ပါးသီေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ခုေခတ္မွာ ေျခာက္ပါးသီလ ေဆာက္တည္သူေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အသင္းသားေတြကလည္း တုိ႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက ေန႔လႊဲညစာ စားျခင္းျဖစ္တဲ့ သီလကေန ေရွာင္ၾကဥ္သတဲ့။ ဒီေတာ့ တုိ႔လည္း ေန႔လႊဲညစာ စားျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးနဲ႔အတူ ေျခာက္ပါး သီလေဆာက္တည္ ၾကရေအာင္ေဟ့” ဆုိၿပီး ေျခာက္ပါးသီလ လုိက္ေဆာက္တည္ပါတယ္။ (နစၥ ဂီတ ၀ါဒိတ ႏွင့္ မာလဂႏၶ ၀ိေလပန စသည့္ သီလမ်ားကုိ မေဆာက္တည္ႏုိင္လွ်င္ အထက္ပါ ေျခာက္ပါးသီလကုိ ေဆာက္တည္ ႏုိင္ပါသည္။)

တပည့္ေတြက ေျခာက္ပါးသီလ ေဆာက္တည္ၿပီဆုိေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူက စဥ္းစားရၿပီ။ သူတုိ႔ထက္ သာတဲ့ ဂုဏ္တစ္ခု ငါ့မွာ မရွိရင္ ငါေခါင္းေဆာင္ မပီသဘဲ ျဖစ္သြားမယ္။ ဒီေတာ့ ငါဘာလုပ္ရမလဲေပါ့။ တစ္ခုခုကုိ ခ်က္ခ်င္း ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ကႆပဘုရားရွင္ဆီ သြားၿပီး အေၾကာင္းစံု ေလွ်ာက္ထား ရဟန္းျပဳခြင့္ေတာင္းတယ္။ ဘုရားရွင္က ခြင့္ျပဳေတာ္မူပါတယ္။ ေနာက္လုိက္ တပည့္ေတြကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက ရဟန္း၀တ္ေတာ့ သူတို႔လည္း ရဟန္းလုိက္၀တ္တာပဲ။

ဂေ၀သီရဟန္းသစ္ကေလးကေတာ့ျဖင့္ ဒီမွာ ဘုရားရွင္ဆီက ၀ိပႆနာတရားေတာင္းၿပီးေတာ့ ဆိတ္ၿငိမ္ရာမွာ တရားသြားက်င့္ပါတယ္။ သူသြားေနတဲ့ ေနရာေလးက စမ္းေခ်ာင္းေလးနဲ႔ ေလေျပေလညင္းနဲ႔ ေက်းငွက္ေတးသံေလးေတြနဲ႔ အလြန္သာယာတဲ့ လူသူ ကင္းဆိတ္တဲ့ ေနရာေလးမွာေပါ့။ အဲဒီမွာပဲ ၀ါဆုိတယ္။ က်င့္ရင္း တစ္ႏွစ္ၾကာလာတယ္။ က်င့္ေနစဥ္မွာ ေတာထဲမွာ ေနတာဆုိေတာ့ သစ္ရြက္ကေလးကုိ ၾကည့္မိတယ္။ သစ္ရြက္ေလးေတြက ျဖစ္တည္ၿပီး ၀ါက်င္ ရင့္ေရာ္ေႂကြက်သြားတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီမွာ မတည္ၿမဲျခင္းကုိ ေတြ႕ၿပီး ရဟႏၲာျဖစ္သြားပါတယ္။ ဂေ၀သီက အႀကံတစ္ခုရတယ္။ ငါအရဟတၳဖုိလ္ကုိ ရသလုိ ငါ့တပည့္ေတြလည္း အရဟတၳဖုိလ္ကုိ ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔။ သိပ္ၿပီး မြန္ျမတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ စိတ္ထားပါ။ အႀကံရၿပီးေနာက္ တပည့္ရဟန္းေတြကုိ အဲဒီ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ ေတာထဲေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆံုးမတယ္။

“အခ်င္းခ်င္း ရန္မျဖစ္ၾကနဲ႔”
“ျမင္ရတဲ့ သတၱ၀ါ၊ မျမင္ရတဲ့ သတၱ၀ါေတြကုိ ေမတၱာပုိ႔ၾက”
“မိမိေၾကာင့္ သူတပါး စီးပြားမဲ့ မျဖစ္ေစနဲ႔”
“တစ္ပါးနဲ႔ တစ္ပါး စိတ္ဆုိး ေဒါသထြက္ျခင္း မျဖစ္ၾကနဲ႔”
“တစ္ပါးနဲ႔ တစ္ပါး အခ်င္းခ်င္း အထင္မေသးၾကနဲ႔”
“တစ္ပါးန႔ဲ တစ္ပါး မညဥ္းဆဲၾကနဲ႔၊ မႏွိပ္စက္ၾကနဲ႔”

အဲလုိဆံုးမၿပီး သူသိခဲ့တဲ့ သစ္ရြက္တုိ႔က ျပတဲ့ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱတရားကုိ ေဟာျပေတာ္မူခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ တပည့္ရဟန္းေတြကလည္း အရဟတၳဖုိလ္ဆိုက္ေရာက္လုိ႔ ရဟႏၲာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဂေ၀သီကလည္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသခဲ့လုိ႔။ တပည့္ေတြကလည္း ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ေရြးတတ္ခဲ့လုိ႔။ ဂေ၀သီတုိ႔ ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းဆုိတာ ခုေခတ္အေနနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ လမ္းသရဲ ေခါင္းေဆာင္ ဆန္ဆန္ပါ။ ခုိးဆုိးလုယက္ တုိက္ခုိက္တာ မပါေပမယ့္ သူတုိ႔အဖြဲ႕က ေတာင့္တယ္။ ဟုိေနရာ က်ယ္က်ယ္။ ဒီေနရာ က်ယ္က်ယ္။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္တယ္။ သြားခ်င္ရာ သြားတယ္။ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာတယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဘာမွ ဂ႐ုမစုိက္တဲ့ အထာေတြနဲ႔ ေနထုိင္ၾကတယ္။ သူတုိ႔အဖြဲ႕က လူငါးရာေတာင္မွပဲ။ သူတုိ႔ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ေရြးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းကုိ ေရြးႏုိင္ခဲ့ၾကလုိ႔ေပါ့။ အျခားတစ္ေယာက္ကုိမ်ား ေခါင္းေဆာင္ေရြးမွားခဲ့ရင္ သူတုိ႔ အေနနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ၿပီဘဲ။ အဇာတသတ္လုိ ေခါင္းေဆာင္ ေရြးမွားခဲ့ရင္ ေၾကာက္စရာပဲ။ ေခါင္းေဆာင္ မေကာင္းဘူးဆုိရင္ ရွင္ေမာဂၢလာန္တုိ႔ ရွင္သာရိပုတၱရာတုိ႔ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ သိဥၥည္းဆရာႀကီးကုိ စြန္႔သလုိ စြန္႔ပစ္ရဲရမယ္။ ေသခ်ာ စဥ္းစားရမယ္။ ဒီေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ပန္းတုိင္က ဘာလဲ။ ပန္းတုိင္က အဆုိးဘက္ကုိ ဦးတည္ေနရင္ အားနာစရာ မလုိဘူး။ ေၾကာက္ေနစရာ မလုိပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ မေကာင္းရင္ စြန္႔ပစ္ရဲရပါမယ္။