နာဂစ္..သံုးႏွစ္ျပည္သို႕အမွတ္တရ..ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္

က်ေနာ္နာမည္..ေမာင္ဘိုးေကာ္ပါ။ မိသားစုသံုးေယာက္ပါ။
သမီးေလးက ရွစ္လသမီးေလးပါ။ ၀င္းစႏၵာ လို႕ေခၚပါတယ္။
နာဂစ္ မုန္တိုင္းႀကီး၀င္မဲ႕ေန႕က ေန႕ခင္းပိုင္း က်ေနာ္ လယ္တဲမိုးေနပါတယ္။
က်ေနာ္တို႕ေနတဲ႕တဲ ေၿခရင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းတဲရွိပါတယ္။ သူက အဲဒီေန႕ကလယ္ထဲသြားေနပါတယ္။
သူကမွာလဲ သူ႕မိန္းမရယ္ ၅ႏွစ္သားေလးရယ္ရွိပါတယ္။
ညေန ၃နာရီေလာက္မွာ ေလျပင္းတိုက္လာပါတယ္။ ေရဒီယိုနားေထာင္တဲ႕အေလ႕လဲမရွိပါဘူး။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ေလကျပင္းလာေတာ႕ မိုးထားတဲ႕ ဓနိေတြလြင္႔ကုန္ပါတယ္။
မိသားႏွစ္စုေပါင္းျပီးဘုရားတေနရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႕ ေလကတအားျပင္းလာပါတယ္။
ေနာက္ေရ ေတြလဲတက္လာပါတယ္။
ေရေတြက အတက္က်န္းလာတာ တဲအဆင္႔ထိမတတ္ျဖစ္လာပါတယ္။တဲလဲၿပိဳေတာ႕မယ္၊


ဒါနဲ႕ပဲ..မလွန္းမကမ္းက ေရကန္ ကန္ေဘာင္ရိုးဆီကို ေျပးၾကရပါတယ္။ေရကေပါင္လည္ေလာက္ပါ။
ေရကန္ဆီေရာက္ခါနီးမွာ..က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္းလယ္ထဲကျပန္လာတာျမင္ရပါတယ္။
အဲဒီမွာပဲ..သူ႕မိန္းမက သူ႕သားေလးနဲ႕ သူ႕ေယာက္က်ားဆီေျပးပါေတာ႕တယ္။ ေရကေနာက္က လွိဳင္းေတြနဲ႕လိုက္ပါတယ္..က်ေနာ္မ်က္စိေအာက္မွာပဲ သူတို႕သံုးေယာက္ ေရလွိဳင္းႀကီးအုပ္သြားပါေတာ႔တယ္။

က်ေနာ္တို႕က ကန္ေဘာင္ေပၚေ၇ာက္ပါတယ္..ဒါေပမဲ႕ေရတက္လာတာ..မၾကာခင္ ကန္ေဘာင္ျမုပ္မွာပါ။
ဒါနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ခပ္လွန္းလွန္းက ေကာက္ရိုးပံု ႀကီးဆီ ေရကူးၾကျပန္တယ္။
သမီးေလး ၀င္းစႏၵာ လဲ ေရထဲနစ္လိုက္ေပၚလိုက္ပါပဲ။
ေကာက္ရိုးပံုႀကီးေပၚေရာက္ေတာ႕ ထိပ္ပိုင္းကို ခ်ိဳင္႕ခြက္လုပ္ပီး သမီးေလးကိုထည္႕
အေမက အေပၚကေမွာက္ေနရပါတယ္။က်ေနာ္က အေပၚက ထပ္ေမွာက္ေနရပါတယ္။
က်ေနာ္ေၾကာကုန္းကို ေလေတြ မိုးေတြမွန္တာေက်ာက္ခဲေတြနဲ႕ေပါက္သလိုခံစားရပါတယ္။ အက်ၤီလဲကၽြတ္ထြက္သြားပါၿပီ..က်ေနာ္မိန္းမဆိုရင္ လံုး၀အ၀တ္စားမဲ႕ေနပါၿပီ။

ေနာက္ေတာ႕ ေကာက္ရိုးပံုႀကီး လွဳပ္လာပီး ေရစီးနဲ႕ေျမာပါေတာ႔တယ္။
ဘယ္ေလာက္ျမန္လဲဆိုရင္ ေမာ္ေတာ္ေမာင္းတာထက္ျမန္ပါတယ္။
သစ္ပင္ေတြနားျဖတ္ရင္ ရိပ္ရိပ္..ရိပ္ရိပ္နဲ႔က်န္ခဲ႕ပါတယ္။ ေမွာင္မဲေနလို႕ ဘာမွလဲမျမင္ရ..ဘယ္ကိုေျမာမွန္းလဲမသိပါ။
ေကာက္ရိုးပံုနဲ႕ သစ္ပင္၀င္ညိတိုင္း ပဲ႔ပဲ႔ထြက္ေနပါတယ္..
ေလကျပင္းသထက္သာျပင္းလာပါတယ္..ေကာက္ရိုးပံုႀကီးလဲေသးလာပါတယ္။
တခါမွာေတာ႔..ေကာက္ရိုးပံုနဲ႕ သစ္ပင္၀င္ညိျပန္ပါတယ္၊..ေကာက္ရိုးပံုကလဲ အေျခေနမေကာင္းေတာ႔ပါဘူး၊
ဒါနဲ႕ သံုးေယာက္သား အဲဒီအပင္ ငုတ္တိုႀကီးေပၚမနည္းတက္ခဲ႕ၾကပါတယ္။ေလကေတာ႕နဲနဲ အားေျပာ႕သြားပါၿပီ၊
ခြဆံုမွာ ထိုင္ရင္း သမီးေလးကိုၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ေအးစက္ေနပါတယ္။

သမီးေျခေထာက္ေလးေတြကို က်ေနာ္တို႕ ခ်ိဳင္းၾကားမွာညွပ္ထားလို႕..
လက္ကေလးေတြကို..လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ပါးစပ္နဲ႕ငံုေပးၾကပါတယ္။
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေတာ႔မရွိေတာ႔လို႕ထင္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ေနာက္ေတာ႔ သမီးကိုေလး ျပန္ေႏြးလာပါတယ္။
က်ေနာ္စိတ္ထဲမွာ..သစ္ပင္ႀကီး အျမစ္က ေကၚလဲမယ္ထင္မိျပန္ပါတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ ေအာက္ဆင္းပီး ေရငုပ္ အျမစ္ေတြကို စမ္းၾကည္႕ရျပန္တယ္၊
အေျခေနေကာင္းလို႕အေပၚျပန္တက္..သမီးေလးကို ျပဳစုၾကရျပန္ပါတယ္။

ဘယ္ေရာက္လို႕..ဘယ္ခ်ိန္ရွိပီဆိုတာမသိပါဘူး။ေလကေတာ႕အေတာ္ျငိမ္ပါပီ။
မိုးကလဲေအး ..ေလကလဲတိုက္..တကိုယ္လံုးတုန္ေနၾကပါတယ္။
တစ္ညလံုးသစ္ပင္ေပၚေနလိုက္ၾကတာ..မနက္မိုးလင္းေတာ႔ ညကေရေတြ လံုး၀မေတြ႕ရေတာ႔ပါ။

က်ေနာ္တို႕လဲေအာက္ဆင္းၾက..သမီးေလးနိဳ႕တိုက္၊
က်ေနာ္ရဲ႔ ခါးပတ္ပတ္ထားလို႕ကၽြတ္မထြက္တဲ႕ ေဘာင္းဘီဒူးက်ကို မိန္းမကို၀တ္ေပးရပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ႕ တေျဖးတေျဖး လမ္းေလ်ာကရင္းေတြ႔တဲ႕ ပီနံအိပ္စုပ္ကိုပတ္ထားရပါတယ္။

ဦးတည္႕ရာသြားၾကရင္း ဟိုကထြက္လာ..ဒီကထြက္လာနဲ႕ လူ ၂၀ေလာက္ျဖစ္လာပါတယ္။
ေလျပင္းဒါဏ္ေၾကာင္႕အားလံုးမဲတူေနၾကပါတယ္..မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းကမ်ားပါတယ္..
ခါးပတ္လို႕ရတာေတြ႕ရင္မိန္းမေတြကိုေပးၾက၇ပါတယ္။

ေနာက္ေတာ႕ ျမစ္ကေလးတစင္းနားေရာက္..ဟိုဖက္ကမ္းမွာ သေဘၤာတစ္စီးက ကုန္းေပၚတင္ေန..
ရတဲ႕ပစၥည္းေတြနဲ႕ေဖာင္တစီးဖြဲ႕အေခါက္ေခါက္ ကူးၾကလို႕ သေဘၤာေပၚ လူစံုေရာက္ပါတယ္။
လူ၃၀ ေလာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေ၇စိုဆန္တစ္တင္းေလာက္လဲေတြ႕ပါတယ္။ဒီတိုင္းစားၾကရပါတယ္။
သေဘၤာေပၚမွာ ေသာက္ေရမရွိ..ခ်က္ဖို႕အိုးမရွိ..၀တ္စရာအ၀တ္စားမရွိ..
ဒါေပမဲ႕..သေဘၤာနာမည္ကေတာ႔ “ စည္းစိမ္ရွင္ “ ပါတဲ႕။

သေဘၤာေပၚ..တစ္ညအိပ္ပီးမွ..ကယ္ဆယ္ေရးေရာက္ပါတယ္။
ရြာျပန္ေရာက္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕အမ်ိဳး ၁၂ ယေယာက္ေပ်ာက္ေနပါတယ္..
ဆယ္ရက္ေလာက္ အေလာင္းရွာေပမဲ႕မေတြ႕ရေတာ႕ပါ။
ဒါကေတာ႕ …က်ေနာ္တို႕ မိသားစုရဲ႔ နာဂစ္ ကိုအံတုခဲ႕ရပံုေလးပါ။
ဟုတ္ကဲ႕..သမီးေလး ၀င္းစႏၵာ အသက္ရွင္ခဲ႕ပါတယ္။

(ကယ္ဆယ္ေရး သြားခဲ႕စဥ္..ေမာင္ဘိုးေကာ္ ေျပာျပခ်က္)
http://forverfriends.ning.com/profiles/blog/show?id=2863689%3ABlogPost%3A3126478&xgs=1&xg_source=msg_share_post