အညတရအက်ဥ္းသားရဟန္းေတာ္မ်ား (၁၃) အရွင္ကုမုဒ (ခ) ေက်ာ္၀င္း

ရွင္ပညာနႏၵ ေဖဖ၀ါရီ ၁၇၊ ၂၀၁၂

အမည္- အရွင္ကုမုဒ (ခ) ေက်ာ္၀င္း
ေမြးဖြားရာေဒသ – (—) စဥ့္ကူးၿမဳိ ့နယ္၊ မႏၱေလးတုိင္း။
ေမြးသကၠရာရာဇ္ – ၁၉၆၂
အဖမ္းခံရသည့္ေန႔စြဲ – ၁၉၈၉
ပုဒ္မ – ၆ (၁) ၁ ၀/၁၄ (ဃ) ၆ (က) (ခ) ၅
စီရင္ခ်က္ခ်ေန႔ ေန႔စြဲ – ဇန္န၀ါရီ ၂၂၊ ၁၉၉၁
ခ်မွတ္ခံရသည့္ေထာင္ဒဏ္ – (၁၁) ႏွစ္။
ေနခဲ့ရသည့္ေထာင္မ်ား – ျပည္၊ သာယာ၀တီ၊ လြဳိင္ေကာ္ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း (လုပ္အားေပးစခန္း) ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာ။
လြတ္ေျမာက္သည့္ေန ့- ၁၉၉၄ ခုႏွစ္။
● ရွစ္ေလးလုံးအေရးအခင္းကာလ
၁၉၈၈ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ျပည္ၿမဳိ ့ေဇာတိကာရုံပါဠိတကၠသုိလ္မွာ ပရိယတၱိစာေပသင္ၾကားဘုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါတယ္။ အေရးအခင္းျဖစ္ တာနဲ႔ၾကဳံေတာ့ အျခားသံဃာေတာ္ေတြနဲ႔အတူ လူသတ္သမားအစုိးရ အလုိမရွိဆုိတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကုိင္ေဆာင္ၿပီး ေရွ႕ဆုံးကေန ပါ၀င္လႈပ္ရွား ခဲ့ပါတယ္။ အၿခားသံဃာေတာ္ေတြနဲ႔အတူ လူထုလႈပ္ရွားမႈေတြမွာပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရင္း ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ အၿခားသံဃာေတာ္ (၇) ပါးနဲ႔အတူ အဖမ္းခံရၿပီး ျပည္ၿမိဳ႕ရဲစခန္းမွာ ေလးပတ္ၾကာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ညဘက္အခ်ိန္ေတြမွာ ဦးေခါင္းကုိအိပ္နဲ႔စြပ္တာခံရၿပီး အရက္မူးမူးနဲ ့ရဲေတြရဲ႕႐ုိက္ႏွက္တာ၊ ဆဲဆုိတာေတြကုိ ျပည္ၿမဳိ႕ကရဲစခန္းမွာ ေလးပတ္ၾကာ ေန႔စဥ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဘုန္းႀကီး (၇)ပါးလုံးကုိ ျပည္ေထာင္ကုိပုိ႔လုိက္ပါတယ္။


● စစ္ေၾကာေရးအေတြ ့အၾကဳံမ်ား
ေထာင္ေရာက္တာနဲ ့ရဟန္းသိကၡာခ်ဘုိ႔ ေထာင္မွဴး ေထာင္ပုိင္ေတြနဲ ့ ေထာက္လွမ္းေရးကအမိန္႔ေပးပါတယ္။ သိကၡာခ်ဘုိ႔ ဘုန္းႀကီးေတြက ျငင္းဆန္ခဲေပမဲ ့အတင္းအဓမၼ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ သိကၡာခ်ေၾကာင္းလက္မွတ္ထုိးခုိင္းတဲ့အတြက္ လူ၀တ္လဲေပးလုိက္ရပါတယ္။ လူ၀တ္ လဲလုိက္ေပမဲ့လဲ ဦးဇင္းတုိ႔ဟာ သိကၡာမခ်ရေသးတဲ့အတြက္ ရဟန္းဘ၀မွာဘဲရွိပါေသးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ ေထာက္လွမ္းေရးလား ဘာ လားေတ့မသိဘူး ေန႔လည္ပုိင္းေတြမွာ ေမးခြန္းေတြေမးၿပီးျပန္သြားၾကတယ္။ ညဘက္မွာေတာ့ ရဲေတြက စစ္ေဆးေမးျမန္းတာကုိခံရပါ တယ္။ တခ်ဳိ႕က ယူနီေထာင္းေတြ၀တ္ထားၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အရပ္၀တ္ေတြနဲ႔ပါ။ သူတုိ႔ေမးတဲ့မေးခြန္းကေတာ့ “မင္းတုိ႔ကုိ ဘယ္သူက ခုိင္းတာလဲ? မင္းတုိ ့ေခါင္းေဆာင္ကဘယ္သူလဲ? အၿခားဘယ္သူေတြပါေသးလဲ?” နဲ ့ထပ္ခါ ထပ္ခါ ေမးၾကပါတယ္။
ေထာက္လွမ္းေရးလုိ႔ယူဆရသူေတြက ဘုန္းၾကီးေတြကုိမတ္တပ္ရပ္ခုိင္းၿပီး လက္ေတြကုိ ေဘးဘက္ဆီထုတ္ထားခုိင္းၿပီး မနားတမ္း ေလ ယာဥ္ပ်ံ စီးခုိင္းပါတယ္။ သူတုိ႔႐ုိက္တာလည္း ခံရပါတယ္။ ေနာက္ဘုန္းၾကီးေတြကုိ ေျခေထာက္တေခ်ာင္းထဲနဲ ့မတ္တတ္ရပ္ခုိင္းၿပီး သံဆူး ေတြေပၚမွာ ေျခေထာက္ကုိ အတင္းအဓမၼေထာက္ခုိင္းပါတယ္။ အသည္းခုိက္ေအာင္နာက်င္လွပါတယ္။ တခါတေလ မ်က္ႏွာကုိအိပ္နဲ႔စြပ္ၿပီး
“မင္းတုိ႔က ဘာလုိ႔ဘုန္းၾကီးဘ၀နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးမေနခ်င္ၾကတာလဲ? ဘာလုိ႔ ႏုိင္ငံေရးလုပ္တာလဲ? ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မင္းတုိ႔နဲ႔ ဘာမွမ ဆုိင္ ဘူးလုိ႔ေျပာၿပီး ရင္ဘတ္ေတြ၊ ေက်ာေတြက ေထာင္လွမ္းေရးေတြရဲ႕ စစ္ဖိနပ္နဲ ့၀ုိင္းၿပီးကန္တာကုိခံရပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြမုိ႔လား မသိဘူး။ အျခားသူေတြထက္ အ႐ုိက္ခံရ၊ အဆဲခံရပါတယ္။
သူတုိ႔နားမလည္တာက လက္ရွိစစ္အစုိးရက ျပည္သူေတြကုိညွဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္ေနတာေတြ၊ ဗုိလ္ၾကအႏုိင္က်င့္ေနတာေတြေၾကာင့္ ဘုန္း ႀကီးေတြက ေအးေအးေဆးေဆးမေနဘဲ တရားမွ်တမႈအတြက္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ဆုိတာကုိ နားမလည္တာပါဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္း ႀကီးေတြက မတရားတဲ့စစ္အစုိးရကုိ ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ေနတာပါ။ အာဏာပုိင္ေတြက ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ကုိ နားမ လည္ၾကဘူး။ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ဘုန္းႀကီးေတြကုိ ဗုဒၶဘာသာ၀န္းထမ္းေတြကဘဲ ဆဲဆုိ ႐ုိက္ႏွက္ ကန္ေက်ာက္ေနတာေတြဟာ အေတာ္ေလး စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာေကာင္းလွပါတယ္။
အဲဒီလုိနဲ႔ ဇန္န၀ါရီ ၂၂၊ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ စစ္ခု႐ုံးက ဦးဇင္းကုိ ေထာင္ဒဏ္္ (၁၀) ႏွစ္နဲ႔ ဒဏ္ေငြငါးေသာင္း ခ်မွတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒဏ္ေငြ မေဆာင္ႏုိင္လုိ႔ တႏွစ္ထပ္တုိးၿပီး (၁၁) ႏွစ္ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္တာခံခဲ့ရပါတယ္။ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္တာခံရၿပီး မၾကာခင္ သာယာ၀တီေထာင္ကုိ ပုိ႔ လုိက္ပါတယ္။ သာယာ၀တီေထာင္မွာ ဘုန္းႀကီးေျခာက္ပါးေလာက္နဲ႔ ဆုံေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ သာယာ၀တီေထာင္မွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ထားၿပီး ဦးဇင္းကုိ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းကုိေျပာင္းရႊ႕ၿပီး အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခုိင္းတာခံရပါတယ္။
● အဓမၼလုပ္အားေပးစခန္း
ပထမဆုံး လွည္းကူးအေ၀းေျပးလမ္းမစီမံကိန္းအတြက္ ေက်ာက္ထုရပါတယ္။ အဲဒီမွာ (၁၅) ရက္ေလာက္ေနခဲ့ရၿပီး ကယားျပည္နယ္၊ လြိဳင္ေကာ္ၿမဳိ႕နားက မေထာင္ပုိလုပ္အားေပးစခန္းကုိ ပုိ႔ေဆာင္ခဲ့ၿပီး သံေျခက်င္းေတြ တေန႔လုံးအခတ္ခံထားရၿပီး ေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံကိန္း အတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခုိင္းတာခံရပါတယ္။
အဲဒီမွာ ဘုန္းႀကီး (၇) ပါးေလာက္နဲ ့ေတြ ့ဆုံခဲ့ရပါတယ္။ သူတုိ႔လည္း ၈၈ အေရးခင္းမွာပါ၀င္ခဲ့လုိ ့ေထာင္က်ေနတာဆုိတာ သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေရအားလွ်ပ္စစ္စီမံမံကိန္းမွာ ဂ်ပန္အင္ဂ်င္နီယာေတြ ရွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိပါတယ္။ ဦးဇင္းတုိ႔ ေျခက်င္းတန္းလန္းနဲ ့အလုပ္လုပ္ေနတာ ေတြ႕ေပမယ့္ ဘာမွေမးျမန္းၿခင္းမရွိပါ။
မနက္ (၈) နာရီကေန (၁၁)၊ ၃ နာရီခြဲအထိ အလုပ္လုပ္ရၿပီး၊ ေန႔လည္ (၁) နာရီကေန ညေန (၄) နာရီအထိ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ ႏြားေတြ လုိ အလုပ္လုပ္ခုိင္းတာခံရၿပီး အ႐ုိက္ခံရပါတယ္။ ပင္ပန္းလုိ႔ အနားယူလုိ႔မရ။ တခါတေလစခန္းအာဏာပုိင္ေတြက သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မ႐ုိက္ ေတာ့ဘဲ ေထာင္တန္းစီးေတြကုိ ႐ုိက္ခုိင္းပါတယ္။
ေန႔စဥ္ေကြၽးတဲ့ထမင္းကေတာ့ ပဲဟင္းလုိ အရည္တမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး ေနပူရင္ ထမင္းဟင္းေတြက သုိးကုန္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ထမင္သုိး ဟင္းသုိး ေတြ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ စားသုံးရတာေတြေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ ၀မ္းေလ်ာ၀မ္းပ်က္ျဖစ္ၿပီး အက်ဥ္းသားအခ်ဳိ႕ ေသဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္ၾကမ္း စခန္းမွာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္အထိ ေနခဲ့ရတယ္။
● ေပၚတာ (အထမ္းသမားဘ၀)
အလုပ္ၾကမ္းစခန္းကေန ဦးဇင္းအပါအ၀င္ အက်ဥ္းသာ (၅၀) ေက်ာ္ေလာက္ကုိ စစ္တပ္ေပၚတာအေနနဲ႔ ဖားေဆာင္းၿမဳိ႕နယ္နားက စစ္ စ ခန္းတခုကုိပုိ႔ေဆာင္တာခံရျပန္ပါတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းစခန္းမွာမေသဘဲ ေရွ႕တန္းစခန္းမွာ အထမ္းသမားဘ၀နဲ႔ စစ္သားေတြသတ္လုိ႔ေသ မလား၊ က်ည္ဆံမွန္ၿပီးေသမလားဆုိတာ စုိးရိမ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ေစာထစခန္းနဲ႔ ထီးထစခန္းကုိ အေျမာက္က်ည္ဆံေတြကုိ ခုႏွစ္ရက္ သယ္ ေပးရပါတယ္။
ကရင္ျပည္နယ္၊ ဖားေဆာင္းနားက ေထာင္းလွဆုိတဲ့ေတာင္ကုန္းတခုမွာ ခုႏွစ္ရက္ေနၿပီး ဦးဇင္းတုိ႔ကုိ ဖားေဆာင္းျပန္ပုိ႔ၿပီး ရဲစခန္းမွာခ်ဳပ္ ထားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီကေန ခလ၇ (၄၂၈) ခလရ (၄၂၉) လက္ထဲကုိျပန္လႊဲၿပီး ေပၚတာအျဖစ္နဲ႔ က်ည္ဆံေသတၱာေတြထမ္းၿပီး ေရွ႕တန္းစခန္း ေတြ သယ္ေပးရျပန္ပါတယ္။ ေန႔ည မနားတမ္းက်ည္ဆံေသတၱာေတြထမ္းခုိင္းတာေၾကာင့္ ဦးဇင္းနဲ႔အတူ အခ်ဳိ႕ေပၚတာေတြ မထမ္းႏုိင္ဘဲ လဲၾကကုန္ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ေပၚတာေတြ အာဟာရျပတ္ၿပီး ေသဆုံးကုန္ပါတယ္။ ေျမျမႇဳပ္မုိင္းဒဏ္ေၾကာင့္ စစ္သားေတြနဲ႔ ေပၚတာေတြ ေသ ဆုံးရတာေတြလည္းရွိပါတယ္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ေပၚတာေတြကုိ စစ္သားေတြက ပစ္သတ္လုိက္ၾကပါတယ္။ စစ္သားေတြေျပာ တာက ငါတုိ႔ကမသတ္လည္း ေကအဲန္ယူကမိရင္ မင္းတုိ႔ကုိသတ္မွာဘဲတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အစား မင္းတုိ႔ကုိ ငါတုိ႔ဘဲသတ္မယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ဦးဇင္းကုိယ္တုိင္ ေပၚတာတေယာက္ရဲ႕အသက္ကုိ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ကယ္ဆယ္ဘူးတယ္။ ဦးဇင္းနဲ႔အတူပါလာတဲ့ ရန္ကုန္က ကုိေဇာ္ထြန္းဆုိတဲ့အက်ဥ္းသားေပၚတာကုိ မထမ္းႏုိင္လုိ ့လမ္းေပၚလဲအက်မွာ စစ္သားတေယာက္က ပစ္သတ္မယ္လုပ္ပါတယ္။ ကုိေဇာ္ထြန္းကုိမသတ္ဘုိ႔ ဦးဇင္းက အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္တယ္။ သူ႔ကုိမသတ္ပါနဲ႔။ သူလမ္းမေလ်ာက္ႏုိင္ရင္ထားခဲ့ပါ။ သူေကာင္းခ်င္လည္းေကာင္းလာမွာပါ။ ေကအဲန္ယူကမိလုိ႔သတ္ရင္လည္း သူကံေပါ့လုိ႔ေျပာမွ မသတ္ ျဖစ္ေတာ့ဘဲ လမ္းေပၚမွာ ဒီအတုိင္းပစ္ထားခဲ့ရတယ္။ သူ အသက္ရွင္လား ေသလားဆုိတာလည္းခုခ်ိန္ထိသတင္းမရခဲ့ပါ။ ကုိယ့္ေရွ႕မွာ လူေတြအမ်ားႀကီးအသတ္ခံထားရတာကုိေတြ႕ေနရလုိ႔ အရမ္းလည္းေၾကာက္ေနၿပီ။ ကုိယ့္အလွည့္ဘယ္ေတာ့လာမလဲဆုိတာ စုိးရိမ္ေနရၿပီ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထြက္ေျပးဖုိ ့ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
ဒုတိယတေခါက္ ေျခာက္လေလာက္အၾကာ ေရွ႕တန္းစခန္းမွာေရာက္ေနတုန္း ၁၉၉၄ ႏုိ၀င္ဘာလမွာ သံလြင္ျမစ္ကုိျဖတ္ကူးၿပီး ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ ABSDF တပ္ရင္း (၁၀၉) က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကရဲေဘာ္ေတြက အကူအညီေပးလုိ႔ အသက္ရွင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဦးဇင္းရဲ ့အေတြ ့အၾကဳံေတြကေတာ့တကယ့္ငရဲခန္းေတြပါဘဲ။ကံေကာင္းလုိ ့မေသခဲ့တာပါ။
ျပည္သူဘက္ကရပ္တည္ခဲ့လုိ႔ ေထာင္ခ်ခံရမယ္၊ အလုပ္ၾကမ္းေစခုိင္းခံရမယ္၊ ေပၚတာအျဖစ္ ေရွ႕တန္းစခန္းေတြကုိသြားရမယ္ဆုိတာမသိခဲ့ ပါဘူး။ ျပည္သူေတြဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ခ်ိန္မွာ ကုိယ္ႏုိင္တာတခုခုလုပ္ေပးခ်င္တယ္။
ဘာမွမလုပ္ဘဲမေနႏုိင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒကာ ဒကာမေတြကုိကုိ ဘယ္ဟာကေတာ့ မွန္တယ္ ဘယ္ဟာကေတာ့ မွားတယ္ဆုိတာကုိ သင္ ၾကားေပးခဲ့တာပါ။ ဒီမုိကေရစီနဲ ့လူ႔အခြင့္အေရးအတြက္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ဆက္လုပ္သြားရဦးမွာပါ။ ။
ရင္းျမစ္- AAPP
http://moemaka.com/2012/02/%E1%80%A1%E1%80%8A%E1%80%90%E1%80%9B%E1%80%A1%E1%80%80%E1%80%BA%E1%80%A5%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%9E%E1%80%AC%E1%80%B8%E1%80%9B%E1%80%9F%E1%80%94%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%B9/