ဆုိက္ကားသမား ဒႆသနဆရာ ဆရာျမသန္းတင့္

ဆိုက္ကားသမားဒႆနဆရာ

ညိဳ႕ေမွာင္ေနသည္႕သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ

မွမ်က္လံုးမ်ားသည္တဖ်က္ဖ်က္ေတာက္ေနၾကသည္။ဆံပင္ဖရိုဖရဲ၊ အ၀တ္အစားခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင္႔ ခံုဖိနပ္ကိုစီးထားသည္႔တိုခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအဆင္အျပင္ထဲမွေန၍
သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ၾကည္လင္လတ္ဆတ္ကာ ႏွစ္လိုဖြယ္
ေကာင္းေနသည္။သူသည္ကၽြန္ေတာ္တို႔စာေရးဆရာတစ္သိုက္ကိုအကဲခတ္ေနသည္။တစ္ခါတစ္ရံတြင္
ေဆးေပါ႕လိပ္တိုကို မီးညိွၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာေနေသာ စကားမ်ားကို
နားစြင္႔ေနတတ္သည္။
တစ္ခါတရံတြင္လည္းသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကိုပြတ္သပ္ရင္းကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာေနသည္႔
စကားမ်ားကို နားစြင္႔တတ္သည္။
ဗိုလ္တဲေပၚကို ေရာက္စတုန္းက ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို သတိမထားမိ။

 အထုပ္အပိုးမ်ားကို ခ်ၿပီး ဧည္႔ခန္းတြင္ ထိုင္မိသည္႔အခါမွ သူ႔ကို
ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ဘူတာရံု
လာၾကိဳကတည္းက
သူပါလာခဲ႔သည္။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ စကားတစ္လံုးမွ်လည္းမေျပာ။
လာၾကိဳသူမ်ားႏွင္႔လည္း သိပ္မေရာသျဖင္႔ သူ႔ကိုသတိမထားမိခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ပစၥည္းကို သူ႔ဆုိက္ကားေပၚသို႔တင္ျပီး
ဆိုက္ကားနင္းလိုက္လာသျဖင္႔ သူ႔ကို ဆုိက္ကားသမားတစ္ဦးဟုပင္ ထင္ခဲ႔မိသည္။
မွန္ေတာ႔ မွန္သည္ သူသည္ ဆိုက္ကားသမားေတာ႔ ဆိုက္ကားသမားပင္ ျဖစ္သည္။
သို႔ရာတြင္ ငွားရမ္းထားသည္႔ ဆိုက္ကားသမားမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ေဟာေျပာပြဲလုပ္မည္႔ ၿမိဳ႕ကစာဆိုေတာ္ ေကာ္မတီ၀င္တစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း
ေနာက္မွ သိရသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစၥည္းေတြခ်ျပီး ဧည္႔ခန္းမွာထိုင္သည္႔အခါတြင္
ရန္ကုန္ကို လာ၍ ဖိတ္ၾကားသူက ၿမိဳ႕ခံစာဆိုေတာ္ ေကာ္မတီ၀င္မ်ားႏွင္႔
မိတ္ဆက္ေပးသည္။
ထိုေကာ္မတီ၀င္ေတြထဲတြင္ သူပါသည္။
သူ႔အမည္ ကိုစိုးျမင္႔။
" ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ သူ႔ကို ခံုဖိနပ္စိုးျမင္႔ လို႔ေခၚပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာဆိုေတာ္ေကာ္မတီရဲ႕ တြဲဖက္အတြင္းေရးမွဴးပါ။
ကၽြန္ေတာ္မအားလပ္ရင္ ဆရာတုိ႔လိုတာကို ကိုစိုးျမင္႔ကို ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
သူကဒီရက္ေတြ အတြင္းမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဆရာတို႔နဲ႔ ရွိေနမွာပါ"
ကိုစိုးျမင္႔က ထရပ္ျပီး ျပံဳးျပသည္။ ညေမွာင္သည္႔ မ်က္ႏွာေပၚတြင္
ျဖဴေဖြးညီညာေသာသြားသည္တစ္လက္လက္ေတာက္ေနၾကသည္။ထုိေန႔ညေနမွစ၍ကိုစိုးျမင္႔သည္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔အတူ တစ္ခ်ိန္လံုးရွိေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အားေကၽြးစရာေမြးစရာရွိသည္တို႔ကိုလည္းသူပင္တာ၀န္ယူ၍ေကၽြးေမြးသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔စားေသာက္ျပီးအိပ္ရာ၀င္သည္႔အခါတြင္သူသည္လူငယ္ကေလး
တစ္ေယာက္ျဖင္႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ မ်ားကို သူပင္ၾကီးၾကပ္သိမ္းဆည္းသည္။
ထို႔ေနာက္ ဧည္႔ခန္းထဲက စားပြဲတစ္လံုးေပၚတြင္ ေစာင္တစ္ထည္
ေခါင္းအံုးတစ္လံုးျဖင္႔အိပ္သည္။ မနက္လင္း၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ႏိုးလာသည္႔အခါတြင္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ မနက္စာအဆင္သင္႔
ျပင္ဆင္ျပီးေလျပီ။ သူ႔ဆိုက္ကားသည္ သူႏွင္႔အတူ အျမဲရွိေနသည္။
ကိုစိုးျမင္႔သည္ စာဆိုေတာ္ ေဟာေျပာပြဲရက္မ်ားအတြင္းတြင္
ဆိုက္ကားလည္း မနင္းေတာ႔။ အိမ္သို႔လည္း မျပန္ေတာ႔။ စာဆိုေတာ္ပြဲကိစၥ
အ၀၀ကို ဒိုင္ခံကာ ဆက္သြယ္ စီစဥ္ေပးသူ ျဖစ္ေနသည္။
ထိုရက္မ်ားအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ကိုစိုးျမင္႔တို႔ စကားေျပာမိၾကသည္။
ေျပာမိသည္႔စကားထဲတြင္ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာ၊ ျဖစ္တည္မႈ ပဓာန၀ါဒ၊ သိစိတ္အလ်ဥ္
ေရးဖြဲ႔နည္း၊ ဂ်ိမ္းဂ်ိဳ႕တ္စ္၏ ယူလီးဆစ္၀တၳဳ၊ ဟဲမင္းေ၀၏ အဘိုးအိုႏွင္႔
ပင္လယ္၀တၳဳကေျပာျပသည္႔ ဒႆန၊ ေခတ္ေပၚ ျမန္မာ၀တၳဳတို႔ဆန္းစစ္ခ်က္၊
ေမာ္ဒန္ဆိုသည္႔ ေ၀ါဟာရ၏ အဓိပါယ္ ၊ အိုင္းစတုိင္း၏ ရီေလတီဗတီ
သီအိုရီ.......။
ထူးေတာ႔ ထူးဆန္းသည္။ ခံုဖိနပ္စီးထားသည္႔ အညာၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က
ဆိုက္ကားသမားႏွင္႔ ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒသည္ တကယ္ဆိုလွ်င္ အေ၀းၾကီး။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ သူ႔စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း အံ႔ၾသရမည္လား။
၀မ္းသာရမည္လား။ သံသယျဖစ္ရမည္လားဟု ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနသည္။
"ကိုစိုးျမင္႔ ဒါေတြကို ဘယ္တုန္းက ဖတ္ထားတာလဲ။ အဂၤလိပ္လိုေကာ ဖတ္သလား။"
ကၽြန္ေတာ္က အကဲစမ္းသည္႔အေနျဖင္႔ ေမးသည္။
"အဂၤလိပ္လိုေတာ႔ ေကာင္းေကာင္း မဖတ္တတ္ပါဘူး ဆရာ"
"ေကာင္းေကာင္းမဖတ္တတ္ဖူးဆိုရင္ နည္းနည္းပါးပါးေတာ႔ ဖတ္တတ္တယ္ဆိုတဲ႔ သေဘာေပါ႔။"
"ကၽြန္ေတာ္ ၉ တန္းေအာင္သည္အထိေတာ႔ ေက်ာင္းေနခဲ႔ဖူးတယ္ဆရာ။ အဲ....၁၀
တန္းအထိဆိုပါေတာ႔ ဆရာ။ ဒါေပမဲ႔ဆယ္တန္းကိုႏွစ္ခါသံုးခါက်ေတာ႔ေက်ာင္းမတက္
ေတာ႔ဘူး။ အဲ.....ေက်ာင္းမတက္ႏုိင္ေတာ႔ဘူး ဆရာ"
ကိုစိုးျမင္႔သည္ သူ႔စကားကို တိက်ေအာင္ ေျပာေလ႔ရွိသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိသည္။
သူသည္ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာလွ်င္ တိက်ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။
မတိက်ေသးလွ်င္ သူ႔စကားကို တိက်ေအာင္ ျပင္ေျပာသည္။
"မေနႏိုင္ေတာ႔တာလား။ မေနခ်င္ေတာ႔တာလား။"
"မေနႏိုင္ေတာ႕တာ ဆရာ"
"ဘာျဖစ္လို႔"
"အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႔ ဆုိပါေတာ႔ ဆရာ။ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ႔
စီးပြါးေရးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က သားအၾကီးဆံုး ၊ စာေမးပြဲကလည္း တဘံုးဘံုးက်၊
အငယ္ေတြက လည္း ကၽြန္ေတာ႔မီလာ၊ ဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
မိဘစကားကိုနားမေထာင္ ၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ေနေတာ႔ အိမ္နဲ႔
ျပႆနာျဖစ္တာေပါ႔ ဆရာ။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကို အထင္ေသးတယ္။ အေဖ
အထင္ေသးမခံရေအာင္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္ဆိုျပီး
မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ၾကိဳးစားရင္း ၾကိဳးစားရင္းနဲ႔
ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ဆိုက္ကားသမား ျဖစ္လာတာပါပဲ။"
ကိုစိုးျမင္႔က သူ႕စကားကို သူသေဘာက်၍ ရယ္သည္။
"ဘယ္လိုၾကိဳးစားရင္း ဆုိက္ကားဆရာျဖစ္လာတာလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္႔ အေဖက အဲ႔ဒီတုန္းက ဆပ္ပလိုင္းဂိုေဒါင္လုိ႔ေခၚတဲ႔ အစိုးရ
ဂုိေဒါင္ေစာင္႔အလုပ္ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီ ဂိုေဒါင္၀င္းထဲမွာပဲ
ေနလာခဲ႔ရတယ္။ အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကို သားအၾကီးဆံုးဆိုျပီး အားကိုးတယ္။
ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ တစ္ခုမွမျဖစ္ဘဲ သူမျဖစ္ေစခ်င္တာေတြ
အကုန္ျဖစ္လာတယ္"
"သူျဖစ္ေစခ်င္္တာေတြကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေကာလိပ္တို႔ ဘာတို႔ကို
ေရာက္ေစခ်င္တယ္။ အေဖ႔လိုပဲ ဒရ၀မ္လုပ္တဲ႔ အေဖ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က
သူ႕သားကို ေကာလိပ္ကိုပို႔ႏုိင္ေတာ႕ အေဖ႔ကို သိပ္ၾကြားတာကိုး ဆရာရဲ႕။
အမွန္ကေတာ႔ ဒီေကာင္က စာမေတာ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တစ္တန္းတည္းပါ။
ခပ္ညံ႔ညံ႔ထဲကပါ ။ အတန္းထဲ တုန္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က စာေတာ္တယ္ဆရာ။
စာေမးရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကိုပဲ လာေမးရတယ္။ ျမန္မာစာေမးမလား။ အဂၤလိပ္စာ
ေမးမလား။ သခၤ်ာ ေမးမလား ကၽြန္ေတာ္႔ကိုပဲ ေမးရတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေကာင္က
ၾကိဳးစားတယ္။ လက္ေတြ႔ က်တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မၾကိဳးစားဘူး။ လက္ေတြ႕မက်ဘူး။
စိတ္ကူးယဥ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဒီလိုပဲ
မွတ္ခ်က္ခ်တယ္"
"လက္ေတြ႕မက်ဘူး စိတ္ကူးယဥ္တယ္ဆုိတာ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ"
"ဒီေကာင္က မိန္းကေလးကို ၾကိဳက္တဲ႔ေနရာမွာေတာင္ ရုပ္ေခ်ာတဲ႔
မိန္းကေလးကို မၾကိဳက္ဘူး ဆရာ။ ပိုက္ဆံရွိတဲ႔မိန္းကေလး ၊ ဂုဏ္ရွိတဲ႔
မိန္းကေလးကို ၾကိဳက္တယ္
မိန္းမယူရင္ အဲဒီမိန္းမဟာ ကိုယ္႔ထက္ဂုဏ္အဆင္႔အတန္းတို႔ ပိုက္ဆံတို႔
ရွိရမယ္တဲ႔။ ကုိယ္႔ထက္ဂုဏ္လည္း နိမ္႔က်တယ္။ ပိုက္ဆံလည္း မရွိဘူးဆိုရင္
ကိုယ္႔ဘက္က အနာၾကီးပဲတဲ႔။ကိုယ္ကလည္းတစ္သက္လံုးလုပ္ေကၽြးရေသးတယ္။သူ႔ဆီကကိုယ္ကဘာမွအေဆာင္းမရဘူးဆိုရင္တြက္ေခ်မကိုက္ဘူးတဲ႔။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔မိန္းကေလးဆိုရင္
ပိုက္ဆံမရွိရင္ေန။ ဂုဏ္မရွိရင္ေန ။
ရုပ္ေခ်ာရမယ္။အသင္႔အတင္႔သေဘာေကာင္းရမယ္လို႔ ယူဆတယ္။ အခ်စ္ကို
ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ တြက္လို႔မရဘူး ဆရာ။
ႏွလံုးသားနဲ႔ တြက္မွရတာ"
"ဒီေတာ႔ ခင္ဗ်ားက စိတ္ကူးယဥ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္တာေပါ႔"
"စိတ္ကူးယဥ္တာလား။ ႏွလံုးသားရွိတာလားေတာ႔ မေျပာတတ္ဘူး ဆရာ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း "တင္သန္း" တို႔က အဲဒီလိုကြာတာ။ သူက
ကၽြန္ေတာ္႔ ဆီကို စာေတြဘာေတြေမးျပီး ဆယ္တန္းေအာင္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
သူ႔ကိုစာေတြျပျပီး ဆယ္တန္းမွာ က်က်န္ခဲ႔တယ္။ က်တာကလည္း တစ္ခါမဟုတ္ဘူး။
အၾကိမ္ၾကိမ္၊ ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ႔အေဖက ကၽြန္ေတာ္႕ကို အထင္ေသးတာ
သဘာ၀က်ပါတယ္။ အေဖ႔အျပစ္ မဟုတ္ပါဘူး"
" ခင္ဗ်ားက စာလည္းေတာ္တယ္ ။ အသင္႔အတင္႔လည္း ၾကိဳးစားတယ္ ဆိုရင္
ဘာျဖစ္လို႔ စာေမးပြဲ မေအာင္တာလဲ"
ကိုစိုးျမင္႔သည္ သူ႔ေခါင္းကို ကုတ္ေနသည္။
စကားလံုးရွာေနသည္လား။ေျပာသင္႔ မေျပာသင္႔ ခ်ိန္ဆေနသည္လား မဆိုႏုိင္။
“တစ္မ်ိဳးပဲဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္ေတြဘာေတြ သိပ္ေနခ်င္တာ
မဟုတ္ဘူး။ ေအးေလ ကၽြန္ေတာ္လိုေကာင္က ဒီလိုအေျခအေန ဒီလိုစကားမ်ိဳးေျပာေတာ႔
စပ်စ္သီးခ်ဥ္တယ္လို႔ ေျပာတာမ်ိဳး ထင္ၾကမွာေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က
တကၠသိုလ္မွာထက္ ဘ၀တကၠသိုလ္ၾကီးထဲမွာ ေနခ်င္တာ။ ေဂၚကီလိုေပါ႔ ဆရာရယ္။
ေဂၚကီက လူ႔ဘ၀ၾကီးဟာ လူရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးလို႔ ေျပာခဲ႔တယ္
မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ လူေတြနဲ႔ေနမယ္။ စာအုပ္ေတြဖတ္မယ္။ ျပီးေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္တာ က စာေရးဆရာၾကီး၊ ကဗ်ာဆရာၾကီး ျဖစ္ခ်င္တာ၊
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာ႔ တဂိုးတို႔လို သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းတို႔လို
ေတာ္စတြိဳင္းတို႔လို စာေရးဆရာၾကီး ကဗ်ာဆရာၾကီး
ျဖစ္ခ်င္တာ။ အဲဒီ ဆရာၾကီးေတြဟာ ဘာအတန္းမွ ေအာင္ခဲ႔ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဘားနတ္ေရွာကိုပဲ ၾကည္႔မလား။ ေဂၚကီ ကိုပဲ ၾကည္႔မလား။ ဂၽြန္ကိ
ကိုၾကည္႔ဦးမလား။
ရွယ္လီကို ၾကည္႔ဦးမလား။ရွိတ္စပီးယားကိုၾကည္႔ဦးမလား။အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာေတြ၊စာေရးဆရာေတြၾကည္႔ဦးမလား။မတ္တြန္းတို႔၊၀ွစ္တမင္းတို႔ဟာဘယ္အတန္းေတြမ်ား
ေအာင္ခဲ႔ၾကလို႔လဲ ။ မတ္တြန္းဆိုရင္ မစၥစပီျမစ္တစ္ရုိး သေဘၤာေပၚမွာ
စူကာနီ လုပ္ခဲ႔ရတာ။ သေဘၤာသား ေလွထိုးသမား လုပ္ခဲ႔ရတာ။ ေဂၚကီလည္း
ဒီအတိုင္းပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ေက်ာင္းမေနခဲ႔ရပဲနဲ႔ သူတို႔တစ္ေတြဟာ ကမာၻေက်ာ္
စာေရးဆရာၾကီးေတြ ျဖစ္လာခဲ႔ၾကတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ဆရာ စဥ္းစားၾကည္႔ေလ။
ဘယ္ေလာက္ ဆန္းသလဲ။
တကၠသိုလ္ကို မေနခဲ႔ဖူးတဲ႔ ရွိတ္စပီးယားနဲ႔ ဘားနတ္ေရွာတို႔ရဲ႕ စာေတြကို
တကၠသိုလ္ပါေမာကၡေတြက ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျပီး သင္ျပေနရျပီ မဟုတ္လား။
ဒါေၾကာင္႔ စာေမးပြဲ မေအာင္ရင္လည္း အေရးမၾကီးပါဘူး ။ ေအာင္ျမင္တဲ႔
စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္မွန္းခဲ႔တာ”
ီ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း ျပံဳးသည္။
“ဒီေတာ႔”
“ဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲက်တယ္။ အိမ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို
ဆက္ျပီးေက်ာင္းမထားႏုိင္ေတာ႔ဘူး။ အေဖကလည္း
ထမင္းမေကၽြးႏုိင္ေတာ႔ဘူးဆိုျပီး အိမ္က ႏွင္ခ်လိုက္တယ္ ဆရာ”
“ဒီအတြင္းမွာ ခင္ဗ်ားက စာေရးဆရာျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုၾကိဳးစား
အားထုတ္မႈေတြကို လုပ္ခဲ႔သလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ စာေတြဖတ္တယ္ဆရာ။ စာအုပ္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႔
ေရာက္လာတဲ႔စာအုပ္ကို ၀ါးစားသလို ဖတ္ပစ္တာပဲ။ ၀တၳဳ စာအုပ္ေရာ၊
က်မ္းစာအုပ္ေရာ၊
သတင္းစာေရာ၊ မဂၢဇင္းေရာ။ ကၽြန္ေတာ္က ပံုႏွိပ္စာလံုးကို ျမင္ရရင္
ေပ်ာ္ေနတာဆရာ။ ေက်ာင္းမွာတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းစာေတြထက္
အျပင္စာေတြကို ဖတ္တာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာ
စာစီစာကံုးေရးရင္ အဂၤလိပ္စာ စာစီစာကံုးေရးရင္ ကၽြန္ေတာ္႔စာစီစာကံုးက
ထိပ္ဆံုးမွာရိွတယ္။ မၾကာခဏဆိုသလို
ကၽြန္ေတာ္႔ စာစီစာကံုးကုိ အေကာင္းဆံုးဆိုျပီး ဆရာက အတန္းထဲမွာ
ဖတ္ဖတ္ျပတယ္။ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္ ဆရာ။ ဂၽြန္ကိစီရဲ႕
လာဘယ္ဒိန္းဆမ္မာစီဆိုတဲ႔ ကဗ်ာ၊ ေအ ဗ်ဴးတီဖူး ေလဒီ ၀ွစ္ေသာက္ မာစီ A
Beartiful Lady Without Mercy ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာ ၊ အဲဒီေခါင္းစဥ္ကို ျမန္မာလို
ျပန္ရမယ္လို႔ ဆိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္က
အသနားမဖက္ေသာ မိန္းမေခ်ာဆိုျပီး ဘာသာျပန္ေပးလိုက္တယ္။ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ႔
ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခ်ီးက်ဴး လို႔မဆံုးဘူး။ထားပါ ဆရာ။
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ရည္ေသြးရာ ေရာက္ေနပါလိမ္႔မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုခ်င္တာက ေက်ာင္းမွာတုန္းကေရာ ေက်ာင္းျပင္ေရာက္တဲ႔ အခါမွာ
ေရာ ကၽြန္ေတာ္ အျပင္စာေတြကို အကုန္ဖတ္တယ္။ အဂၤလိပ္စာကိုလည္း
ဦးထြန္းျငိမ္း အဘိဓာန္ေရွ႔မွာခ်ျပီး ဖတ္တယ္။ ေရွးျမန္မာဂႏၱ၀င္ေတြ၊
ပ်ိဳ႕ကဗ်ာေတြဆိုရင္လည္း
ကၽြႏ္ေတာ္ဖတ္တာပဲ။ ကိုယ္သေဘာက်တဲ႕ စာပိုဒ္ေတြေတြ႔ရင္ မွတ္စုစာအုပ္ကေလးနဲ႔
ကူးထားတယ္။ ပ်င္းရင္ အားရင္ တျခားစာအုပ္ဖတ္စရာမရွိရင္ အဲဒီမွတ္စုစာအုပ္က
ေလး ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ဖတ္ေနတာပဲ”
“ ေရွးျမန္မာဂႏၳ၀င္ေတြထဲက ဘာေတြကို ဖတ္သလဲ”
ကိုစိုးျမင္႔သည္ ျမန္မာက်မ္းစာေတြအမည္ကို ေၾကာင္းေၾကာင္းေျပး
ေနေအာင္ရြတ္သြားသည္။
“ စြယ္စံု ေက်ာ္ထင္၊ ပကိ႑ကဒီပနီ၊ သမေႏၱစကၡဳဒီပနီ၊ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕၊
မာဃေဒ၀ လကၤာသစ္၊ သူဇာပ်ိဳ႕၊ဘံုခန္းပ်ိဳ႕၊စကားေျပေတြထဲကေတာ႔
ငါးရာ႔ငါးဆယ္တို႔၊
ဇာတ္ၾကီး ဆယ္ဘြဲ႔တို႔၊ ရာဇ၀င္ေက်ာ္တို႔၊ ဦးကုလားရာဇ၀င္တို႔၊
အေရးေတာ္ပံုငါးေစာင္တြဲတို႔.........”
ကၽြန္ေတာ္ လက္ကာျပရသည္။
“ဒါေတြကို ဘယ္မွာေတြ႔ လို႔ ဖတ္တာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာ စာၾကည္႔တိုက္ေကာင္းေကာင္း
ရွိတယ္ေလ ဆရာ။ ဆရာတို႔ကို တစ္ညေနက်မွ လိုက္ပို႔ရဦးမယ္။
အဲဒီမွာဆရာေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္
မူသြားေတာ႔လည္း တပည္႔ေတြက ဆရာေတာ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ႔အေနနဲ႔
ဆရာေတာ္အထိမ္းအမွတ္ စာၾကည္႕တိုက္ကို ဆက္လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။ ျမန္မာစာအုပ္၊
အဂၤလိပ္စာအုပ္၊ ေပ ပုရပိုက္ ေတာ္ေတာ္စံုတယ္ ဆရာ။”
“ကၽြန္ေတာ္႔ကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ေကၽြးေမြးခဲ႔တာ
ဒီစာၾကည္႔တိုက္ၾကီးပဲ ဆရာ။ တကယ္ေျပာတာ။ လူလားေျမာက္ေအာင္ ေကၽြးေမြးတယ္
ဆိုတာ စကားဥပမာ
တင္စားေျပာတာမဟုတ္ဘူးဆရာ။ တကယ္႔အျဖစ္။”
“ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေဖက အိမ္က ႏွင္ခ်လိုက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ
စားစရာမရွိဘူး။ ေနစရာမရိွဘူး။ ဘာအလုပ္အကိုင္ ဘာ၀င္ေငြမွလည္း မရွိဘူး။
ဒီေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ကိုသြားေနရသလဲဆိုေတာ႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းကိုသြားေနတယ္။
ဆရာေတာ္႔ေက်ာင္းက ေတာရေက်ာင္း ဆရာ။ ျမိဳ႕ျပင္ဘက္ အင္ၾကင္းေတာေတြ၊
ဒဟပ္ေတာေတြ ၾကားက ေတာရေက်ာင္းေဘးမွာလည္း ေရကန္ၾကီးနဲ႔
ေတာရေက်ာင္းဆိုေပမယ္႔ ဆရာေတာ္က ျမန္မာျပည္တစ္၀ွန္းက တပည္႔တပန္း ဒကာ။
ဒကာမေတြမ်ားေတာ႔ လွဴမယ္႔ သူေပါတယ္။ ဆြမ္းကြမ္းအတြက္ မပူရဘူး။ ဆရာေတာ္ကို
ပရိယတၱိကိုသာ အားထုတ္ပါ။ က်န္တဲ႔ပစၥည္းေလးပါးကိစၥကို တပည္႔ေတာ္တို႔
တာ၀န္ယူပါ႔မယ္ဆိုတဲ႔ ဒကာ ဒကာမ ေတြက ျမန္မာျပည္အႏွံ႕အျပားမွာ ေပါမွေပါ။
ဆရာေတာ္ကလည္း အင္မတန္ ကိစၥနည္းတယ္။သူ႔မွာေက်ာင္းေဆာင္ေနာက္ထပ္လွဴမယ္
႔သူေပၚလာရင္ မလွဴနဲ႔တဲ႔။ သူ႔မွာ ဆြမ္းကြမ္းကိစၥ ျပည္႔စံုျပီးသားတဲ႔။
တျခားရွားပါးတဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ခ်ိဳ႕တဲ႔တဲ႔
ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုသာလွဴၾကတဲ႔။သူ႔ကိုဘာမွမလွဴနဲ႔ေတာ႔တဲ႔။ သူ႔မွာ
သီတင္းသံုးစရာ အရိပ္အာ၀ါသရွိျပီး ဆြမ္းကြမ္းျပည္႔စံုျပီ။ သူေဆာက္ခ်င္တဲ႔
စာၾကည္႔တုိက္တစ္ခုလည္း ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေဆာက္ႏုိင္ခဲ႔လို႔ စာအုပ္စာတမ္း၊
ေလာကီေလာကုတၱရာ က်မ္းေတြလည္း ျပည္႔စံုျပီ။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ သာသနာသံုးရပ္ကို
ျပန္႔ပြားေအာင္ အားထုတ္ေနၾကတဲ႔ တျခား ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုသာ လွဴၾက၊
အဲဒီလို ရဟန္းေတြ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ ရွိတယ္လို႔ အျမဲေဟာေတာ္
မူေလ႔ရွိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းမွာ သြားေနေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္႔အဖို႔လည္း စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ မပူရေတာ႔ဘူးေပါ႔ ဆရာ။ မနက္တိုင္ရင္
ဆြမ္းခံလို္က္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုင္းထမ္းကေလးနဲ႔ ျမိဳ႕ထဲလည္ ျပီး
ဆြမ္းဟင္းလ်ာခြက္ေတြ သိမ္းတယ္ ။ အဲဒီေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ ဆရာ။ ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ခါ သံုးခါ က်ျပီးေနျပီ။
ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာပဲေနျပီး
ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာပဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း သားလုပ္၊ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းမွာပဲ
ကိုရင္၀တ္သကၤန္းဆည္းခဲ႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ႔အဖို႔ အဲဒီေက်ာင္းဟာ
ေနရာသစ္မဟုတ္ေတာ႕ဘူးေလ။ ဒီအထဲမွာ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔
တစ္သက္ လံုး ေန႔တိုင္း ေရာက္ေနတဲ႔ ေနရာ။
မေရာက္ဘဲရွိပါ႔မလား ဆရာ။ ဆရာေတာ္႔ ေက်ာင္းတိုက္မွာ စာအုပ္ေတြ
ျပည္႔စံုတဲ႔စာၾကည္႔တိုက္ ၾကီးကလည္းရွိေနတာကိုး။ ဒီေတာ႔ ဆရာေတာ္
မရွိတဲ႔ေနာက္မွာလည္း ျမိဳ႔က ဆရာေတာ္ရဲ႕ တပည္႔ေတြ ကဆက္ျပီး
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စာၾကည္႔တိုက္ၾကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အနီးတစ္၀ိုက္၊ ေျမလတ္ တစ္၀ိုက္မွာ နာမည္ေက်ာ္ခဲ႔တယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ႔
ကၽြန္ေတာ႔အဖို႔ ဆရာေတာ္ရဲ႕ စာၾကည္႔တုိက္၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ေက်ာင္းဟာ
ကၽြန္ေတာ္႔ကို လူလားေျမာက္ေအာင္ ေကၽြးေမြးတယ္လို႔ ေျပာတဲ႔ေနရာမွာ အသိပညာ
တိုးလာေအာင္ လုပ္ေပးတဲ႕ေနရာတင္ မကေတာ႔ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္႔အသက္နဲ႔ခႏၵာကိုယ္
အိုးစား မကြဲေအာင္ ေကၽြးေမြးခဲ႔တဲ႔ေက်ာင္း။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို စာၾကည္႔တိုက္မွဴးခန္႔တယ္ ဆရာ။ လခကေတာ႔
မရပါဘူး။ စာၾကည္႔တုိက္မွာ ပဲ ေနရာေပးျပီး စာၾကည္႔တိုက္ကပဲ ေကၽြးထားတယ္။
စာၾကည္႔တိုက္က ေကၽြးတယ္ဆုိတာထက္ ဆရာ ေတာ္ရဲ႕ ေနရာမွာ ေက်ာင္းထိုင္တဲ႔
ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ႔ ဦးပဥၹင္းေတြက ေကၽြးထားတာ ဆိုပါေတာ႔။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အလုပ္က စာအုပ္၀ယ္ရတယ္။ စာအုပ္ေတြကို သိမ္းရတယ္။
ပ်က္စီးတဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ျပန္ခ်ဳပ္ရတယ္။ စာအုပ္ငွားရတယ္။
ျပန္မလာတဲ႔စာအုပ္ေတြကို လိုက္ေတာင္းရတယ္။ အားရင္ စာဖတ္တယ္။
ေနာက္ အဂၤလိပ္လို နည္းနည္းပါးပါး ဖတ္တတ္လာတယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ႔
ဦးပဥၹင္းေတြလည္း သီရီ လကၤာတို႔၊ ဗာရာဏသီတို႔၊ ကာလကတၱားတို႔မွာ ေနလာတဲ႔
ကိုယ္ေတာ္ေတြ ရွိတယ္။ တစ္ပါးက ကိုလံဘို တကၠသိုလ္က အဂၤလိပ္စာ
မဟာ၀ိဇၹာဘြဲ႔ေအာင္လာတဲ႔ ကိုယ္ေတာ္၊ တစ္ပါးက ဗာရာဏသီ တကၠသိုလ္က
သသၤကရုိက္ဘာသာနဲ႔ ေအာင္လာတဲ႔ကုိယ္ေတာ္၊ တစ္ပါးက ကာကတတၱားတကၠသိုလ္တစ္ခုက
ပါဠိဂုဏ္ ထူးနဲ႔ ေအာင္လာတဲ႔ကိုယ္ေတာ္၊ ဗာရာဏသီတကၠသိုလ္က ေအာင္လာတဲ႔
ကိုယ္ေတာ္ေလးက သသၤက ရိုက္တင္မကဘူး။ ျဗဟၼတို႔ ျပာကရိုက္တို႔ စတဲ႔ အိႏၵိယ
ေရွးေဟာင္းဘာသာေတြ ကိုလည္း တတ္တယ္ဆရာ။
ျပာကရိုက္ကေတာ႔ အဂၤလိပ္လို ပရိကရစ္ေခၚမွာေပါ႔ ဆရာ။ အဲဒီ
ကိုယ္ေတာ္က ပါဠိသင္ေပးလို႔ ဆန္က်မ္း၊ သဒၵါက်မ္း ေတြကိုလည္း
ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းဖတ္ႏိုင္သြားတယ္ ဆရာ။ ေလာကီစာေတြ ကိုလည္း
အဂၤလိပ္လို နည္းနည္းပါးပါး ဖတ္လာႏုိင္တယ္ ဆရာ။ ျဖစ္တည္မႈပဓာန ၀ါဒတို႔၊
ေမာ္ဒန္၀ါဒတို႔ နည္းနည္းပါးပါး ေတြ႔ဖူးတယ္ ။ ျမန္မာမဂၢဇင္းေတြ၊
၀တၳဳေတြမွာလည္း နည္းနည္းပါးပါး ေတြ႔ဖူးရာစျပီး ဟိုေမးသည္ေမးနဲ႔ သိလာတာပါ
ဆရာ။ ေမးလို႔ရတာကေလးကို မွတ္စုနဲ႔ ခ်ေရး၊ တစ္ေယာက္ေျပာတာနဲ႔
တစ္ေယာက္ေျပာတာကို တုိက္ဆိုင္ညွိႏႈိင္းၾကည္႔၊ ဒီလိုနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း
အသိပညာကေလးေတြကို ပုရြက္ ဆိတ္မ်ား မိုးတြင္းအစာစုသလိုျဖည္းျဖည္းခ်င္း
စုေဆာင္းလာခဲ႔တာပါ ဆရာ။ စနစ္တက်ေတာ႔ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္ေပါ႔၊
ဂီတသမားမ်ားလိုေပါ႔ ဆရာရယ္။ ဆရာနဲ႔သင္တဲ႔ဂီတသမားနဲ႔ ဆရာနဲ႔မဟုတ္ဘဲ
ကိုယ္႔ဘာ သာ ဟိုေခါက္သည္ေခါက္နဲ႔ တက္တဲ႔ဂီတသမား ကြာသလိုေတာ႔ ရွိမွာေပါ႔။
ဒါေပမဲ႔ မတတ္ႏုိင္ဘူး ဆရာ။ ကိုယ္က ဆရာနဲ႔သင္ႏုိင္တဲ႔ အင္အားမွ
မရွိဘဲကိုး။ ဒီေတာ႔ လက္အထားအသို ၊ အလံုးအတြဲအဖက္၊ စည္း၀ါးအယူအဆတို႔မွာ
စနစ္မက် ဘာမက်ေတာ႔ ရွိမွာေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ပညာဆိုတာ ယူတတ္ရင္ တကၠသိုလ္
ေရာက္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေနရာမဆို ရႏိုင္တယ္လို႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္
ယံုသြားတယ္ဆရာ”
“ႏိို႔.........ေနပါဦး။ ခင္ဗ်ား အိမ္ေထာင္က် ပံုကေကာ”
ကိုစိုးျမင္႔က ရယ္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဇာတ္လိုက္နဲ႔ တူတယ္ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္က
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း သား၊ ဆြမ္းဟင္းခြက္ေတြ လည္သိမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ဇနီးနဲ႔
ေတြ႔တာပဲ။ လူခ်င္း မ်က္မွန္းတန္းမိေနတာ ေတာ႔ ၾကာပါျပီ။
ေက်ာင္းတုန္းကတည္းကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အတန္းၾကီးတာေပါ႔ေလ။ တစ္တန္း
လား၊ႏွစ္တန္းလား ၾကီးတယ္။သူ႔အေဖက ပန္းထိမ္ဆရာ။ သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြား တယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္
ဇာတ္လိုက္လိုပဲ စကားေျပာတယ္။ ကိုယ္႔မွာ အခ်စ္ကလြဲလို႔ တျခားဘာမွ
ပိုင္ဆိုင္တာ မရွိဘူးတို႔ ဘာတို႔ေပါ႔ ဆရာရယ္။ အဲ႔ဒီတုန္းက
ငယ္တုန္းဆိုေတာ႔ ဒီလုိစကား ေတြက သိပ္ျပီး ေျပာလို႔ေကာင္းတာကိုး
ဆရာရဲ႕။ဒါနဲ႔ သူကလည္း ဒီစကားေတြၾကားျပီး ကၽြန္ေတာ႔္ကို သေဘာက်သြားတာပဲ။
သူမၾကားဖူးတဲ႔ စကားလံုးေတြကို ၾကားရ၊ သူမဖတ္ဖူးတဲ႕ ရည္းစားစာမ်ိဳးေတြ
ဖတ္ရေတာ႔ သူ သေဘာက်သြားတာေပါ႔ ဆရာ။ စကားလံုးဟာ လူကို
ေတာ္ေတာ္ဖမ္းစားတယ္ေနာ္ ဆရာ။
ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူ ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔ကို ထြက္ေျပးၾကတယ္
ဆရာ။ျမိဳ႕ၾကီးတစ္ျမိဳ႔ ဆိုပါေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိမွာ ပိုက္ဆံ ဘာရွိမွာလဲ
ဆရာ။ ပါလာတာကေလး ေရာင္းခ်စားတာ ကုန္သြားေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လိုက္ရွာတယ္။
ေနာက္္ဆံုးေတာ႔ ဘာအလုပ္မွ မရဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆိုက္ကားအံုနာတစ္ေယာက္ဆီသြားျပီး
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုက္ကားနင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေတြသိပ္အဖတ္မ်ားသြားလို႔လား
မသိဘူးဆရာ။ ပိုက္ဆံ ကို သိပ္မလိုခ်င္ဘဲ ျဖစ္သြားတယ္။
ဆုိက္ကားနင္းလို႔ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားအတြက္ ေန႔ဖို႔ညစာ ေလာက္ရင္
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုက္ကားဆက္မနင္းေတာ႔ဘူး။ ဆိုက္ကားအံုနာဆိုေတာ႔
အံ႔အားၾကီးကိုသင္႔လို႔။ ဆိုပါေတာ႔ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုက္ကားကို ငွားခနဲ႔
နင္းရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ငွားခကို မွန္မွန္ေပးတယ္။ ဆိုက္ကားကို
ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းလိုရုိေသတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆုေၾကးတို႔ဘာတို႔ေပးရင္
ကၽြန္ေတာ္မ ယူဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ လံုေလာက္ပါတယ္ ဆိုျပီး
ကၽြန္ေတာ္ျငင္းခဲ႔တာခ်ည္းပဲ။ အကူအညီဆုိတာ ေပးတိုင္း လက္မခံခ်င္ဘူး ဆရာ။
လိုအပ္မွ လက္ခံလို႔ေကာင္းတာ။
ကၽြန္ေတာ္ဆုိက္ကားသမား စျဖစ္တာ အဲဒီကေန ျဖစ္တာပဲဆရာ။
သူ႔အိမ္ကလည္း သူ႔ကို အေမြျပတ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒီတင္
ပိုခံျပင္းျပီး ဆိုက္ကားနင္းျပီး ရွာေကၽြးမယ္ဆိုျပီး မခံခ်င္စိတ္နဲ႔
ရွာေကၽြးလာခဲ႔တာပဲ။ ျမိဳ႔ျပန္ေရာက္ေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဆိုက္ကားပဲ နင္းတယ္
ဆရာ။ အျခားအလုပ္ကလည္း မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ၁၀ တန္းမွမေအာင္တာ
ဘယ္႔ႏွယ္႔လုပ္ အလုပ္ရမွာလဲ ဆရာ။ ျပီးေတာ႔ တခ်ိဳ႔ကလည္း သနားလို႔
ဒီေကာင္စာကေလးေပကေလး တတ္တယ္ဆိုျပီး အစိုးရ အလုပ္မဟုတ္တဲ႔
လခစားအလုပ္ေတြမမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ခန္႔တယ္။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ခဲ႔ဘူး
ဆရာ။ ဆိုက္ကားနင္းရတာကို ေပ်ာ္သြားျပီး ပင္ေတာ႔ပင္ပန္းတာေပါ႔ ဆရာရယ္။
ဒါေပမယ္႔ ဘယ္ေလာက္လြတ္လပ္တယ္ ထင္သလဲ။ ေအးေလ......ဆရာကေတာ႔
စာေရးဆရာ ဆိုေတာ႔ နားလည္မွာပါ။ ကိုယ္႕အထက္မွာ ခယ၀ယ လုပ္ရမယ္႔သူ
လည္းမရွိ။ ကိုယ္႔ေဘးမွာ ကိုယ္႔ကို ေခ်ာက္တြန္းမယ္႔ ျပိဳင္ဘက္ေတြလည္း
မရွိ၊ ကိုယ္႔ေအာက္မွာ ကပ္ဖားျပီး အေရးရွိရင္ အဆင္းတြန္းမယ္႔
ေအာက္လက္ငယ္သားလည္း မရွိ။ ရုံးတက္ေနာက္က်လို႔ အဆူခံရမွာ ၊
အျငိဳျငင္ခံရမွာကိုလည္း မစိုးရိမ္ရ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္
ျပန္လို႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခ်င္တဲ႔အခ်ိန္ထြက္လို႔ရတယ္။
အငတ္သာခံႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ တစ္ေန႔လံုးနားလို႔လည္း ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔မိန္းမကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို နားလည္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သားအမိ သားအဖေလးေယာက္ ဘာမွ မပူရဘူး။ မိန္းမက
အိမ္ဆိုင္ကေလးထြက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုက္ကားထြက္္မနင္းရင္လည္း
စားေတာ႔စားေနရတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စိတ္နည္းနည္းညစ္ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္
စာအုပ္ဖတ္စရာ ေကာင္းေကာင္းရွိရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာတုိ႔လုိ စာေရးဆရာေတြလာရင္
စာေပေဟာေျပာပြဲတို႔ ဘာတို႔လုပ္ရင္ ဆုိက္ကားမနင္းေတာ႔ဘူး ဆရာ။
အဲဒီအလုပ္္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေတာ႕တာပဲ။
တစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေတြ႔တယ္ ဆရာ။ ေက်ာင္းတုန္းက
ကၽြန္ေတာ္႔ဆီကို စာလာေမးျပီး ဆယ္တန္းေအာင္ ၊ေကာလိပ္ေရာက္
ေနာက္အရာရွိျဖစ္ သြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊
ဘာျဖစ္လို႔လဲေတာ႔မသိဘူး။သူအမႈတစ္ခုနဲ႔ အလုပ္ျပဳတ္ျပီး ေထာင္က်သြားတယ္လို႔
သတင္းၾကားလိုက္ရတယ္။ ခုမွ ျပန္ေတြ႔တာ။ ကုိယ္႔လူေတာ္ေတာ္ ၾကီးကို
က်သြားတာပဲ ဆရာ။ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္နီးပါးမွာ ဆံပင္ေတြကလည္း
တစ္ေခါင္းလံုးေဖြးလို႔ ။ လူကလည္း က်န္းမာပံု မရဘူး ။ သူ႔ၾကည္႔လိုက္ရံုနဲ႔
ဒီလူဟာ စိတ္ေသာကေရာက္စရာေတြနဲ႔ ၾကံဳေနရတဲ႔လူမွန္း ခ်က္ခ်င္းသိႏုိင္တယ္။
သူက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုၾကည္႔ျပီး မင္းကေတာ႔ အရင္တုန္းကလိုပဲေနာ္တဲ႔။
နည္းနည္း၀လာ တာကလြဲလို႔ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ဆင္းသာ ဆင္းရဲတယ္။ မင္းက
ငါ႔ထက္သာပါတယ္ကြာတဲ႔။ မင္းစိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြထဲမွာပဲ ေနတုန္းဆုိေတာ႔
မင္းကငါ႔ထက္ပိုျပီး စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ႔ ကြာတဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာလိုက္ပါဘူး။
အမွန္ကေတာ႔ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ေနတဲ႔သူဟာ
ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္ဘူး ဆရာ။ သူရယ္။ သူ႔မွာ ဘာၾကီးျဖစ္လာေအာင္လုပ္မဟဲ႔၊
ညာၾကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မဟဲ႔။ ပညာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သင္မဟဲ႔။ သားသမီးေတြကို
ဘယ္လိုထားမဟဲ႔ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး
ေနလာခဲ႔တာ။ အဲဒီ စိတ္ကူးယဥ္ ဆပ္ျပာပူေဖာင္းေတြလည္း ကြဲသြားေရာ။
သူ႔မွာလည္း ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုး ျပိဳလဲသြားေတာ႔တာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ကူးဆပ္ျပာပူေပါင္းထဲမွာ မေနဘူး။ ဘ၀ထဲမွာ ေနတာ။
စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတာ႔
ရွိခဲ႔ဖူးတာေပါ႔ေလ။ ဒါေပမဲ႔ ကိုယ္က ျဖစ္ခြင္႔မၾကံဳလို႔ မျဖစ္ထိုက္လို႔
မျဖစ္လာတာပဲလို႔ သေဘာထားႏိုင္တယ္။ ျပီးေတာ႔ အဓိကကၽြန္ေတာ္႔မွာ
စိတ္ခ်မ္းသာမႈရွိတယ္။
စိတ္ခ်မ္းသာမႈဆိုတာ ဘာလဲ ဆရာ။ ကို္ယ္လုပ္ခ်င္တာေတြကို
လုပ္ေနရျပီး ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာေတြကို မလုပ္ဘဲေနရတာ အဲဒါဟာ ေလာကမွာ
စိတ္ခ်မ္းသာစရာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ထင္တယ္ဆရာ။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာ ေတြကို
လုပ္ရျပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြကို တစ္ခုမွ မလုပ္ရတာ
အဲဒါေလာက္စိတ္ဆင္းရဲစရာေကာင္းတာ ေလာကမွာ မရွိဘူး ထင္တယ္ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ္
မွားရင္ ခြင္႔လႊတ္ပါ´

(ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ ေမလ၊ ၁၉၉၁)

 ေပးပုိလာသူ ကုိညီညီေအာင္အား အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။