လက္ဆင့္ကမ္းလိုက

ဟုိး လြန္ခဲ့ေသာ ၁၁ ႏွစ္ခန္႔က ၾကည္႔ခဲ႔ေသာ အဂၤလိပ္ ရုပ္ရွင္တစ္ကားကို
မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္မိတယ္။ ကားနံမည္ေလးကေတာ့ Good will hunting ျဖစ္ျပီး
ေအာ္စကာဆုေတာင္ ရရွိခဲ႔ပါတယ္။ ခု ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အဲဒီ ရုပ္ရွင္ေလးထဲက
စာသားေလးတစ္ခုပါ။ အဲဒီစာသားေလးကေတာ့ `pay it forward´ တဲ့။ အဲဒီစာသားေလးကို
အရမ္းသေဘာက်ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္က ေရာက္လာတာ မၾကာေသးတဲ့
အမၾကီးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူ ဒီကိုေရာက္ေရာက္လာျခင္း အသိတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့
အလုပ္ရွာတာက အစ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲ လိုက္ရွာေပးရပါတယ္။ သူက ကၽြန္မကို
အရမ္းေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ခဏ ခဏ ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္မက `အမေရ ကၽြန္မကို
ေက်းဇူးတင္ေနမယ့္ အစား အသစ္ေရာက္လာတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို အမသိသေလာက္ တတ္သေလာက္ကေလး
ေျပာျပရင္ သူအတြက္ အက်ိဳးရွိသြားမွာ´လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီ `pay it forward´ စကားေလးကို
ေတာ္ေတာ္သံုးျဖစ္ခဲ႔ဘူးပါတယ္။



မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ ေက်းဇူးခံ၊ ေက်းဇူးစား ဆိုတဲ့ စကားကို
ေတာ္ေတာ္ေလး သံုးၾကပါတယ္။ `ငါလုပ္ေပးလိုက္လို႔ သူဒီလိုျဖစ္လာတာ။ ခု အဆင္ေျပေတာ့
ငါ့ကိုေတာင္ အဖက္မလုပ္ဘူး´ ဆိုျပီး တစ္ခါေလာက္ ကူညီဖူးခဲ႔တဲ့ ေက်းဇူးကို
တစ္သက္လံုး ေျပာမကုန္ေအာင ္တင္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္မွာ ေနတဲ့
အမၾကီးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ သူကကၽြန္မကို အျမဲေျပာဖူးတယ္။ ကိုယ္တိုင္လုပ္လို႔
ရတဲ့ အလုပ္ေတြကို သူမ်ားကို အကူအညီ မေတာင္းပါနဲ႔တဲ့။ ေတာင္းလိုက္လို႔ ရတဲ့
အကူအညီဟာ ဘ၀ တစ္သက္လံုးမွာ ဆပ္လို႔ မကုန္ဆံုးႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ပိုက္ဆံနဲ႔
ေပးလို႔ရတဲ႔ ကိစၥေတြကို ပိုက္ဆံေပးျပီး လုပ္ခိုင္း လိုက္ရတာဟာ ပိုျပီး
ကိစၥျပတ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ပိုက္ဆံေပးလိုက္ေတာ့ ကိုယ္လည္း စိတ္ထဲမထင့္ေတာ့
ဘူး။ သူကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေနစရာ၊ အားနာေနစရာ သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး။ သူလည္း
သူ႔တန္ရာ တန္ေက်းရေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးခံ၊ ေက်းဇူးစားဆိုတဲ႔ စကားသံ ထြက္လာစရာ
အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ပထမ အဲဒီစကားသံ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္
အံၾဘသြားတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္ျပီးေတာ့ အဲလိုစိတ္ထားတယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီစကားဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မွန္ကန္ေၾကာင္း လူမ်ားမ်ားနဲ႔ ေပါင္းၾကည္႔တဲ့ အခါမွာ
သိလာပါတယ္။



မေန႔တုန္းက ကၽြန္မ အေစာၾကီး အလုပ္သြားရတယ္ ။ အိပ္ျခင္ မူးတူးနဲ႔ ဆင္းရမဲ့
ကားကိတ္ကို ခလုတ္မႏွိပ္လိုက္မိတဲ႔အတြက္ ကားကမရပ္ပဲ ဆင္းရမဲ႔မွတ္တိုင္
ေက်ာ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ပူထူသြားတယ္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတာင္
ဘယ္ေတြေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ အလုပ္ကလည္း ေနာက္က်ေတာ့မယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ဘို႔ကလည္း
ေတာ္ေတာ္ ေ၀းတယ္။ ဘစ္ကားျပန္ဆီး ဘို႔ကလည္း တစ္ဘက္လာတဲ႔ ဘစ္ကားကို မေတြ႔ဘူး။
ေတာ္ေတာ္ကိုစိတ္ညစ္သြားတယ္။ ေနာက္ မထူးေတာ့ပါဘူး။ ေဆာင္းမနက္ခင္းမွာ က်န္းမာေရး
ျဖစ္ေအာင္ ေျပးမယ္ဆိုျပီး စိတ္ဆံုးျဖတ္လို႔ ေျပးပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တက္စီ
တစ္စီးက ေဘးနားမွာ ထိုးစိုက္လာပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္သြားမလို႔လည္း
သူလိုက္ပို႔ေပးမယ္တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ ငါလည္း
မတားပဲနဲ႔ ဘာလို႔လာရပ္တာလည္းလို႔ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားသမားက
အလကားလိုက္ပို႔ေပးမယ္ တက္ပါဆိုျပီးေျပာတယ္။ ကၽြန္မလည္း အလကားဆိုျပီး ဟုိေရာက္မွ
ပိုက္ဆံအတင္းေတာင္းရင္ ဒုကၡဆိုျပီး အတင္း ျငင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကားသမားက `မင္း
ဘာပိုက္ ဆံမွေပးစရာမလိုဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္မလည္း အလုပ္ခ်ိန္
အရမ္းနီးေနတာနဲ႔ပဲ တက္လိုက္ခဲ႔ပါတယ္။



ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားသမားက သူအရင္ တက္စီ မေမာင္းခင္တုန္းကလည္း အလုပ္ကို
အျမဲေနာက္က်တတ္သူ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ကၽြန္မလိုပဲ အျမဲေျပးေနရေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္
ကၽြန္မဘ၀ ကိုသူစာနာ ေၾကာင္း လံုးစိပတ္စိ ေျပာျပေနပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒီေတာ့မွ
ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒီလိုႏိုင္ငံၾကီးေတြမွာ အလကားဆိုတာ တယ္ရွားတာကိုး။
အားလံုးနီးပါး ပိုက္ဆံ ေပးမွရတာဆိုေတာ့ ခုသူရွင္းျပမွ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ သူက
ကၽြန္မကို အလုပ္ဂိတ္ေပါက္၀ အထိ ခ်ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း သူကို ေက်းဇူးတင္ေၾကင္း
အထပ္ထပ္ေျပာမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူျပန္ျပီးေျပာတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းဟာ ဘ၀မွာ တစ္သက္လံုး
မွတ္သားေလာက္စရာပါပဲ။ မင္း ငါ့ကို ဘာမွ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုပါဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား
မင္း တတ္ႏိုင္ရင္ ငါမင္းကို ကူညီခဲ႔သလို မင္းတစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ျပန္လည္
ကူညီလိုက္ပါ။ အဲဒါဟာ ငါ့ကို ေက်းဇူးဆပ္လိုက္တာပဲတဲ့။ `pay it forward´
(လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္) ေပါ့တဲ့။ ကၽြန္မ အလုပ္သာ လုပ္ေနရတယ္ အဲဒီစကားေလးတစ္ခြန္းကို
စဥ္းစားလို႔ မဆံုးေသးဘူး။ ေအာ္... ဒီကမာၻၾကီးမွာ အဲလို လူမ်ိဳးေတြသာ
မ်ားျပားခဲ႔ရင္ ကမာၻၾကီးဟာ ဘယ္ေလာက္ ေအးခ်မ္းမလည္း။