'အမ်ိဳိဳိဳးေပ်ာက္မ္မ္မွာွာွာ စိုးိုးိုးေၾကာက္ပ္ပ္ပါလွသွသွသည'္'္

(၁ - ၁၂ - ၂၀၀၉)
(၁) ကိုလိုနီေခတ္က သီခ်င္းရဲ႕ တပိုင္းတစပါ။ အဲဒီတုန္းက (ကုလား) ကိုပဲ ေျပာတာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္က
ကုလားတပ္ကိုပဲသံုးၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ခဲ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်သံုးႏိုင္တဲ့ ကုလားအလတ္တန္းစားေတြ၊ ဓနရွင္ေတြ၊ ကုလား
လယ္သမားေတြကို လိုသေလာက္ သြင္းလာတယ္။ ေအာတိုက္ၿပီး ေခၚသြင္းလာပါတယ္။ ကုလားအလတ္တန္းစားေတြပဲ အပိုင္စီးထားတဲ့
အစိုးရဌာနႀကီးေတြ ေပၚတယ္။

ကုန္ေသးေရာင္းတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္တာကအစ ကုလားေတြခ်ည္းပဲ။ ေငြတိုးေခ်းစားတာလည္း ကုလား။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္တာ ကုလား။ လယ္ယာလုပ္သားလုပ္တာလည္း ကုလား။ လန္ျခားဆြဲတာ၊ ခ်ယ္ဂါရီတြန္းတာလည္း ကုလား။
အထက္ဗမာျပည္မွာ ေျမကြက္ႀကီးေတြ ဧကေပါင္းမ်ားစြာ 'ဂရန္' ခ်ေပးခံထားရတာလည္း ကုလားစစ္ဗိုလ္ (ေဟာင္း) ေတြပဲ။ ရန္ကုန္မွာ
ကုလားစကား နည္းနည္းမွမတတ္ရင္ ဘာမွလုပ္မရဘူး။ ကုလားၿမိဳ႕ပဲ။
တ႐ုတ္ - သူတို႔လည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မမ်ားဘူး။ တ႐ုတ္ျပည္က အဂၤလိပ္ကိုလိုနီႏိုင္ငံ မဟုတ္ေသးလို႔ပဲ။ ကိုလိုနီတပိုင္းႏိုင္ငံပဲ
ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ဗမာကလည္း တ႐ုတ္ဆိုရင္ လက္တိုမ်ိဳး၊ လက္ရွည္မ်ိဳးလို႔ပဲ သိတာ။ ကြမ္တုန္းနယ္သားနဲ႔ ဖူးက်င့္နယ္သားကို ဗမာ့နည္း
ဗမာ့ဟန္နဲ႔ ခြဲထားတာပါ။ ယူနန္နယ္သား တ႐ုတ္လည္း ရွိတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ရွမ္းျပည္နဲ႔ျမစ္ဖ်ားပိုင္းမွာပဲ ေနၾကတာ မ်ားတယ္။
အညာမွာလည္း ရွိတယ္။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ စစ္သားလည္း ကုလား။ စစ္ဗိုလ္လည္း ကုလား။ ေျမရွင္လယ္ကူလီလည္း ကုလား။ သေဘၤာဌာနမွာလည္း
ကုလား။ မီးရထားဌာနမွာလည္း ကုလား။ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာလည္း ဆရာေတြ အမ်ားစုက ကုလားပဲဆိုေတာ့ 'ကုလားေၾကာက္စိတ္'
ဗမာမွာေပၚတာ မဆန္းဘူး။
(၂) ေနာက္ေျပာဖို႔လိုတာက ကုလားက သူရဲ႕ဇာတ္စနစ္ေၾကာင့္ ဗမာနဲ႔ မေရာဘူး။ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေနတယ္။ သူတို႔ကုလားခ်င္းေတာင္
ဇာတ္စနစ္နဲ႔မို႔ တသီးတျခားေနတယ္။ တ႐ုတ္ကေတာ့ ဇာတ္စနစ္ မရွိဘူး။ ဘာသာေရးအရကလည္း ကန္႔သတ္ထားတာ မရွိဘူး။
ဘုရားတကာတ႐ုတ္၊ ေက်ာင္းတကာတ႐ုတ္ေတြ အညာနဲ႔ရွမ္းျပည္မွာ မ်ားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္ေၾကာက္စိတ္က (ႏAိBင္းယွC္ခ်က္အရ)
နည္းတယ္။ လြတ္လပ္ေရးအေရးေတာ္ပံုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး နယ္ပယ္ေတြမွာလည္း တ႐ုတ္ကျပားေတြ မ်ားတယ္။ ကုလားကေတာ့
စစ္ႀကီးအတြင္းမွာ အိႏၵိယ ျပန္ေျပးၾကတာ မ်ားတယ္။ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ေတာ္လွန္တဲ့လမ္းကို လုိက္ခဲ့ၾကကတည္းက ဗမာက
အေရွ႕ေမွ်ာ္ခ့ဲတာပ။ဲ ကုလားျပည္ႏိုင္ငံေရးန႔ဲက ေစာေစာပိုင္းကတည္းက လမ္းခခဲြ ့ဲၾကၿပီ။ ေစာေစာပိုင္းကေတာ ့ ကုလာျပည္ႏိုင္ငံေရး က ို
ဆရာတင္ခဲ့တာပဲ။
စစ္ႀကီအတြင္းမွာ အၿပီးအပိုင္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ဗမာက အဂၤလိပ္ကို အၾကမ္းဖက္ေတာ္လွန္ရသလို
ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကိုလည္း ေတာ္လွန္ခဲ့ရတယ္။ တမ်ိဳးသားလံုးကို စည္းလံုးၿပီး ေတာ္လွန္ခဲ့ရတာပါ။
ကုလားျပည္မွာကေတာ့ ၁၈၅၇ တပ္တြင္းပုန္ကန္မABႀကီး ၿပီးကတည္းက အၾကမ္းဖက္ေတာ္လွန္ေရး မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဆရာစံ
လယ္သမားသူပုန္မ်ိဳးေတာင္ သိပ္မရွိလွဘူး။ သူက တိုင္းျပည္ကလည္းႀကီး၊ ဇာတ္စနစ္ကလည္းရွိေတာ့ ျပည္လံုးကHြတ္ပုန္ကန္မAB ျဖစ္ဖို႔က
မလြယ္လွဘူး။
ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ရဲ႕ (INA) အိႏၵိယလြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္က အင္ဖားစစ္ေျမျပင္ရဲ႕ အစြန္အဖ်ားပဲေရာက္တာ။ ဗမာျပည္က
(BIA) က တျပည္လံုးေရာက္တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာလည္း ခဏေတာ့ ရတယ္။
အဓိကအက်ဆံုးက ဗမာျပည္မွာ အဂၤလိပ္ရဲ႕ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီယႏၱရားႀကီး ေက်မြပ်က္စီးသြားတာပဲ။ အိႏၵိယမွာက ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ
ယႏၱရားက စစ္ႀကီးအတြင္းမွာ ပိုၿပီးေတာင္ ေတာင့္တင္းခိုင္မာလာတယ္။ ဗမာျပည္မွာက ကိုလိုနီစစ္တပ္ ၿပိဳပ်က္တယ္။ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔
ျပန္လာေတာ့လည္း ကႏၵီစာခ်ဳပ္နဲ႔ ေစ့စပ္ၿပီး တပ္သစ္ဖြဲ႕ရတယ္။ အိႏၵိယနဲ႔ လံုးဝမတူဘူး။
(၃) လြတ္လပ္ေရးေခတ္မွာက်ေတာ့ ကုလားျပည္က အေနာက္ဘက္က ရန္သူပဲ အေလးထားရေပမယ့္ ဗမာျပည္ကေတာ့ အေရွ႕ဘက္က
ရန္ကို အဓိကထားလာရတယ္။ ခ်န္ေကရွိတ္ KMT စစ္ေျပးတပ္ကို စစ္ဆင္ေရးလုပ္ၿပီး တိုက္ရတယ္။ ဆီးတိုးဌာနခ်ဳပ္က ယိုးဒယားမွာရွိေတာ့
သူ႔ကိုလည္း အေလးဂ႐ုျပဳရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ၾကားေနႏိုင္ငံအျဖစ္ တိတိက်က်လုပ္ေတာ့ တ႐ုတ္နဲ႔က ေရႊလမ္းေငြလမ္း ေပါက္ေတာ့တာပဲ။ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္
ဆိုတဲ့စကားကို ဗမာက စတာပါ။ တ႐ုတ္က ဒါကို နင္းလိုက္တာပဲ။
ေနဝင္း အတြက္မွားတဲ့ ကာလကေတာ့ (၁၉၆၇ - ၁၉၇၀) မွာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးတင္းမာခဲ့တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။
၁၉၈၉ မွာ စစ္ေအးေခတ္ ကုန္ဆံုးေတာ့ အဆင္ေျပရာက အဆင္ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္ပါတယ္။ အခုအထိပါပဲ။
ဒါေပမ ့ဲ စစ္ေအးလနြ ္ေခတ ္ ပ်ားရည္ဆမ္းခ်ိန္က တိုေတာင္းပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္အေပၚထားတ ့ဲ အေမရိကန္န ႔ဲ မဟာမိတ္မ်ားရ႕ဲ
ေပၚလစီက သိပ္မတည္ၿငိမ္ဘူး။ သူ႔ေပၚလစီက မတည္ၿငိမ္သလို နအဖ ေပၚလစီကလည္း မတည္ၿငိမ္လွဘူး။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့
အခုဆိုရင္ လူထုထဲမွာ 'တ႐ုတ္ေၾကာက္စိတ္' က လႊမ္းလာပါတယ္။ 'လူမ်ိဳမွ လူမ်ိဳးေပ်ာက္တယ္' ဆိုတဲ့ 'ေဆာင္ပုဒ္' ကို စတာက ေနဝင္း
စစ္အုပ္စု၊ ေနာက္ေတာ့ အဆင္ေျပအဆင္ေခ်ာလာေတာ့ နဝတ/နအဖ ေခတ္မွာ အဲဒီ'ေဆာင္ပုဒ္' ကို မွိန္ထားလိုက္တယ္။ လူထုထဲမွာေတာ့
'နအဖ ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္' နဲ႔ 'တ႐ုတ္ေၾကာက္စိတ္' ေပါင္းစည္းမိသြားတယ္။ ဒါကလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
(၄) ကမၻာလႊမ္းျခံဳတ့ဲ 'ဂလိုဘယ္လ္လိုက္ေဇးရွင္း' ေခတ္မွာေတာ ့ ျပႆနာေတကြ ပိုၿပီး႐ABပ္ေထြးေတာ့မွာပါ။ 'အရင္းရွင္စီးပြားပ်က္ကပ'္
ကလည္း အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြကို 'ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားကာကြယ္ေရးဝါဒ' လုပ္ၾကဖုိ႔ တြန္းေဆာ္ေပးေနပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ပိုၿပီး ႐ABပ္႐ABပ္ေထြးေထြး
ျဖစ္လာမွာပါ။
• ဗမာျပည္ဟာ ႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ စတင္ျဖစ္ေပၚလာကတည္းက တ႐ုတ္ျပည္ဘက္က က်ဴးေက်ာ္လာမွာကိုပဲ
စိုးရိမ္ခဲ့ရတာပါ။ ကုလားျပည္ဘက္ကို လႊတ္ထားခဲ့ရတာပဲ။
• ဒါေပမဲ့ တ႐ုတ္နဲ႔ကုလားၾကားမွာပဲ ဗမာျပည္ကရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ပင္လယ္ကမ္း႐ိုးတန္း အရွည္ႀကီးလည္း ရွိတယ္။
ဒါဟာ ကမၻာ့ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိတဲ့ ဗမာျပည္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ပဲ။ ကမၻာ့လူCီးေရ အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံႀကီး ၂ ႏိုင္ငံၾကားမွာ
ရွိတယ္။ အိႏၵိယသမုဒၵယာပင္လယ္ျပင္ကို စိုးမိုးတဲ့ အင္အားစုရဲ႕ ၿခိမ္းေျခာက္မABခံရတဲ့ တိုင္းျပည္ျဖစ္တယ္။
ဒီအေနအထားဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ ဘယ္သူနဲ႔မွ မတူတဲ့ ထူးျခားခ်က္ပဲ။
ဒီထူးျခားတဲ့ အေနအထားေၾကာင့္ပဲ တ႐ုတ္ေရာ၊ ကုလားရဲ႕လက္ေအာက္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့
ဗမာျပည္ဟာ အဂၤလိပ္ရဲ႕ကိုလိုနီ ျဖစ္ရတာပဲ။ ျဖစ္တာကလည္း ခဏတျဖဳတ္မဟုတ္ဘူး။ ရာစုႏွစ္ တခုေက်ာ္
ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္ေၾကာက္စိတ္၊ ကုလားေၾကာက္စိတ္သာမက နယ္ခ်ဲ႕က်ဴးေက်ာ္လာႏိုင္မABတိုင္းကို ေၾကာက္တဲ့စိတ္ပါ
ရွိေနရတာပဲ။
မိမိတို႔တည္ေဆာက္ရမယ့္စိတ္က 'ျပည္ခ်စ္ဝါဒစိတ္ဓာတ္' ပဲ။ ဘယ္သူအထိပါးမွ မခံဘူး။ ဗမာျပည္ 'နယ္ေျမျပည့္စံုတည္တံ့မAB' ကို
ကာကြယ္မယ္ဆိုတဲ့သႏၷိဌာန္ ျပင္းထန္ရမွာပါ။
ဗမာျပည္ဟာ ကိုယ့္ဘာသာ မၿဖိဳရင္ မၿပိဳပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ မဖ်က္ရင္ မပ်က္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ တ႐ုတ္နဲ႔ကုလားၾကားမွာ
အဓြန္႔ရွည္ရွည္ ရပ္တည္လာႏိုင္ခဲ့တယ္။
ေျပာရရင္ အမ်ိဳးေပ်ာက္မွာ ေၾကာက္စရာ မရွိဘူး။ မြဲျပာက်သြားမွာကိုပဲ ေၾကာက္ရမွာပါ။
www.cpburma.org