ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာပညာတတ္မ်ား အလိုုရွိသည္

ဆရာေတြ နားေနခန္းမွာ ေရႊျမန္မာေတြတင္တဲ့ သတင္းေတြကို ဟိုကလစ္ ဒီကလစ္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အရပ္အေမာင္းက မနိမ့္မျမင့္၊ အသားအေရကလည္း ဥေရာပတိုက္သားနဲ႔မတူ၊ အာရွသားေတြရဲ့ အသားအေရ မ်ိဳးလည္းမဟုတ္တဲ့ အသက္ ၃၀ နီးပါး ခန္႔မွန္းရတဲ့ လူရြယ္တဦး CDC ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ရုံးခန္းကို ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ကို ေခၚလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ေရႊ႔ေျပာင္း အလုပ္သမား ပညာေရး အတိုင္ပင္ခံ ကိုသိန္းႏိုင္က မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။


“ ံHi! My name is Khin Myint” လို႔ မိတ္ဆက္ေတာ့ က်ေနာ္က ဒါဆိုခင္ဗ်ားက ျမန္မာလားလို႔ေမးေတာ့၊ က်ေနာ့္အေဖက ဗမာပါတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ကို က်ေနာ္တို႔က ကိုခင္ျမင့္လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။
ကိုခင္ျမင့္ဟာ သူ႔ရဲ့ေမြးဖြားရာႏိုင္ငံ ေအာ္စီမွာ ၀င္ေငြေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို ေခတၱရပ္နားၿပီး ခြင့္ေျခာက္လႏွင့္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္က ေရႊ႔ေျပာင္းအလုပ္သမားေတြရဲ့ ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာ လာသင္ေပးေနတဲ့ ဆရာတဦးျဖစ္ပါတယ္။
ရင္းႏွီးလာေတာ့ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး အေၾကာင္းေတြကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကုိခင္ျမင့္ အမွတ္မထင္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတခြန္းက က်ေနာ့္ရဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္  ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။     
“ က်ေနာ့္ အေဖက ဗမာဆိုေတာ့ ျမန္မာေတြကို ကူညီဖို႔ က်ေနာ့္မွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္” တဲ့ဗ်ာ။ ဗမာစကား တခြန္းတေလေတာင္ မတတ္တဲ့ ကိုခင္ျမင့္ က သူ႔မွာတာ၀န္ရွိပါတယ္လို႔ ေျပာတာကိုက သူ႔တို႔ႏိုင္ငံ ပညာေရးစနစ္က သင္ေပးလိုက္တဲ့ Good Citizen ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကို ေျပာတာလို႔ထင္မိပါတယ္။
လူသားတေယာက္အေနဲ႔ ကမၻာေျမက လူသားအခ်ိဳ႔ေတြရဲ့ ဒုကၡေတြကို မွ်ေ၀ခံစား နိုင္ေအာင္ သူတို႔ပညာေရး စနစ္က သင္ေပးခဲ့တာလားလို႔ေတြး မိတယ္။ “တာ၀န္” ဆိုတဲ့စကားလုံးကို ျမန္မာ့ အတိုက္အခံ ေတြၾကားထဲမွာ ေဖာေဖာသီသီ ေျပာဆိုေၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုခင္ျမင့္ ေျပာတဲ့ တာ၀န္နဲ႔ တူညီသလို ထင္ေပမယ့္ ကြဲမယ္ထင္တယ္။
ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ကို ေရာက္လာကတည္းက Burma Volunteer Program နဲ႔ရင္းႏႈီးေနခဲ့ပါတယ္။ ပညာ တစ္ပိုင္းတစနဲ႔ အမိေျမကို ေက်ာခိုင္းလာၾကတဲ့ သူေတြကို ပညာေရးအရ တတ္နိုင္သေလာက္ ကူညီေနတဲ့ အဖြဲ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြရဲ့ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးႏွင့္ သတင္းမီဒီယာ အဖြဲ႔ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္မွာ ကမၻာတ၀ွမ္းက ေစတနာ့ ၀န္ထမ္း လုပ္အားေပးေတြနဲ႔ခ်ိတ္ဆက္ ကူညီေနတဲ့ အဖြဲ႔ျဖစ္ပါတယ္။
ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ တေလွ်ာက္ ငွက္ဖ်ားေတြ ထူေျပာတဲ့ တဖက္ကမ္းက ျမန္မာ့ေတာေတာင္ေတြထဲမွာလည္း ႏိုင္ငံျခားသား ေစတနာ့ ၀န္ထမ္းေတြ အမ်ားအျပားကုိေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမတၱာတရား ထြန္းကားရာေျမ ကေရႊျမန္မာေတြကိုေတာ့ ေတြ႔ရခဲလွပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေတြ တခ်ိန္က လက္ရည္တျပင္တည္း စားခဲ့ၾကတဲ့ မိေဆြေတြ အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရး အေျပာင္းအလဲမွာ တတိယ ႏိုင္ငံေတြကို ထြက္ခဲ့ၾကသူေတြရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ၾကားရသေလာက္ ေဖာက္သည္ ခ်ျပတတ္ၾကပါတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ေဒသက တိတိယ ႏိုင္ငံကို ထြက္ခြာခဲ့ၾကသူေတြ အခုဆို သိန္းဂဏန္းႀကီး ေတာင္ရွိ ေနပါၿပီ။
အခ်ိဳ႔မိတ္ေဆြေတြဆို လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္လို႔ ၊ ဘြဲ႔ဒီဂရီေတြနဲ႔ ႀကီးပြားၾကတာကိုလည္း မၾကာမၾကာ ၾကားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒုကၡေတြပင္လယ္ေ၀ေနၾကတဲ့ တခ်ိန္က သူ႔တို႔ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတဲ့ ေနရာေတြကို ျပန္လာၿပီး ကူညီေနတာ မေတြ႔ရသေလာက္ပါပဲ။
တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ေတြက ကိုယ္ေတြ႔ခံစားခဲ့ရသူေတြပါ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ညီအကို တိုင္းရင္းသားေတြကို လာကူညီေနတဲ့ သူေတြက က်ေနာ္တို႔နဲ႔ သမိုင္းအရေရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈအရပါ ပါတ္သတ္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္တြင္းမွာ စစ္အုပ္စုေတြ အဏာယူထားဆဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ မရရင္ ထိုင္း၊ တရုတ္၊ အိႏၵယ ျမန္မာနယ္စပ္မွာ သိန္းသန္းခ်ီ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြကေကာ အမိျမန္မာျပည္သားေတြ မဟုတ္ေပဘူးလား။
သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ ေရႊျမန္မာေတြေကာ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာနယ္စပ္ တေလွ်ာက္က ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြကို မ်က္ႏွာလြဲလုပ္ေနၾကတာလဲ။
တေန႔က အေမရိကားမွာေရာက္ေနတဲ့ ဒါရုိက္တာ၊ စာေရးစာဆရာ ခ်ိဳတူးဆီက ျဖန္႔ေ၀တဲ့စာကို ေဖ့စ္ဘုတ္ ထဲေတြ႔ရပါတယ္။ ႏို႔ဘိုး ဒုကၡသည္စခန္းက ေက်ာင္းေတြမွာ အကူအညီလိုေနတဲ့ အေၾကာင္းဖတ္ရပါတယ္။ ဒီစာေလးကို ဖတ္ၿပီး က်ေနာ့္ရဲ့ စိတ္ထဲ ေ၀ခြဲမရတဲ့ခံစားမႈေတြ ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္က တတိယႏိုင္ငံေတြကို ထြက္ခြာခြင့္ ေလ်ာက္ခဲ့တဲ့ လူေပါင္း ( တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစုံ ၂၀၈၆) ေယာက္ရွိပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာဆိုရင္ ဒီစခန္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လူေပါင္း ( ၁၈၀၀) ေလာက္ တတိယႏိုင္ငံေတြကို ထြက္ခြာခြင့္ ရရွိခဲ့ၾကပါတယ္။
အခ်ိဳ႕သူေတြဆို အဲဒီနို႔ဘိုး အထက္တန္းေက်ာင္း ျဖစ္ေျမာက္ေရးေကာ္မတိမွာ တာ၀န္ခံလုပ္ခဲ့သူေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ႏို႔ဘိုးဒုကၡသည္ စခန္းက က်န္ေနတဲ့ လူေတြသိပါတယ္။ တတိယနိုင္ငံကို ထြက္ခြာခဲ့တဲ့ လူေပါင္း ၁၈၀၀ ေလာက္က ႏို႔ဘိုးဒုကၡသည္ စခန္းက အထက္တန္းေက်ာင္းေလး မွာတက္ေနတဲ့ (ေက်ာင္းသား ၃၀၀) ေလာက္ကိုေတာင္ တာ၀န္မယူနိုင္တဲ့ ေရႊျမန္မာ ေတြပါလားလို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါတယ္။
ဒုကၡသည္ စခန္းက အထက္တန္းေက်ာင္း ဆိုတာ တလကို ေဒၚလာ ေထာင္ခ်ီ ကုန္က်တဲ့ ေနရာေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလး တေယာက္ရဲ့ တလ ကုန္က်စရိတ္က ဘတ္ေငြ တစ္ရာမရွိတဲ့ ေနရာေလးပါ။ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျမန္မာ (ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့) ေတြရဲ့ စိတ္ေနသေဘာထား ကိုျပန္လည္ ျပဳျပင္သင့္ၿပီလို႔ ယူဆမိတယ္။
ဒီေနရာမွာ ကိုခင္ျမင့္လို ေဒၚလာ ေထာင္ခ်ီရတဲ့ အလုပ္ကို ေျခာက္လေလာက္ စြန္႔ခြာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ့ ႏွလုံးသားကို က်ေနာ္ရဲ့ ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ ေရႊျမန္မာေတြ ဘယ္လိုျမင္လဲေတာ့ မသိ။ အရူးလို႔ပဲ ျမင္ေလလား၊ ငေပါလို႔ဘဲ ေတြးမလား မေျပာတတ္။
ဒါေပမယ့္ ဥေရာပ သားေတြက သူတို႔ရဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းကို တလြဲစပင္ေကာက္ ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးဂုဏ္၊ ဇာတိဂုဏ္နဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ လူလူခ်င္းစာနာ ေထာက္ထား ညွာတာရမယ္ ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ ယဥ္ေက်းမႈကို တည္ေဆာက္ခဲ့တာ ဆုိရင္ က်ေနာ္တို႔ ေရႊ ျမန္မာေတြ ျငင္းနိုင္မလား။
ဆရာခင္ျမင့္က CDC ေက်ာင္းက Grade 11A, B, Grade 12A,B,C အတန္းေတြအျပင္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕နဲ႔ အနီးတ၀ိုက္က ေက်ာင္းေတြမွာပါ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးတယ္။ ဆရာခင္ျမင့္ဟာ ၾသစေၾတလ်  တကၠသိုလ္တခုကေန အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားေရးနဲ႔ ဘြဲ႔လြန္ရွိထားသူျဖစ္ၿပီး၊ ၀ါရင့္ ဆရာတဦးျဖစ္ပါတယ္။
တခါတေလမွာ ေရႊ႔႕ေျပာင္းကေလးေတြရဲ့ မတူညီတဲ့ ပညာေရးေနာက္ခံ၊ မတူညီတဲ့ မိသားစုေနာက္ခံက ဆရာေတြရဲ့ သင္ၾကားေရးမွာပါ သက္ေရာက္မႈရွိေနပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေလးေတြက မိသားစုလိုက္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ ေျပာင္းလာၾကတဲ့သူေတြ၊ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက စစ္ပြဲေတြေၾကာင့္ မိဘႏွစ္ပါးလုံးမရွိေတာ့တဲ့ ကေလးေတြ၊ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြက ေတာ္လွန္ေရးမိသားစုက ဆင္းသက္လာတဲ့ကေလးေတြ စတဲ့မတူညီတဲ့ ေနာက္ခံကေနလာၾကေတာ့ ပညာအရည္အခ်င္းကလည္း မတူၾကပါဘူး။
ေက်ာင္း အတိုင္ပင္ခံ တဦးရဲ့ ေျပာစကားအရ ဆိုရင္ အခ်ိဳ႕ကေလးေတြက စိတ္က်န္းမာေရး ေဆးရုံကို ပို႔ထားသင့္တဲ့ ကေလးေတြပါတဲ့။ ဒိစကားေတြကို ၾကားၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
သင္ၾကားေရးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဆရာခင္ျမင့္က “အဂၤလိပ္စာ အရည္အခ်င္း အားနည္းတဲ့ ကေလးေတြကို မိခင္ဘာသာစကားတတ္တဲ့ ဆရာေတြ သင္တာ ပိုထိေရာက္ပါတယ္” လို႔ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဆရာခင္ျမင့္ကေတာ့ သူရဲ့လုပ္အားေပး ေျခာက္လဆိုတာ ဘ၀အတြက္ တန္ဘိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အေတြ႔အႀကဳံ ျဖစ္သလို၊ ဒီလိုကေလးေတြကို ကူညီရတဲ့ အတြက္ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈလည္း ရခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္လက ေစတနာ့၀န္ထမ္း လာလုပ္တဲ့ ေတာင္အာဖရိကသူ Igrid ကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္ေတြလည္း လာသင္ေပးအုံးမယ္ လို႔ကေလးေတြကိုေရာ ဆရာေတြကိုပါ ျပန္သြားခါနီး တဖြဖြ ေျပာဆိုသြားပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္က ေျပာင္းလဲေနခ်ိန္၊ ဒီမိုကေရစီ လမ္းမေပၚတက္ဖို႔ အားျပင္ေနခ်ိန္မွာ ေျမဇာပင္ ျဖစ္ခံေနရတဲ့ ကေလးေတြရဲ့ အနာဂါတ္အတြက္ ျပည္ပႏိုင္ငံေတြကို ေရာက္ေနၿပီး ပညာသင္ယူေနတဲ့၊ ပညာသင္ယူၿပီးတဲ့သူေတြက ပိုကူညီသင့္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ ညေနအလုပ္က အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အင္တာနက္ေပၚ တက္ၿပီးဆရာလုပ္၊ သိအိုရီေတြထုတ္ျပ၊ အင္တာနက္ေပၚမွာ တဦးအေပၚတဦး  တိုက္ခိုက္ေရး သားေနမယ့္အစား မိမိကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေျမဇာပင္တို႔ရဲ့ ဘ၀ကို ျပန္လည္ကူညီသင့္တယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။
တေလာက ေဆးေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ အေမရိကန္ ေက်ာင္းသူတေယာက္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္က ကေလးေတြအတြက္ အားကစားပစၥည္းေတြ ကူညီေနတဲ့ အဖြဲ႔တခုမွာ လုပ္အားလာေပးတာကိုေတြ႔ရတယ္။ အသက္က ၂၀-၂၁ ၀န္းက်င္၊ သစ္လုံးေတြမၿပီး၊ တူေတြလႊေတြကိုင္ၿပီး ကေလးအားကစားကြင္း ေဆာက္တာကို ကူညီေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ့ လူေတြ အေပၚမွာထားတဲ့ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈကို ခန္႔မွန္းလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြေလာက္ အမ်ိဳးကိုခ်စ္တာ ဘယ္လူမ်ိဳးမွ လိုက္မမွီဘူးဆိုတဲ့ လူႀကီးသူမေတြရဲ့ စကားကို ရာဇ၀င္ထဲမွာဘဲ ထားခဲ့ေတာ့မွာလား။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိုဳးကိုခ်စ္တယ္ ဆိုတာကိုေကာ ဘာေတြနဲ႔ သက္ေသျပၾကမလဲ။ ယဥ္ေက်းမႈအရ၊ သမိုင္းေနာက္ခံအရ မတူတဲ့ လူေတြက လာကူညီတာကိုပဲ ထိုင္းၿပီးၾကည့္ေနၾကေတာ့မွာလား။
က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ိဳးေတြရဲ့ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ျမင့္ပါတယ္လို႔ ေျပာေနမယ့္အစား တကယ့္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ သမိုင္းက က်ေနာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ပခုံးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ တာ၀န္ကို ရင္ထဲ ႏွလုံးထဲက ယူၿပီး တိုင္းျပည္ တည္ေဆာက္ေရးမွာ ပါ၀င္သင့္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ။
ေမာင္ရမၼာ
http://www.maukkha.org/index.php/interview-maukkha/opinion-maukkha/1736-maukkha-education-reform-for-myanmar