အေတြးအျမင္ (စာစဥ္-အမွတ္ -၁၆၁၊ ၂၀၀၃ မတ္လ)

ေဖာင္စီးလူခုႏွစ္မ်ိဳး

လူသားသည္ ဘဝကို က်င္လည္ရျခင္းမွာ အဆံုးအစမရွိေသာ သမုဒၵရာျပင္က်ယ္တြင္ ေမ်ာေနသည့္ ေဖာင္ေပၚ၌ လိုက္ပါေနျခင္းႏွင့္ တူသည္ဟူေသာ ဒႆနအျမင္တစ္မ်ိဳးရွိသည္။

ကြဲျပားျခားနားေသာ လူတို႔၏ စရုိက္မ်ားသည္ ေဖာင္ေပၚ၌ ပါရွိေသာ လူခုနစ္မ်ိဳးႏွင့္တူသည္။ ဘဝ၏ ေကာင္းရာမွန္သမွ်သည္ ဒုကၡကို ျမွဴဆြယ္ျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု ေတြးေနေသာ အဆိုးျမင္ဝါဒီလည္း တစ္ ေယာက္။ ယေန႔ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ခံစားပါဟု ဆိုေသာ အတၱဗဟိုျပဳဝါဒီလည္း တစ္ေယာက္။ (သူသည္ ေဖာင္ေပၚတြင္ ဇိမ္အက်ဆံုး ေနရာကို ရရွိရန္ တတ္နိုင္သေရြ႕အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားသည္။)

ေရွ႕မွာ ေရႊကမၻာႀကီးရွိသည္။ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းထဲမွာ ေရႊကမၻာႀကီးကို ေတြ႔ေတာ့မည္ဟု အၿမဲတမ္း လွမ္း ၾကည့္ေနေသာ အေကာင္းျမင္ဝါဒီလည္းတစ္ေယာက္။ ခရီးစဥ္မွတ္တမ္းကို ေရးသားရန္ အခ်ိန္ရေနေသာ အကဲခတ္သမားလည္းတစ္ေယာက္။(သူသည္ ပင္လယ္လႈိင္း၊ ေဖာင္နွင့္ ခရီးသြားေဖာ္တို႔၏ အေျခအေနတို႔ကို မွတ္တမ္းတင္ၿပီး အကဲခတ္ေနတတ္သည္။

 

မိမိကိုယ္က်ိဳးကိုမငဲ့ဘဲ ေဖာင္ေပၚရွိ အျခားသူတို႔အား ကူညီရန္ စိတ္ထားရွိသူ ပရဟိတဝါဒီလည္း တစ္ေယာက္။ ဘာကိုမွ လိုခ်င္ျခင္းလည္း မရွိ၊ ခရီးဆံုးလွ်င္ ေဖာင္ေပၚမွ ခုခ်ရန္ကိုလည္း ျငင္းဆိုကာ ဇြဲနပဲႏွင့္ ေပေတခံေနသူ(နကမၸတိဝါဒီလည္းတစ္ေယက္။)

ေနာက္ဆံုးလူမွာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္။ ဘာကိုဘာမွ် မသိ။ အားကုန္ ရုန္းကန္တြန္းထိုးေနသည္။ သူအသံကို ေဖာင္တစ္ခုလံုးၾကားေနရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အားလံုးေျဖရွင္းၿပီးသြားလိမ့္မည္။ အိမ္မက္ဆိုးေတြ ျပယ္သြားလိမ့္မည္။ စိမ္းလမ္းေနေသာ ကုန္းေျမသည္ ေပၚလာလိမ့္မည္ဟု ကေလးကယံုၾကည္သည္။

ေဖာင္ေပၚရွိ လူခုနစ္မ်ိဳးစလံုးအတြက ေသခ်ာေသာ ပန္းတိုင္မွာ တစ္ခုတည္းရွိသည္။ ေသျခင္းတရား ျဖစ္သည္။ ေသျခင္းတစ္ရား၏ ဟိုဘက္၌ ဘာရွိသည္ကို မည္သူမွ်မသိ။ လတ္တေလာ အေနအထားတြင္ အသက္ကယ္ အက်ၤ ီျဖင့္ ေရကူးသင္ရျခင္းႏွင့္ အသက္ကယ္အက်ၤ ီမပါဘဲ ေရကူးသင္ရျခင္းကြာျခားသကဲ့သို႔ လူဘဝ၏ လုိအပ္ခ်က္မ်ား ျပည့္စံုမႈရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းတို႔က သာယာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ႏွင့္ ေၾကာင့္ၾကေတာင့္တရျခင္းတို႔ ကို ျပဌာန္းေလသည္။ အသက္ကယ္အက်ၤ ီ မပါဘဲ ေရကန္ထဲတြန္းခ်ခံရသူသည္ လက္တန္ရွိရာဘက္သို႔ ေၾကက္အားလန္႔အားႏွင့္ ကူးခတ္ၿပီး လက္တန္းကို မလႊတ္ဘဲ ဆုတ္ကိုင္ထားလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ဤကား သဘာဝက်ေသာ လူ႔ဗီဇပင္ျဖစ္သည္။

ေသျခင္းတရားသည္ သူေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာပါေစ။ သို႔ရာတြင္ လူသည္ အသက္ ကယ္အက်ၤ ီမပါဘဲ ေရကူးမသင္ခ်က္သကဲ့သို႔ပင္ တရားဆီသို႔ လက္ခ်ည္းသက္သက္ မသြားလိုၾကေခ်။ ျပင္ဆင္မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုၿပီးခ်ိန္တြင္ လူသည္ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ဝံ့မည္သာ ျဖစ္ေပသည္။(စာစဥ္-၁၆၁၊ ၂၀၀၃ မတ္လ)