တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရား (ေဆာင္းပါးရွင္ အရွင္ဥကၠ႒)

တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရား (ေဆာင္းပါးရွင္ အရွင္ဥကၠ႒)

တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရား

(ေဆာင္းပါးရွင္ အရွင္ဥကၠ႒)

စာေရးသူ စာသင္တိုက္ၾကီးတစ္ခုတြင္ ပရိယတၱိစာေပမ်ားကို သင္ၾကားစဥ္အခါက တာ၀န္ႏွင့္ ၀တၱရား ဆိုသည့္ စကားႏွစ္လံုး၏ ျခားနားခ်က္ကို တိိုက္အုပ္ဆရာေတာ္ၾကီးထံမွ ယခုကဲ့သို႔ မွတ္သားခဲ့ဖူးသည္။ တာ၀န္ ဆိုသည္ကို တာ ႏွင့္ ၀န္ ဟူ၍ ႏွစ္ပုဒ္ခြဲျပီး တာ ဆိုသည္မွာ ေပးအပ္သည့္ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ကိုလုပ္ရမည္ဟူသည့္ ကန္႔သတ္ခ်က္ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ျပီး၊ ၀န္ ဆိုသည္မွာ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ၀တၱရား ဆိုသည္မွာ မိမိလုပ္လိုသည့္ ဆႏၵမရွိလွ်င္ မလုပ္ပဲေနလို႔ရသည့္ သေဘာေဆာင္ေလသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ အဖြဲ႔စည္းတစ္ခုအတြင္း ရာထူးေနရာ ေပးအပ္ခံထားရ၍ျဖစ္ေစ၊ နည္းလမ္းတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ မိမိကိုယ္တိုင္က ရာထူးေနရာရယူထား၍ျဖစ္ေစ ယင္းအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ မိမိပတ္၀န္က်င္ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေရးအတြက္ ၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ၀ါသနာပါသည္ျဖစ္ေစ မပါသည္ျဖစ္ေစ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ရွိေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ ရာထူးနဲ႔ တာ၀န္ကို ရယူထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပါဠိစာေပမ်ားတြင္ အာဂေတာ စ ဘာေရာ အ၀ႆံ ၀ဟိတေဗၺာ၊ က်ေရာက္လာသည့္ တာ၀န္၊ ေပးအပ္လာသည့္တာ၀န္ကို မုခ်ထမ္းေဆာင္ရမည္ ဟုပါရွိသည္။ အကယ္၍ မထမ္းေဆာင္လိုလွ်င္ သို႔တည္းမဟုတ္ မိမိ၏ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ မကိုက္ညီလွ်င္ တာ၀န္ကို အစကတည္းမွ မယူရန္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေတမိမင္းသားေလးသည္ ရွင္ဘုရင္မျဖစ္လိုသျဖင့္ ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ ကာလပတ္လံုး ဆြံ႕အ ဟန္ေဆာင္ကာ ေနခဲ့ျပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ေတာထြက္သြားခဲ့သည္။ 

ျပီးခဲ့သည့္ လအတြင္းက အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ေရာက္ရွိေနၾကသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃာ့မဟာနာယကဥကၠ႒ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီး အပါအ၀င္ အဖြဲ႔၀င္ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားထံသို႔ အေမရိကေရာက္ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းအခ်ိဳ႕မွ တိုင္းျပည္ ေအးခ်မ္းသာယာေရး၊ တရားမ၀င္ ဖမ္းဆီးခ်ဴပ္ေႏွာင္ျခင္း ခံထားၾကရသည့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား လြတ္ေျမာက္ေစေရးတို႔အတြက္ သက္ဆိုင္သူတို႔အား ေမတၱာရပ္ခံေပးေရး ပန္ၾကားလႊာ ဆက္ကပ္ခဲ့ၾကသည့္ ကိစၥမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္၍ အခ်ိဳ႕ကလည္း လုပ္သင့္သည္၊ အခ်ိဳ႕ကလည္း မလုပ္သင့္၊ အခ်ိဳ႕မ်ားၾကေတာ့လည္း သာသနာအတြက္ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံအတြက္ျဖစ္ေစ အားသန္ရာကိုသာ လုပ္သင့္သည္၊ ၀ါသနာအေလ့အလာ နည္းတ့ဲေနရာမွာ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ မတိုက္တြန္းသင့္၊ သမိုင္းပညာ႐ွင္ႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းကို ႏိုင္ငံေရးပါတီေထာင္ျပီး ဒီမိုကေရစီ ရေအာင္ လႈပ္႐ွားေပးေရး ေမတၱာရပ္ခံဖို႔ မသင့္ပံု စသည္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေ၀ဖန္ေထာက္ျပကာ ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။ မွန္ပါသည္၊ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားၾကသလို ၀ါသနာအေလ့ေတြကလည္း ကြဲျပားၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ထုိေၾကာင့္ သမိုင္းပညာ႐ွင္ႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းအေနျဖင့္ မိမိစိတ္မ၀င္စားသည့္၊ ၀ါသနာမပါသည့္၊ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရေသာ္ မိမိစိတ္အားမသန္သည့္ ကိစၥရပ္တြင္ တာ၀န္မယူခဲ့ျခင္း၊ အမ်ားကလည္း မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ေပးပါရန္ မတိုက္တြန္းခဲ့ၾကျခင္းတို႔သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ယင္းအတြက္ မည္သို႔မွ် ေစာဒကတက္ေနဖြယ္ မလိုအပ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ဗန္းေမာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးစသည့္ သံဃာ့မဟာနာယက ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားသည္ ျမန္မာျပည္ ရဟန္းသံဃာထုအတြင္း ဓမၼ၀ိနယလမ္းေၾကာင္းမ်ားအတိုင္း က်င့္ေဆာင္ေစႏိုင္ေရး၊ သာသနာေတာ္ၾကီး စည္ပင္ျပန္႔ပြါးေရး၊ သာသနာနဲ႔ သံဃာထုအေပၚ က်ေရာက္လာမည့္ အႏၱရာယ္မ်ားကို တားဆီးကာကြယ္ေပးေရး အစရွိသည္တို႔အတြက္ တာ၀န္ ေပးအပ္ထားျခင္းခံၾကရသလို ထမ္းေဆာင္ရန္ တာ၀န္ယူထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ဤေနရာတြင္ တာ၀န္မဟုတ္ပဲ ၀တၱရားအရသာျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကို ႏိုင္ငံေရးပါတီေထာင္ၿပီး ဒီမိုကေရစီရေအာင္ လႈပ္႐ွားေပးရန္ တိုက္တြန္းဖို႔ မသင့္ေတာ္သလို ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားထံ အေမရိကေရာက္ သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းအခ်ိဳ႕၏ အစိုးရထံ ေမတၱာရပ္ခံေပးေရး ပန္ၾကားလႊာ ဆက္ကပ္ခဲ့ၾကသည့္ကိစၥ မသင့္ေတာ္ဟူသည့္ အဆိုျပဳလႊာကို နားလည္ေပးၾကရေပလိမ့္မည္။ 

မိမိိကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာ၊ မိမိတို႔ေပါက္ဖြားရာ ႏိုင္ငံေဒသ တိုးတက္ေကာင္းမြန္မႈ စသည့္ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ မိမိကိုလည္း တာ၀န္ေပးအပ္မထား၊ မိမိကလည္း တာ၀န္ယူမထားပါဟုဆိုကာ အရာရာကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားသင့္ၾကေပ။ “တာ၀န္သိသူမွာ တာ၀န္ရွိသည္” မိမိတို႔ဘာသာ သာသနာႏွင့္ ေမြးဖြားရာႏိုင္ငံေဒသ၏ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က မိမိကို တာ၀န္ေပးအပ္ထားသည္ မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘာသာ၀င္တိုင္း၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္းတြင္ ကိုယ္စီ၀တၱရားရွိၾကေပသည္။ “အကတၱဗၺံ ကရဏံ ၀ိယ၊ ကတၱဗၺာကရဏံ ေဒါေသာ ေဟာတိ” မျပဳလုပ္သင့္သည္ကို လုပ္ေဆာင္မိျခင္းေၾကာင့္သာ အျပစ္သင့္ေရာက္ႏိုင္သည္ မဟုတ္ပဲ၊ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္သည့္ အရာကို မလုပ္ေဆာင္ျခင္းမွာလည္း အျပစ္ပင္ျဖစ္သည္။

နာယကဂုဏ္ ၆-ပါး၊ မင္းက်င့္တရား ၁၀-ပါး၊ သဂၤဟတရား ၄-ပါး၊ အပရိဟာနိယတရား ၇-ပါး၊ ရာဇဂုဏ္ ၈-ပါး၊ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္လာ က်င့္၀တ္မ်ား စသည္တို႔သည္ အခြင့္အာဏာရွိသူတို႔ အပါအ၀င္ ပတ္၀န္က်င္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေနၾကသူအားလံုးအတြက္ က်င့္သံုးလိုက္နာရမည့္ ၀တၱရားက်င့္၀တ္မ်ားျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔သည္ က်ဴးလြန္မိ၍ ကုစားရမည့္ ျပစ္မႈမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ၀တၱရားရွိသူတို႔ ယင္း၀တၱရားမ်ားကို လိုက္နာရန္ ပ်က္ကြက္မႈေၾကာင့္ ေတြ႔ၾကဳံခံစားရမည့္ ေနာက္ဆက္တြဲ မေကာင္းက်ိဳး မေကာင္းျပစ္မ်ားျဖစ္သည္။ 

သာသနာေတာ္ႏွစ္-၅၀၀ ေက်ာ္မွစ၍ ဗုဒၶပြင့္ေတာ္မူရာ၊ ဗုဒၶဘာသာေပၚထြန္းရာ အိႏၵိယေျမေပၚတြင္ ရဟန္းေကာင္းမ်ား ရွားပါးလာေနျပီး ယင္းေျမေပၚမွ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ၾကီး ပ်က္သုဥ္းစျပဳေနခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားအတြင္း မိမိတို႔တရားကိုသာ မိမိတို႔ဘာသာ က်င့္ျပီး အရာရာကို လ်စ္လ်ဴရႈထားတတ္သည့္ အားနည္းခ်က္ႏွင့္ ယင္းအခ်ိန္က မိစၦာဒိ႒ိ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ အလိုက္သင့္ ေပါင္းသင္းကာ မိမိတို႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခြင့္ရ ရဟန္းဆိုးတို႔၏ ၾကီးထြားလာမႈ တို႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

လူ၏စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌ ေမြ႔ေလ်ာ္တတ္သည္ အားေလ်ာ္စြာ ရဟန္းေကာင္းတို႔ဖက္မွ လူျပိန္းအမ်ားစုကို အခ်ိန္မွီ ဆြဲေဆာင္ စည္းရံုးႏိုင္ေရးမွာ လြယ္ကူသည့္အရာမဟုတ္ေပ။ ထို႔အျပင္ အရာရာကို လ်စ္လ်ဴရႈမႈ လြန္ကဲျခင္း၏ ရလာဒ္အားျဖင့္ ဗုဒၶ၀ါဒသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ လူမႈေရး ယဥ္ေက်းမႈအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေအာင္ မထိုးေဖာက္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ကိုယ္ပိုင္ယဥ္ေက်းမႈျဖင့္ လူအမ်ားကို ထိမ္းမထားႏိုင္ျခင္း၊ လြန္းမိုး၍ မထားႏိုင္ျခင္းသည္ ဘာသာအယူ၀ါဒတစ္ခု လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ေပ်ာက္ကြယ္ရျခင္း၏ အေျခခံအေၾကာင္းရင္း တစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားက လုပ္ေဆာင္ရမည့္ တာ၀န္ကို မလုပ္ေဆာင္ၾကပဲ တာ၀န္မဲ့ေနၾကပါလွ်င္၊ ၀တၱရားရွိသူမ်ားကလည္း အရာရာကို လ်စ္လ်ဴရႈျပီး ၀တၱရားမဲ့ေနၾကပါလွ်င္ ျမန္မာျပည္ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ ၄င္း၏ ယဥ္ေက်းမႈသည္ ေရွတန္းမေရာက္ပဲ မၾကာမွီကာလအတြင္း တိမ္ျမဳတ္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေပလိမ့္မည္။

အရွင္ဥကၠ႒

ေဆာင္းပါး ေပးပို႔ေပးတဲ့ ဆရာေတာ္ အရွင္ဥကၠ႒အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္..။ 

ကၽြန္ေတာ္ အထူးေလးစားၾကည္ညိဳရတဲ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးမွ ျပီးခဲ့တဲ့ ဧျပီလက  ယခင့္ယခင္ သံဃာ့မဟာနာယက ဥကၠ႒ မ်ားႏွင့္မတူပဲ ယခုအရပ္သား အစိုးရလို႔ ေခၚဆိုေနတဲ့ အဖြဲ႔မွ (ဒု) သမၼတ ႏွင့္ဝန္ၾကီးမ်ားအား မည္သို႔မည္ပံု ေခၚယူ သတိေပးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ျပီးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ခုႏွစ္က တိုက်ိဳမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒုလႅဘရဟန္းခံစဥ္က ဆရာေတာ္ၾကီးမွ ဥပစ်ာယ္ဆရာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ျပီး အနီးကပ္ေနထိုင္ခြင့္ရခ်ိန္မွာ သိရွိခြင့့္ရခဲ့တဲ့ ရိုးသားျဖဴစင္တဲ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး အေၾကာင္းနဲ႔ တျခား သိခြင့္ရထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ားအား အမ်ားသိေအာင္ ေဖာ္ျပေပးပါမယ္...။