အရင္ရႇင္းရမႇာက အရင္းရႇင္မဟုတ္ ကပ္ပါးေကာင္ေတြပါ

ဇာဂနာလြတ္ေျမာက္ေရး လႈ႔ံေဆာ္ခ့ဲေသာ လူထုစိန္၀င္း (ဓာတ္ပုံ - James Mackay)

.

လူထုစိန္၀င္း

(http://www.weeklyeleven.com တြင္ ေအာက္တုိဘာ ၂၃ ရက္ေန႔က ေဖာ္ျပခ့ဲျပီးျဖစ္သည္။)
ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ သည္းခံႏုိင္လြန္းတာနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ တိုးတက္သင့္သေလာက္ တုိးတက္မလာဘဲ ေနာက္က်န္ေနရစ္တာဟာ ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာတရားနဲ႔မ်ား သက္ဆုိင္ေနမလား ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ႏိုင္ငံျခားသား သတင္းသမားေတြ၊ စာေရးဆရာ ေတြနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါတိုင္း အေမးခံရေလ့ရႇိတယ္။

ပါ၀င္စြက္ဖက္မႈမရႇိတဲ့ဘာသာ

ျမန္မာလူမ်ဳိး ပညာတတ္လူငယ္တခ်ဳိ႕လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ဒီလို ေမးတတ္တယ္။ဗုဒၶဘာသာက ဘယ္အရာမဆို မိမိျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကံအေလ်ာက္ျဖစ္ရတယ္လို႔ဆိုတဲ့အတြက္ ႀကိဳးစားသင့္သေလာက္ မႀကိဳးစားၾကဘဲ ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘာမႇမဆိုင္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဟာ 'ဃရာ၀ါသ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္ႏိႈက္' ဆိုတဲ့အတိုင္း ႐ႈပ္ေထြးေပြလီလႇတဲ့ လူ႔ေလာကရဲ႕ ေလာကီကိစၥေတြထဲ ပါ၀င္ စြက္ဖက္ျခင္း လံုး၀မရႇိတဲ့ ဘာသာျဖစ္တယ္။ ကေလးေမြးဖြားတဲ့ကိစၥမႇာ မပါသလို၊ မဂၤလာေဆာင္ကိစၥမႇာလည္း ၀င္မပါဘူး။ ကြာရႇင္းျပတ္စဲကိစၥမႇာလည္း ၀င္မပါဘူး။ လူေသတဲ့အခါ ဘုန္းႀကီး ပင့္ၿပီး 'သရဏဂံု' တင္ၾကတာလည္း ဗုဒၶဘာသာက သတ္မႇတ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ လူေတြက ဆႏၵရႇိၾကလို႔ လိုက္လုပ္ေပးတာသာျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာက ေသမႇ သရဏဂံုတင္ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ရႇင္ ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး၊ အခါမလပ္ သရဏဂံုသံုးပါး ေဆာက္တည္ေနဖို႔သာ ဆံုးမတာျဖစ္တယ္။ တင္လို႔ဘာမႇမထူးသလို မတင္လို႔လည္း ဘာမႇမျဖစ္ဘူး။

အမ်ဳိးသမီးေတြ ဓားဆြဲထၾက
သည္းခံစိတ္ရႇိတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥမႇာလည္း အမ်ားထင္ၾကသလို တျခားလူမ်ဳိးေတြထက္ ထူးထူးျခားျခားႀကီး ပိုေနတယ္လို႔ မထင္ပါဘူး။ တျခားလူေတြရဲ႕သည္းခံႏိုင္မႈမႇာ အတိုင္းအတာရႇိသလို ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြမႇာလည္း အတိုင္းအတာရႇိတာပါပဲ။ သည္းခံႏုိင္မႈရဲ႕ အျမင့္ဆံုးအတိုင္းအတာက ေက်ာ္လြန္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေတြေတာင္ ဓားဆြဲၿပီး ထတတ္ၾကတယ္။နယ္ခ်ဲ႕စစ္တပ္ေတြ မႏၲေလးကိုသိမ္းၿပီးေနာက္ အညာေက်းလက္ ေဒသေတြကို ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေရးအတြက္ဆိုၿပီး ခုခံတုိက္ခိုက္သူရႇိတဲ့ေက်းရြာ မႇန္သမွ်ေျမလႇန္မီး႐ိႈ႕လုပ္တဲ့အခါမႇာ အမ်ဳိးသမီးေတြဓားဆြဲၿပီး ကုလားျဖဴေတြကို၀င္ခုတ္ၿပီး ခုခံတုိက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္။

အထူးအဆန္းမဟုတ္

ဆရာစံရဲ႕ ေတာင္သူလယ္သမား သူပုန္ထမႈႀကီးမႇာလည္း အမ်ဳိးသမီးေတြ ေရာ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ၾကတယ္။ ေရနံေျမ အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီးမႇာလည္း အလားတူပါ၀င္ၾကတယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ပါး ႐ိုက္နား႐ိုက္ အႏုိင္က်င့္မႈေတြ လြန္လြန္းလာတဲ့အခါေရာက္ေတာ့ သည္းခံႏိုင္မႈဂိတ္ဆံုးျဖစ္ၿပီး တစ္ႏိုင္ငံလံုး အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီး၊ ရဟန္းရႇင္လူမႇန္သမွ် လႇည္းေနေလႇေအာင္း ျမင္းေစာင္းမက်န္ ရရာလက္နက္စြဲကိုင္ၿပီး အံုႂကြေတာ္လႇန္ခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါအထူးအဆန္းေတာ့ ဟုတ္မထင္ဘူး။ တျခားလူမ်ဳိးေတြလည္း ဒီလိုပဲရႇိမႇာ ေသခ်ာတယ္။

ဒုကၠရစရိယာေျခာက္ႏႇစ္ၾကာ

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဗုဒၶဘုရားရႇင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္မေနဘဲ အခ်ိန္ရႇိသမွ် ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ဖို႔ အျမဲေဟာေျပာဆံုးမေနခဲ့တယ္။ ဘယ္သူမဆို ႀကိဳးစားရင္ဘုရားျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ လမ္းညႊန္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေတာ္ တိုင္လည္း ကပ္ကမၻာေပါင္း အသေခ်ၤနဲ႔ အနႏၲႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရၿပီး ေနာက္ဆံုးဘ၀မႇာေတာင္ ပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ ေျခာက္ႏႇစ္ၾကာ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္ၾကံခဲ့ရတယ္။ တျခားဘာသာမ်ားမႇာက ဘုရားသခင္ဆိုတာ ဘယ္က လာတယ္၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမႇမသိၾကဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲပင္ပန္းခံၿပီး က်င့္ၾကံအားထုတ္လဲ ဘယ္သူမႇ ဘုရားမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္ ဘုရားျဖစ္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာ တစ္ခုပဲရႇိတယ္။

ထိုးေတာ့မယ့္ဆင္

ဗုဒၶဘာသာက မႇန္တယ္၊ ေကာင္းတယ္လို႔ဆိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာေၾကာင့္ လူေတြသည္းခံေရာင့္ရဲၿပီး လည္းစင္းေခါင္းငံု႔ခံေနၾကတာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာပါ။ ၿငိမ္ေနတိုင္း ဘာမႇမလုပ္ဘူးလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔။ ပင္ လယ္ျပင္မႇာ ေလလံုး၀မတုိက္ဘဲ ၿငိမ္သက္ေနရင္ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ မၾကာခင္မႇာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ မုန္တိုင္းႀကီးလာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ နိမိတ္လကၡဏာပဲ။ ထိုးေတာ့မယ့္ဆင္ဟာလည္း ေနာက္တစ္ လႇမ္းဆုတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနေလ့ရႇိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားအေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာမသိတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားက ဘာသာတရားေၾကာင့္ ျမန္မာေတြဒီဘ၀က မကြၽတ္မလြတ္ေသးတာလို ႔ေျပာတာကို နားလည္ သည္းခံႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကိုယ္တိုင္က သံေယာင္လုိက္ေျပာတာမ်ဳိးကိုေတာ့ နည္းနည္းမႇ သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ အားႀကီးစိတ္ဆိုးတယ္။

လက္ခ်ဳိးေရတြက္ၾကည့္ပါ

စီးပြားေရးမဖြံ႕ၿဖိဳးတာလည္း လူေတြက ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ေနလို႔ မဟုတ္သလို၊ ပ်င္းလို႔ ဖ်င္းလို႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ႏႇစ္ကာလေတြကို လက္ခ်ဳိးေရတြက္ၾကည့္လိုက္ပါ။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတာ ၆၃ ႏႇစ္ရႇိၿပီ ဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စီးပြားေရးလုပ္ခြင့္ရႇိတာ ဘယ္ႏႇႏႇစ္ရႇိလို႔လဲ။ ၁၉၄၈ခုႏႇစ္က ၁၉၆၂ ခုႏႇစ္တြင္း ၁၄ ႏႇစ္ လုပ္ခဲ့ရတယ္။ ရန္ကုန္အစိုးရေခတ္လို အခ်ိန္ကာလေတြၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတာေတာင္ အမ်ားႀကီး တိုးတက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေခတ္က 'တက္ထရြန္' ဆိုတဲ့ ပိတ္စေခ်ာေခ်ာ ျဖဴျဖဴထုတ္လုပ္ႏုိင္တာ အာရႇတိုက္တစ္ခုလံုးမႇာ ဂ်ပန္ၿပီးရင္ ျမန္မာပဲရႇိတယ္။ အဲဒီေနာက္ 'ဒက္ကရြန္' တို႔ 'ႏိုင္လြန္' တို႔လည္း ထုတ္ႏုိင္တယ္။

ေတြ႔သမွ်ျပည္သူပိုင္သိမ္း

စီးကရက္မႇာေတာ့ အာရႇတစ္ခြင္လံုးမႇာ ျမန္မာကိုဘယ္သူမႇ မမီဘူး။ ဂ်ပန္လည္းမမီဘူး။ ဘားမား စတိတ္၊ ကပၸီတန္၊ လန္ဒန္႐ိုးဖလိတ္၊ ဘလက္ကက္ဆိုတဲ့ စီးကရက္တံဆိပ္ေတြကို အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံအားလံုးဆီ တင္ပို႔ ေရာင္းခ်ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စက္မႈလုပ္ငန္းအမ်ားႀကီး တိုးတက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာ့ဆိုရႇယ္လစ္ဆိုတဲ့ ေခတ္ေရာက္သြားၿပီး၊ ရပ္ကြက္ထဲက ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ကေလးေတာင္ အရင္းရႇင္လို႔ သတ္မႇတ္လိုက္တယ္။ ေတြ႕သမွ် ျမင္သမွ် ျပည္သူပိုင္သိမ္းပစ္လိုက္တယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြေတာင္ မခ်န္ဘူး။ ငါးဆယ္ခုနစ္မ်ားအတြင္း အရႇိန္အဟုန္နဲ႔တုိးတက္လာတဲ့ တိုင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရႇင္ေတြအားလံုး ၿပိဳလဲက်ဆင္းသြားခဲ့ရတယ္။

စီးပြားေရး

၁၉၈၈ ခုႏႇစ္ေနာက္ပိုင္းမႇာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကို ျပန္လည္အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဓိကက်တဲ့ ႏုိင္ငံေရးစနစ္က စစ္တပ္အုပ္စိုးတဲ့ အာဏာရႇင္စနစ္ဆိုေတာ့ စနစ္ႏႇစ္ခု သဟဇာတမျဖစ္တဲ့အတြက္ ေအာင္ျမင္ သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။ အာဏာရႇင္စနစ္မ်ားနဲ႔ ဖြားဖက္ေတာ္လို အျမဲတဲြပါလာတတ္တဲ့ 'ကပ္ပါးေကာင္' လူတန္းစားသစ္ တစ္မ်ဳိးေၾကာင့္၊ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဟာ မ်က္စိႀကီး၊ နားႀကီးတို႔ရဲ႕ 'ဇီးကြက္စီးပြားေရး' ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ အက်ဳိးဆက္က ခ်မ္းသာဆင္းရဲကြာဟမႈ အလြန္႔အလြန္ ႀကီးမားသြားၿပီး ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အစဥ္အလာ 'ေက်ာ႐ိုး' ျဖစ္တဲ့ 'လူလတ္တန္းစား' လံုး၀ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတယ္။

မရႇိမရႇားဘဲ

ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာ ဘယ္ေခတ္ဘယ္အခါကမႇ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြမႇာလို ငတ္ေသေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲမြဲေတတဲ့လူတန္းစား မရႇိခဲ့ဘူး။ အလားတူပဲ သူတို႔ဆီမႇာလုိ 'ဘီလ်ံနာ' သူေဌးေတြလည္း မရႇိဘူး။ လူလတ္တန္း စားတိုင္း ျပည္ျဖစ္တယ္။ အားလံုး 'မရႇိမရႇား' ဘဲ။ အခုေတာ့ တစ္ပါတီတစ္ဖြဲ႕ အာဏာရႇင္စနစ္ေနရာမႇာ ဒီမိုကေရစီအစိုးရမ်ဳိးနဲ႔ အစားထိုးဖို႔ စတင္လုပ္ေဆာင္ေနၿပီျဖစ္တယ္။ အာဏာရႇင္စနစ္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္သလို 'ကပ္ပါးေကာင္' ေတြကိုပါ တစ္ပါတည္း ဖယ္ရႇားရႇင္းလင္းပစ္ဖို႔ မျဖစ္မေန လုပ္ေဆာင္ဖို႔လိုတယ္။ ဒါမႇ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ပီပီျပင္ျပင္ ေပၚထြက္လာႏုိင္လိမ့္မယ္။ ကပ္ပါးေကာင္မ်ားအစား ႐ိုး႐ိုးသားသား စီးပြားရႇာစားတဲ့ တုိင္းရင္းသား လုပ္ငန္းရႇင္မ်ား အမ်ားအျပား ေပၚထြက္လာေအာင္ တြန္းအားေပးရမယ္။

ခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့တယ္

ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္က ဆိုရႇယ္လစ္ 'ဒီေရျမင့္ခ်ိန္' ျဖစ္တယ္။ ဖဆပလအစိုးရကလည္း ဆိုရႇယ္လစ္ႏုိင္ငံ ထူေထာင္မယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တယ္။ လယ္ပိုင္ရႇင္ကေလးေတြနဲ႔ တုိင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရႇင္ေလးေတြကို ေျမရႇင္ယာရႇင္ႀကီးေတြ၊ အရင္းရႇင္ႀကီးေတြအျဖစ္သတ္မႇတ္ၿပီး လုပ္စားကိုင္စားခြင့္ေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏႇစ္ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာ့ဆိုရႇယ္လစ္အစိုးရလက္ထက္ေရာက္ေတာ့ ခ်ဳပ္ကိုင္႐ံုမကေတာ့ဘဲ လံုး၀ ႏႇိပ္ကြပ္ ပစ္လုိက္တယ္။ ကြမ္းယာ ဆိုင္ကအစ ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္တယ္။တုိင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရႇင္ မ်ဳိးဆက္လံုး၀ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့တယ္။

ကူညီေထာက္ပံ့ေပး

၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္းမႇာ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ စတင္ကူးေျပာင္းခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ တုိင္းရင္းသား လုပ္ငန္းရႇင္ မ်ဳိးဆက္ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ အင္တုိက္ အားတုိက္ ပါ၀င္လာမယ့္သူ မရႇိေတာ့ဘူး။ အဲဒီေနရာမႇာ 'ကပ္ပါးေကာင္' ေတြ ေပၚထြက္လာၿပီး ရသမွ် လက္၀ါးႀကီးအုပ္ၾကတယ္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို ကူးေျပာင္းတဲ့အခါမႇာ ႏုိင္ငံေရးစနစ္နဲ႔ စီးပြားေရးစနစ္ သဟဇာတျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ ႏုိင္ငံသားအားလံုး အားတက္သေရာ ပါ၀င္လာဖို႔ လည္း မရႇိမျဖစ္လိုအပ္တယ္။ အထူး သျဖင့္ တုိင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရႇင္ေတြ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာနဲ႔ ပါ၀င္လာဖို႔လိုတယ္။ တိုင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရႇင္ေတြအေနနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ယႇဥ္ၿပိဳင္ႏိုင္ေအာင္ အစိုးရက ကူညီ ေထာက္ပံ့မႈ ေတြ ေပးရမယ္။ အေရးၾကံဳတဲ့အခါ တုိင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရႇင္က သာ အားကိုးရမႇာျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားဆိုတာကေတာ့ သာတုန္း နားၿပီး မသာရင္ ခြာသြားၾကတာပဲ။

အရင္းရႇင္အရင္ရႇင္း

တိုင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရႇင္ေတြ ႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ပခံုးခ်င္းယႇဥ္ လုပ္ႏုိင္ကိုင္ႏုိင္ဖို႔၊ အစိုးရဘက္ေတြက ေငြလံုးေငြရင္း ထုတ္ေခ်းမႈမ်ဳိးေတြ လုပ္ေပးဖို႔လိုတယ္။ လုပ္သာကိုင္သာျဖစ္ေအာင္ အတိုးႏႈန္း နည္းနည္းနဲ႔ ႏႇစ္ရႇည္ ေခ်းေငြမ်ဳိး ျဖစ္ဖို႔ လည္းလိုတယ္။ တကယ္အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ ငါးႏႇစ္၊ ေျခာက္ႏႇစ္ အတြင္း အၿပီးဆပ္ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႔ ဘယ္လိုမႇလုပ္လို႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အေရးႀကီးတာက တုိင္းရင္းသားလုပ္ငန္းရႇင္ေတြကို ေရႇးယခင္ ျမန္မာ့ဆိုရႇယ္လစ္ေခတ္ကလို အရင္းရႇင္ႀကီးေတြလို ျမင္ၿပီး 'အရင္ရႇင္း' မပစ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ 'အရင္ရႇင္း' ပစ္ရမႇာက တုိင္းရင္းသား အရင္းရႇင္မဟုတ္ဘဲ 'ကပ္ပါးေကာင္' ဇီးကြက္စီးပြားေရးသမားေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။
http://www.irrawaddyblog.com/2011/10/blog-post_5846.html