အေ၀းေရာက္သားသမီးမ်ားသို ့..လူထုေဒၚအမာ

အေ၀းေရာက္သားသမီးမ်ားသို ့
ႏိုင္ငံျခား တုိင္းျပည္ တခုကို ေရာက္ေနတဲ့ က်မ ေျမးကေလး ႏွစ္ဦးဆီက စာမ်ားရတယ္။ သူတို႔ စာေတြထဲမွာ သူတို႔ေရာက္တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး အဆင့္အတန္း၊ လူမႈေရး အဆင့္အတန္းနဲ႔ ပညာေရး အဆင့္အတန္းကို သူတုိ႔ အကဲခတ္ တတ္သေလာက္ အကဲခတ္ ျပတာလည္း ပါတယ္။ အဲဒီ တုိင္းျပည္မွာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံလို သယံဇာတ ဘာမွ မႂကြယ္ဝဘဲနဲ႔ အဲဒီ အဆင့္အတန္းမ်ိဳး ေရာက္ေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့ သူတုိ႔ စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ပုံေတြလည္း ပါတယ္။


ေျမးမ တေယာက္ဆီက စာမွာေတာ့ သူတို႔ ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လခလစာ ဘယ္ေ႐ြ႕ ဘယ္ေလာက္ရတယ္၊ ျမန္မာေငြနဲ႔ တြက္ၾကည့္ရင္ သိန္းခ်ီ ရေနတဲ့ အဓိပၸာယ္ ရိွတယ္။ ေနေရး ထိုင္ေရးလည္း အစစ အဆင္ေျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမေပ်ာ္ဘူး၊ အဲဒီ ႏိုင္ငံမွာ အၾကာႀကီး မေနခ်င္ဘူးတဲ့။ အခုထိ သူအလုပ္ မလုပ္ေသးဘူး၊ သူ႔ေယာက္်ားပဲ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္။ ပုံေတာ္ရင္ေတာ့ သူအလုပ္ဝင္ လုပ္မယ္။ လုပ္ၿပီးရင္ ေငြစုမယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ သုံးႏွစ္ ၾကာရင္ေတာ့ သူတုိ႔ ျပန္လာမယ္လုိ႔ ပါပါတယ္။

ေျမးေယာက္်ားေလးရဲ႕ စာထဲမွာေတာ့ သူတုိ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ တိုးတက္ပုံေတြ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ မူလက ေအာက္က်တဲ့ ႏိုင္ငံဟာ ႏွစ္နည္းနည္းေလး အတြင္းမွာ အင္မတန္ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္ ေနပုံေတြကို အလြန္ ဝမ္းပါးၿပီး ေရးထားပါတယ္။

က်မတုိ႔ ႏိုင္ငံကေနၿပီး ထုိင္းလင္း၊ မေလး၊ စင္ကာပူ၊ ဂ်ပန္ စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ ပညာတတ္ လူငယ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ရိွ ေနၾကပါၿပီ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ေရာက္သင့္ သေလာက္ေတာ့ ေရာက္ေနၾကတာပဲ။ ဒါမ်ိဳးကို အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈ Brain Drain လို႔ သုံးႏႈန္းပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲက ဦးေႏွာက္ေကာင္းတဲ့ ပညာတတ္ေတြ တုိင္းတပါး ေရာက္ကုန္တာကို ႏွေျမာတဲ့ သေဘာပါပါတယ္။

ဒီလို ပညာတတ္ေတြနဲ႔ အတူ က်မတုိ႔ ႏိုင္ငံ တနသၤာရီတိုင္းဘက္က၊ ကရင္ျပည္နယ္ဘက္က၊ ျမစ္ဝကြၧန္းေပၚ ေဒသက အလုပ္သမား၊ လယ္သမား လူတန္းစားေတြလည္း အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြကို သြားေရာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရိွေနၿပီလို႔ ၾကားရပါတယ္။ ဒီလို လယ္သမားေတြ အလုပ္သမားေတြ ထြက္ခြာသြားမႈကိုေတာ့ လုပ္အားေတြ ဖိတ္စင္ ယုိစီးမႈလို႔ ေခၚရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလူေတြ ဆီကေတာ့ စာေတြ ဘာေတြ မရႏိုင္ပါဘူး။ သူတို႔ခမ်ာမယ္ ရရာအလုပ္ကို ေပးသမွ် လခနဲ႔ ဝင္လုပ္ၿပီး ျဖစ္သလို ေနထိုင္ၾကရ သူမ်ားေပကိုး။

သူမ်ားႏိုင္ငံေတြကို အခုလို ထြက္ၿပီး စီးပြားရွာ ေနၾကရေပမယ့္ သူတို႔ အားလုံးဟာ မေပ်ာ္ၾကဘူး။ အၾကာႀကီး ေနဖို႔လည္း စိတ္မကူးၾကဘူး။ ေငြရွာလို႔ ရရင္ အမိႏိုင္ငံကုိ ျပန္လာမွာပဲ ဆုိတာ အားလုံးေလာက္ နီးပါးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ရိွၾကပါတယ္။

က်မကို အေဝးေရာက္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားက တလွည့္တပတ္ သူတို႔ဆို လာေနပါလားလုိ႔ ေခၚသူရိွပါတယ္။ က်မလည္း တျခားလူေတြလိုပါပဲ၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ မေနတတ္ပါဘူး။ ခဏတျဖဳတ္ မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာ၊ မျမင္ဘူးတဲ့ ျမင္ကြင္းနဲ႔ ရွဳခင္းေတြကို ၾကည့္ရ၊ ျမင္ရၿပီးရင္ ျပန္ခ်င္မွာပါ။ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ ကိုယ့္ေဒသေလာက္ ေနေပ်ာ္တာ မရိွပါဘူး။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေလာက္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းတာလည္း မရိွပါဘူး။ ကုိယ့္လူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္းနဲ႔ပဲ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံခ်င္တယ္။

က်မတို႔ ဆီမွာ လူမ်ိဳးအလိုက္ ရိွေနတဲ့ ဉာဥ္ဆိုးကေလးေတြေတာ့ ရိွသေလာက္ ရိွတာေပါ့။ ဥပမာ ပ်င္းရိတာ၊ ဇြဲမရိွတာ၊ အႏြံအတာ မခံခ်င္တာ၊ သိပ္ေအာက္မက်ိဳ႕ခ်င္တာ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေပါ့ေပါ့တန္တန္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခ်င္တာ မ်ိဳးကေလးေတြေလ။

ဒီအားနည္းခ်က္ ခ်ိဳ႕တဲ့ခ်က္မ်ိဳးေတာ့ က်မတုိ႔ လူမ်ိဳးမွာ ရိွပါတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ဒါက တသက္လုံး ဘယ္လိုမွ ျပင္မရႏိုင္တဲ့ လူမ်ိဳးစ႐ိုက္ႀကီး ဆိုၿပီး ပစ္မထားဘဲနဲ႔၊ ယုံၾကည္မႈ၊ စည္းလုံးမႈ၊ တက္ြ႔ြကမႈေတြနဲ႔ တုိက္ဖ်က္ၾကမယ္၊ ေရွ႕ေဆာင္ ေရွ႕႐ြက္ ျပဳသူေတြက စနစ္တက် စည္း႐ုံး ပညာေပးၿပီး အားလုံး လက္တြဲ ႀကိဳးစားၾကမယ္ ဆုိရင္ ျပဳျပင္လုိ႔ ရရမွာေပါ့။ ေပ်ာ့ည့ံခ်က္ဟာ ဘာမို႔ ခံႏိုင္ရမွာတုန္း။ အေရးႀကီးတာက ဒီလိုျပဳျပင္မွာက ဘာအတြက္၊ ဘယ္သူ႔ဖို႔ ျပဳျပင္မွာဆိုတဲ့ မွန္ကန္မြန္ျမတ္တဲ့ အသိရိွဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

က်မတို႔ လူမ်ိဳးဟာ အလြန္ အကင္းပါးတဲ့ လူမ်ိဳးပါ။ သင္လိုက္ရင္ သိလြယ္ျမင္လြယ္ တတ္လြယ္ သိပ္ရိွပါတယ္။ ဒီအရည္အေသြးဟာ ေငြေပးဝယ္လို႔ မရပါဘူး။ က်မတုိ႔ လူမ်ိဳးနဲ႔ တျခား လူမ်ိဳးနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္စမ္းပါ။ ပညာတတ္ျခင္း ျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာမဲ့ အလုပ္သမား လယ္သမား လူတန္းစားျခင္း ျဖစ္ျဖစ္ လူမ်ိဳးအလိုက္ အကင္းပါး ဖ်တ္လတ္မႈက အလြန္ကို သေဘာက်စရာ ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာပညာ ဘာအလုပ္မ်ိဳးကို မဆို က်မတို႔မွာ မသင္ရေသးလုိ႔ မတတ္ေသးေပမယ့္ သင္ခြင့္ရတဲ့ တခ်ိန္ သူမ်ားနည္းတူ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြး အျပည့္အဝ ရိွပါတယ္။ လူဟာ ႏုံၿပီဆိုရင္ ဆြဲတိုင္း မပါႏိုင္ပါဘူး။ တြန္းတိုင္း မေရာက္လာဘူး။ က်မတို႔ လူမ်ိဳးေတြက အႏုံအဖ်င္း မဟုတ္ၾကဘူး။ သိပ္ကို အကင္းပါးတဲ့ လူမ်ိဳး။

ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ႏိုင္ငံေလာက္ လုပ္စရာ ကိုင္စရာေတြ ေပါြ႔ြကယ္ဝတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ိဳး ဒီကမာၻမွာ အေတာ္ရွားပါတယ္။ က်မဟာ အေၾကာင္း အားေလ်ာ္စြာ သူမ်ားႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ စက္မႈ အလြန္ ထြန္းကားတယ္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြမွာ သူတုိ႔ပုိင္ ျပည္တြင္းထြက္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ရိွတာ မဟုတ္ဘူး။ စက္မႈအတြက္ သုံးစာရာ ေရနံလို ေက်ာက္မီးေသြးလို ရိွတာ မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားႏိုင္ငံက ဝယ္သုံးၿပီး စက္႐ုံေတြကို လည္ပတ္ ေနၾကရတာမ်ိဳး။ တခ်ိဳ႕က သတၲဳကို သူမ်ားႏိုင္ငံက မွာရတာမ်ိဳး။ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြဟာ စားေရ ရိကၡာလည္း ကိုယ့္မွာက မလုံေလာက္၊ စက္႐ုံ အလုပ္႐ုံေတြ အတြက္ ကုန္ၾကမ္းလည္း သူမ်ား ႏွာေခါင္းနဲ႔ အသက္႐ႈၿပီး လုပ္ေဆာင္ ေနၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။

က်မတို႔ ႏိုင္ငံမွာ က်မတို႔ လူမ်ိဳးေတြ စားဖုိ႔ ေသာက္ဖုိ႔ ဆိုတာ က်မတို႔ ႏိုင္ငံထဲက ထြက္တာဟာ လုံေလာက္႐ုံမက ႏိုင္ငံျခားေတာင္ တင္ပို႔ ေရာင္းခ် ေနရပါေသးတယ္။ ရိကၡာ အတြက္ ပူစရာ မရိွပါဘူး။ စိုက္ပ်ိဳးႏိုင္တဲ့ ေနရာ မွန္သမွ်မွာသာ စိုက္ပ်ိဳး၊ ငတ္မွာ မပူရပါဘူး။ ရိကၡာတြင္လား၊ လူမွာ စားဝတ္ ေနေရးလို႔ အေရးသုံးပါး ရိွတယ္။ ဝတ္ဖုိ႔ အေရးေကာလုိ႔ ေမးလာရင္ ဝါဂြမ္းစိုက္လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပုိင္းက ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္။ စိုက္လည္း စိုက္ေနပါတယ္။ ကြၧန္ဘဝတုန္းက စတီးဘရားသားတုိ႔လို အရင္းရွင္ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ေတြက ျမန္မာ ဝါေတာင္သူေတြဆီက ဝါဝယ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခား တင္ပုိ႔လာ ခဲ့ၾကတာပါ။ က်မတို႔ ဥတုရာသီနဲ႔ တကယ္ လိုက္ဖက္တဲ့ ခ်ည္ထည္ ရက္လုပ္ ဝတ္ဆင္ဖုိ႔ ကုိယ့္ႏိုင္ငံထဲကခ်ည္း ျပည့္စုံႏိုင္ပါတယ္။

ေနေရး အတြက္ေကာ သူမ်ား ႏိုင္ငံေတြမွာ မရိွတဲ့ သစ္ေတာႀကီးေတြ က်မတို႔မွာ ရိွတယ္။ ဒီသစ္ေတာႀကီးက ထြက္တဲ့ သစ္နဲ႔ အိမ္ေဆာက္ ေနႏိုင္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားကို သစ္ေရာင္းၿပီး တေလွ်ာက္လုံး ႏိုင္ငံျခားေငြ ရေအာင္ ျမန္မာသစ္နဲ႔ ေငြရွာလာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံပါ။

စားစရာ၊ ဝတ္စရာ၊ ေနစရာတြင္လား ဆိုေတာ့ ဟုတ္ပါ႐ိုးလား၊ ေရနံတို႔၊ ေက်ာက္မီးေသြးတုိ႔ကလည္း ထြက္ေနေသးရဲ႕၊ ေ႐ႊေငြ ေက်ာက္သံ ပတၲျမားေတြကလည္း ေနရာေပါင္း မ်ားစြာက ထြက္ေနေသးတယ္။ ရိွမွန္း မသိလို႔ မတူးေဖာ္ မရွာေဖြ ရေသးတာကလည္း ဘယ္ေလာက္မ်ား ဦးမယ္ မသိဘူး။ ေတာက္တီး ေတာက္တဲ့ မမွတ္ပါနဲ႔။ တကယ္ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။

ဒါေၾကာင့္ ႐ိုး႐ိုးကုတ္ကုတ္ လုပ္စားေနတယ္ ဆိုဦးေတာ့ လူဦးေရ ထိန္းခ်ဳပ္စရာေတာင္ မလိုေသးဘဲ ဒူးနန္႔ၿပီး လုပ္ကုိင္ စားေနႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံပါ။

အမိႏိုင္ငံဟာ ဒီလို ေပါြ႔ြကယ္ဝတာနဲ႔ အတူ အမိႏိုင္ငံမွာရိွတဲ့ ဘာသာတရားကလည္း သူတပါးကို ေမတၲာ ထားႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္ထက္ ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္သူကို သနားက႐ုဏာ သက္ႏိုင္တယ္။ ကုိယ္နဲ႔ အတူရိွသူ၊ ကိုယ့္ထက္သာသူကို ဝမ္းသာ အယ္လဲ သာဓု ေခၚႏိုင္တယ္။ မရိွရင္ ေဝစားမယ္လို႔ ေပးႏိုင္ ေကြၧးႏိုင္တယ္။ သူတပါးရဲ႕ က်ဳးေက်ာ္ ေစာ္ကားမႈကို သည္းခံခြင့္လႊတ္ ေခ်ေဖ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ဘာသာတရားမ်ိဳးကုိလည္း လက္ကိုင္ ထားၾကေသးတယ္။ တင္းတိမ္ ေရာင့္ရဲမႈကိုလည္း က်င့္သုံး လိုက္ၾကေသးတယ္။

ကဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ေနခ်င္စဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံပါလဲ။
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
ဒါနဲ႔မ်ား လူေတြ ဘာလို႔မ်ား သူမ်ားႏိုင္ငံေတြ ထြက္ၿပီး ရွာေဖြ ေနၾကရသလဲလို႔ ေမးလာရင္ေတာ့ ဒါဟာ အခိုက္အတန္႔ ကိစၥ၊ အစာဝေတာ့ ဌာန ျပန္မည့္သူခ်ည္း။ က်မတုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ အခ်င္းခ်င္း လက္တြဲ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကရင္ ဘာမွ မၾကာတဲ့ ကာလမွာ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ ေတာင္ပုံရာပုံ ရိွလာမွာ၊ အဲဒီေတာ့ အေဝးေရာက္ သားသမီးေတြလည္း အားလုံး ျပန္လာၾကမွာ၊ သူမ်ား ႏိုင္ငံေတြလို ခုမခ်မ္းသာ ေသးသေကာလု႔ိ စိတ္ဓာတ္ မက်ပါဘူး။ က်မတို႔ဟာ ျမန္မာ့ ေရေျမေပၚက ျမန္မာေတြပါ။ ။

လူထုေဒၚအမာ